Του Δημήτρη Δημόπουλου 
Ὁ λόγος τοῦ Πώλ ντέ Λαγκάρντ «εἶμαι πολύ συντηρητικός, γιά νά μήν εἶμαι καί ριζοσπάστης» δέν θά εἶχε καλλίτερη ἐφαρμογή ἀπό ἐμᾶς σήμερα, στό πολιτικό καί πνευματικό περιβάλλον πού ζοῦμε.
Ἀπαξίωσι τῶν ἐθνικῶν ἰδεωδῶν, ἄγνοια καί περιφρόνησι στήν ἑλληνική Ἱστορία, ἀδιαφορία γιά τίς καθημερινές παραβιάσεις τῶν ἐναερίων καί θαλασσίων συνόρων μας, ἀθρόα εἰσροή λαθρομεταναστῶν, γιγάντωσι τοῦ ἀτομισμοῦ καί τῆς διαφθορᾶς.
Ἀγνοοῦμε τήν σημασία τῶν ἐθνικῶν ἐπετείων καί τήν Ἑλληνική Ἱστορία, ἀλλά δίνουμε τήν σημαία μας νά τήν κρατοῦν ξένοι.
Ὑποβαθμίζουμε τραγικά τήν γλωσσική μας παιδεία, ἀλλά ἐντάσσουμε στά σχολεῖα μας τά παιδιά τῶν λαθρομεταναστῶν.
Λησμονοῦμε τούς Βορειοηπειρῶτες, ἀλλά ὑποδεχόμαστε μαζικά τούς Ἀλβανούς.
Ξεχάσαμε τό ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ γιά τήν εἰσβολή στήν Κύπρο, ἀλλά στρώνουμε μέ ροδοπέταλα τήν εὐρωπαϊκή προοπτική τῆς Τουρκίας.
Κι ὅλα αὐτά εἶναι συμπτώματα τῆς γνωστῆς ἀρρώστιας, τῆς Παγκοσμιοποίησης. Καί τήν παρουσιάζουν σάν φυσική ἐξέλιξι, σάν ἱστορική ἀναγκαιότητα, σάν ἐπίτευγμα προόδου, σάν νά εἶναι τάχα πολιτιστικό ἀγαθό.
Οἱ θιασῶτες τῆς Παγκοσμιοποίησης δέν συζητοῦν γιά τήν ἀξία της. Μᾶς καλοῦν ἁπλά νά συμβιβασθοῦμε μέ τήν νέα ἐποχή. Δέν διερωτῶνται, ἄν αὐτή ὄντως ἀποτελεῖ πρόοδο ἤ παρακμή. Τήν θεωροῦν ἀνέκκλητα ἐπιβληθεῖσα, καί τό μόνο πού μένει, εἶναι νά σκύψουμε τό κεφάλι στήν ἐπικράτησί της. Ποιοί εἶναι αὐτοί ἆραγε, πού 'χουν τήν εὐθύνη τῆς εἰσαγωγῆς αὐτῆς τῆς ἀρρώστιας;
Τήν εὐθύνη δέν θά ἀναζητήσουμε στόν ὑπερατλαντικό ἰμπεριαλισμό, πού προσπαθεῖ νά ἀπονευρώσει τούς λαούς τοῦ κόσμου, γιά νά μπορεῖ νά τούς ἐλέγχει καλλίτερα, οὔτε στά ξένα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα, πού θέλουν τήν ἀνθρωπότητα μόνον ἕνα πλαδαρό, ὁμοιόμορφο πλῆθος καταναλωτῶν. Τήν εὐθύνη πρέπει νά τήν ἀναζητήσουμε ἐδῶ, μέσα στήν χώρα μας, διότι ἄν δέν ὑπῆρχαν πρόθυμοι λακέδες στίς ξένες ἐπιδιώξεις, αὐτές δέν θά εἶχαν καμμία τύχη.
Ἄν ἐξαιρέσουμε κάποιους ἀριστερούς κύκλους, πού ἀπεργάζονται μέ ἐμπάθεια τόν καμβά τῆς Παγκοσμιοποίησης, τήν κύρια εὐθύνη δυστυχῶς φέρουν τά μεγάλα δημοκρατικά κόμματα τῆς χώρας. Οἱ πολιτικοί, χωρίς νά βαρύνονται βέβαια μέ ἐνσυνείδητη ἀντεθνική διαγωγή, ἀλλά μέ βαρειά ἀμέλεια καί ἐλαφρότητα συνειδήσεως, ἔχουν παρασυρθῆ ἀπό τόν συρμό καί συγκατανεύουν στά ἐπιχειρήματα τῆς Παγκοσμιοποίησης.
Κόπτονται, φέρ' εἰπεῖν, γιά τίς ἀτομικές ἐλευθερίες, πού 'χουν βαφτίσει "ἀνθρώπινα δικαιώματα". Εἶναι σάν νά ἔχει συσταθῆ τό Κράτος μόνο καί μόνο, γιά νά προστατεύει τίς ἐλευθερίες τοῦ ἀτόμου, ὄντας "τό ἀναγκαῖο κακό", ὅπως ἔλεγε ἄλλοτε ὁ Ιερεμίας Μπένθαμ. Ἐν τούτοις, δικαιώματα ζητοῦν οἱ δοῦλοι ἀπ' τά ἀφεντικά, κι ὄχι τά παιδιά ἀπ' τήν οἰκογένεια. Οἱ πολίτες δέν εἶναι δοῦλοι τῆς πατρίδας τους. Γιά νά θυμηθοῦμε τήν μνη-μειώδη φράσι τοῦ Ζάν Πώλ, "ἡ ἀγάπη στήν πατρίδα εἶναι τό μέτρο τῆς ἐλευθερίας" : Ὅταν ὑπάρχει ἀγάπη καί πίστι στήν πατρίδα, ποιά θέσι ἔχουν οἱ ἀπαιτήσεις γιά ἀτομικά δικαιώματα ; Τίς ἐλευθερίες παραχωρεῖ οἰκειοθελῶς ἡ εὐνομουμένη Πολιτεία στούς πολίτες της -- παραχωρεῖ "ἐλευθερίες", κι ὄχι "δικαιώματα".
Λένε ἀκόμη, ὅτι ἡ ἔννοια τοῦ Ἔθνους εἶναι πιά παρωχημένη, ἦταν μιά ἰστορική σελίδα τῶν τελευταίων αἰώνων, πού τώρα γύρισε, καί ὅτι οἱ σύγχρονες τάσεις, ὅπως δείχνειἡ ἵδρυσι τῆς Ε.Ε., εἶναι διεθνεῖς συσπειρώσεις ὅλο καί πιό εὐρεῖες.
Ἡ εἰκόνα ὅμως τῆς Ε.Ε. δείχνει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο : συσπείρωσι μέν τῶν εὐρωπαϊκῶν λαῶν ἀπό ἔνστικτο αὐτοσυντηρήσεως ἔναντι μελλοντικοῦ ἐξωευρωπαϊκοῦ κινδύνου, ἀλλά, ταυτόχρονα, διατήρησι τῆς βασικῆς ἀνεξαρτησίας τῶν κρατῶν-μελῶν. Κι ἀντίθετα πρός ὅ,τι λεγόταν, ἡ συνθήκη Σέγκεν δέν προκάλεσε ἐθνικές ἀναμείξεις, διότι οἱ εὐρωπαϊκοί λαοί εἶναι ὥριμοι -- παρέμειναν στίς πατρίδες τους.
Ὅσοι δέ ἀνάγουν τήν ἔννοια τοῦ Ἔθνους σέ λίγων αἰώνων ἱστορία, εἶναι τελείως ἀκατατόπιστοι. Τό Ἔθνος ὡς ἔννοια, ὡς ἀξία, ἀκόμη καί ὡς λέξι, ἀριθμεῖ ἱστορία χιλιάδων ἐτῶν. Εἶναι σύμφυτο μέ τήν ἀνθρώπινη φύσι.
Αὐτή ἡ παγκοσμιοποίησι, λένε ἀκόμη, ὅτι ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς τεχνολογικῆς ἐξελίξεως, τῆς πληροφορικῆς καί τοῦ διαδικτύου καί τήν παρουσιάζουν σάν ἀναπόδραστο ἀποτέλεσμα τῆς προόδου.
Καί ἄλλοτε λέγονταν αὐτά, ὅταν ἐφευρέθηκαν τό αὐτοκίνητο καί τό ἀεροπλάνο. Ποτέ ὅμως ὁ πολιτισμός δέν συναρτᾶται μέ ἐγκατάλειψι τῶν ἠθῶν καί τῶν παραδόσεων, δηλαδή τῶν ἐθνικῶν ἰδιομορφιῶν, ἀλλά μέ τήν ἐντονώτερη ἀνάδειξί τους. Ποτέ ἡ τεχνολογική πρόοδος δέν προώθησε κοσμοπολιτικά σχέδια. Οὔτε τά γρήγορα μέσα μεταφορᾶς οὔτε κι οἱ τηλεπικοινωνίες κατήργησαν ποτέ ἐθνικά σύνορα. Τό ἀντίθετο, μάλιστα. Ὅσο πιό καλά γνωρίζονται οἱ λαοί μεταξύ τους, τόσο περισσότερο τονίζουν τήν ταυτότητά τους καί θέλουν νά ἐξάρουν τήν ἰδιοπροσωπία τους. Κι ὅσοι λαοί ὑποχρεώθηκαν ἱστορικά σέ συμβίωσι, ἀμέσως ὅταν τό ἐπέτρεψαν οἱ περιστάσεις, διαχωρίσθηκαν, κι ὄχι πάντα ἀναίμακτα.
Ὄχι, ἡ παγκοσμιοποίησι δέν εἶναι ἀποτέλεσμα τεχνολογικῆς προόδου, ἀλλά πολιτιστικῆς παρακμῆς. Καί δέν εἶναι γεγονός τετελεσμένο, ὅπως λένε, ἀλλά μόνον εὐσεβής πόθος καί προσπάθεια τῶν θιασωτῶν της.
Γεγονός πάντως εἶναι, ὅτι μέ τήν ἀνοχή τῶν μεγάλων κομμάτων, πού διοικοῦν αὐτήν τήν χώρα τίς τελευταῖες δεκαετίες, πολλές ἀξίες τοῦ λαοῦ μας ἔχουν περιέλθει σέ κρίσι. Χωρίς νά λέγεται καί νά ὁμολογεῖται, ἕρπει στήν κοινωνία μας μιά ἀπαξίωσι τῆς ἰδέας Ἔθνος καί μιά μεγιστοποίησι τοῦ ἀτομικοῦ συμφέροντος.
Ποιός ἐπαινέθηκε γιά τήν ἀφοσίωσι καί τήν προσφορά του στήν πατρίδα ; Ἀντιθέτως, θαυμάζονται καί γίνονται ἰνδάλματα αὐτοί πού παρακάμπτουν τόν νόμο, γιά νά πλουτίσουν, αὐτοί πού κερδίζουν χωρίς νά προσφέρουν τίποτε, αὐτοί πού τά "κονομᾶνε", χωρίς νά τούς πιάνει ὁ νόμος.
Κι ἀπό ἐκεῖ, φούντωσε πιά ἡ διαφθορά, πού ἐπεκτάθηκε βαθμηδόν σ' ὅλες τίς πτυχές τῆς κοινωνίας μας, δημοσίας καί ἰδιωτικῆς, μιᾶς διαφθορᾶς πού μᾶς πνίγει. Μέχρι καί θεσμοί, πού μέχρι τώρα θεωρούσαμε ὑπεράνω ὑποψίας, ἔχουν πληγῆ βαρειά. Ἡ Ἐκκλησία, ἡ Δικαιοσύνη, οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις δέν ἐξαιροῦνται δυστυχῶς.
Ἄν δέν ἀναστηλώσουμε ἐπειγόντως τίς ἀξίες τοῦ Ἔθνους μας, τίποτε δέν θά μᾶς σώζει ἀργότερα ἀπό τήν σῆψι.
Ἡ ἐκτεταμένη διαφθορά ὅμως στήν ἑλληνική κοινωνία προκαλεῖ καί πλῆθος ἁλυσιδωτῶν παρενεργειῶν. Ἡ κρατική μηχανή γίνεται δυσλειτουργική, γραφειοκρατική, ἀναξιόπιστη καί ἀποθαρρύνει προθέσεις γιά οἰκονομικές ἐπενδύσεις. Ἐξ ἄλλου, ἡ περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα τῆς διαφθορᾶς καί τοῦ ἀνεύθυνου, πού ἔχει εἰσχωρήσει καί στήν ἰδιωτική οἰκονομία, ἔχουν ἀφαιρέσει ἀπό τούς καταναλωτές τήν ἐμπιστοσύνη πρός τά ἑλληνικά προϊόντα καί ὑπηρεσίες. Οἱ καταναλωτές, ἐγχώριοι καί ξένοι, ὑποπτεύονται κάποια κομπίνα ἤ κρυφό ἐλάττωμα σέ ὁποιοδήποτε ἑλληνικό προϊόν. Κι ὕστερα ἀποροῦμε, γιατί αὐξάνονται οἱ εἰσαγωγές καί πέφτουν οἱ ἐξαγωγές μας, γιατί τό ἐμπορικό μας ἔλλειμμα πηγαίνει ἀπό τό κακό στό χειρότερο.
Οἱ Ἕλληνες, βαθμηδόν, χάνουμε τήν αὐτοεκτίμησί μας. Ἄν δέν ἀποκαταστήσουμε τήν διαφάνεια, τήν τιμιότητα καί τήν ΕΥΘΥΝΗ στήν ἑλληνική κοινωνία, δέν μποροῦμε νά ἐλπίσουμε οὔτε σέ οἰκονομική ἀνάκαμψι οὔτε σέ περιστολή τῆς ἀνεργίας. Εἶναι ἀξιοσημείωτο, τό πόσο ἐξαρτᾶται ἀπό ἠθικές καί ἐθνικές ἀξίες ἡ Οἰκονομία, κι ἄς ἐπιμετρεῖται αὐτή μέ ἀριθμούς.
Ἡ πολυπολιτισμικότητα ζημιώνει, ἀφ' ἑτέρου, καί τόν τουρισμό μας, διότι ὁ ἐπισκέπτης τῆς χώρας μας ἐνδιαφέρεται νά γνωρίσει τόν ἑλληνικό τρόπο ζωῆς, κι ὄχι μιά χώρα Βαβέλ χωρίς χρῶμα καί παραδόσεις.
Μᾶς καλοῦν νά δεχθοῦμε τήν πολυπολιτισμικότητα, νά συγκατοικοῦμε μέ οἰκονομικούς πρόσφυγες, νά γράφουμε μέ φράγκικα γράμματα, ν' ἀκοῦμε μόνο ξένη μουσική, νά πηγαίνουν τά παιδιά μας στό σχολεῖο μαζί μέ τ' ἀλβανάκια, ν' ἀνεγείρουμε στίς πόλεις μας τζαμιά, νά πλημμυρίσουν οἱ δρόμοι μας μέ μαντίλες. Αὐτά εἶναι, πού θεωροῦν πρόοδο καί ἐξέλιξι ;
Μᾶς καλοῦν, δηλαδή, νά ἀποδεχθοῦμε τήν λαθρομετανάστευσι, μιά κατάστασι ἐξ ἀρχῆς παράνομη, ὅπως δείχνει τό πρόθεμα "λαθρο". Ποτέ ἡ χώρα μας δέν ζήτησε μετανάστες ἀπό τό ἐξωτερικό, διότι κατά βάσιν ποτέ δέν τούς χρειάσθηκε. Δέχθηκε τά κύματα τῶν λαθρομεταναστῶν κατ' ἀνάγκην, διότι καί τά σύνορα, ὅπως ὅλα στήν διοίκησι, εἶναι διάτρητα. Καί ἀποφάσισε ἐκ τῶν ὑστέρων, τήν ἀνάγκην φιλοτιμίαν ποιουμένη, νά τούς νομιμοποιεῖ.
Μᾶς καλοῦν λοιπόν ν' ἀποδεχθοῦμε τά ἐπίχειρα τῆς κρατικῆς ἀνικανότητας, μιά κραυγαλέα παρανομία, ἡ ὁποία οὔτε ἀπό τήν Ε.Ε. ἐπιδοκιμάζεται -- διότι καί ἡ Ε.Ε. θεωρεῖ τήν λαθρομετανάστευσι παράνομη καί μᾶς καλεῖ νά θωρακίσουμε τά σύνορά μας.
Τά μεγάλα κόμματα μᾶς λένε ὅτι οἱ μετανάστες θά μᾶς λύσουν τό ἀσφαλιστικό πρόβλημα. Ἐπειδή, δηλαδή, δέν μποροῦν αὐτά νά λύσουν τό δημογραφικό καί τό ἀσφαλιστικό, καταφεύγουν στήν ἐνσωμάτωσι ξένων στήν Ἑλλάδα. Εἶναι σοβαρή πολιτική αὐτή ;
Καί ἡ οἰκονομική ἐνσωμάτωσι μπορεῖ θεωρητικά νά ἐπιχειρηθῆ. Ἡ πολιτιστική ἀφομοίωσι ὅμως ;
Ὄχι, μᾶς λένε, πρέπει νά ἀποδεχθοῦμε τήν πολυπολιτισμικότητα !
Καί ποῦ ξέμεινε τό "ὅμαιμον", πού μᾶς λέει ὁ Ἡρόδοτος γιά τήν Ἑλλάδα ; Χάριν τῆς ἀνικανότητος τῶν πολιτικῶν στήν λύσι τοῦ ἀσφαλιστικοῦ, θά πάψουμε νά 'μαστε Ἔθνος, θυσιάζοντας τό Ὅμαιμον, πού χιλιάδες χρόνια διέκρινε τούς Ἕλληνες στόν κόσμο ;
Ἐν τούτοις, ἐντύπωσι κάνει ἡ κραυγαλέα διάστασι ἀπόψεων μεταξύ ἑλληνικοῦ λαοῦ καί κομμάτων του. Σύμφωνα μέ ὅλες τίς δημοσκοπήσεις, ὁ λαός σέ ποσοστά 70-80% ἀπορρίπτει τήν ἔλευσι μεταναστῶν, διαφωνεῖ μέ τήν διαφημιζόμενη πολυπολιτισμικότητα καί, σέ ποσοστό 50% περίπου, ζητεῖ μάλιστα τόν επαναπατρισμό ὅλων τῶν λαθρομεταναστῶν.
Ποιό ἀπό τά μεγάλα κόμματα τῆς χώρας συμφωνεῖ μέ αὐτές τίς θέσεις ; Ποιοί πολιτικοί ἔχουν τό θάρρος νά πᾶνε κόντρα στήν παγκοσμιοποίησι καί νά ὑπερασπισθοῦν τίς ἐπιθυμίες τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ;
Σ' αὐτό τό κορυφαῖο θέμα τῆς κοινωνικῆς μας ζωῆς χαίνει, ὄχι μόνον ἔλλειμα, ἀλλά χάσμα δημοκρατίας !
Ἀλλά μήπως ἆραγε ἡ Πολιτική τῶν μεγάλων κομμάτων συμφωνεῖ μέ τήν κατηγορηματική ἄρνησι τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ στήν εἴσοδο τῆς Τουρκίας στήν Εὐρώπη ; Ἐδῶ ἡ ἀντιδημοκρατική αὐθαιρεσία ἀποθεώνεται. Ἀρνοῦνται καί τό δημοψήφισμα ἐπ' αὐτοῦ, μιάν πρωτεύουσα δημοκρατική διαδικασία.
Κι ὁ ἑλληνικός λαός, ἀντί νά ἔχει τούς πολιτικούς του νά τόν προστατεύουν ἀπό τήν τουρκική ἐποίκισι στά νησιά τοῦ Αἰγαίου μας, ἐλπίζει νά σωθῆ ἀπό τό γαλλικό καί τό αὐστριακό δημοψήφισμα !
Ἀπό τήν ἀφασία ὅμως, μέ τήν ὁποία παρακολουθοῦμε κάθε μέρα τίς τουρκικές παραβιάσεις τῶν συνόρων μας, ποιός θά μᾶς σώσει ; Οἱ Γάλλοι καί οἱ Αὐστριακοί στρατιῶτες εἶναι πολύ μακριά !
Ἐπέστη ἡ ὥρα, κυρίες καί κύριοι, νά βγοῦμε ἑνωμένοι πρός τόν λαό, γιά νά ἐκφράσουμε τούς μύχιους πόθους του, αὐτούς πού τά μεγάλα κόμματα θέλουν νά ἀγνοοῦν καί παραποιοῦν.
Ἐμεῖς, οἱ συντηρητικοί στήν ἑλληνικότητά μας, καλούμεθα νά γίνουμε ριζοσπάστες, κατά τόν λόγο τοῦ Λαγκάρντ, ἐπαναστάτες στήν ἀποχαύνωσι τῆς παρακμῆς.
Στήν Ἀνίερη Συμμαχία τῶν παγκοσμιοποιητῶν, ἄς ἀντιτάξουμε τήν ἑνότητα τῶν Πατριωτικῶν Δυνάμεων.
Ἄς μή μᾶς πτοεῖ, ὅτι μέχρι τώρα δέν καρπωθήκαμε τά ὑψηλά ποσοστά τῆς συμφωνίας μας μέ τόν λαό.
Τόν Ἀγώνα πρέπει νά τόν νοιώθουμε πάντα, ὄχι ὅτι συνεχίζεται, ἀλλά ὅτι τώρα μόλις ἀρχίζει !
17.12.10
agaphnos
Χριστούγεννα τέλος; Ο Δήμος Αθηναίων υποβαθμίζει τις εορταστικές εκδηλώσεις για την περίοδο των Χριστουγέννων. Ο Κακλαμάνης τιμωρεί τους Αθηναίους επειδή δεν το ψήφισαν ή φοβούνται μήπως ενοχληθούν οι αλλόδοξοι μετανάστες της πόλης; Οι ένοχες απεργίες των ΜΜΕ τις ημέρες των επεισοδίων και η ταύτιση της ΕΣΗΕΑ με την κυβέρνηση και τους κουκουλοφόρους. Η ελίτ κατά των κατοίκων. Θρησκευτική και κρατική εξουσία στον Άγιο Παντελεήμονα βρέθηκαν απέναντι στους Έλληνες. Ο Γιάννης Πλακόπουλος, πρόεδρος των περιπτεριούχων Αττικής, καταγγέλλει στον "ΕΚ" τον εμπαιγμό της κυβέρνησης απέναντι και σε αυτή την κοινωνική ομάδα.
Τις προάλλες στο κτίριο της Εισαγγελίας Πρωτοδικών, βρέθηκα μπροστά σε ένα συνηθισμένο πλέον σκηνικό. Εκεί είχαν προσαχθεί συλληφθέντες για τα επεισόδια για τις πορείες για τον Γρηγορόπουλο. Έξω από το κτίριο ομοϊδεάτες τους διαδήλωναν. Κάποια στιγμή τα πράγματα φορτίστηκαν αρκετά και στην ουσία, οι διαδηλωτές θα έμπαιναν μέσα στην Εισαγγελία. Γνωστά πλέον σκηνικά, αριστερίστικης ψευτομαγκιάς... Και έβλεπα τους προσαχθέντες στην Εισαγγελία. Με ύφος υπερήφανο, με προκλητική συμπεριφορά έναντι των πάντων. Χωρίς κανένα φόβο, χωρίς καμία συστολή για ό,τι έχουν κάνει. Νέα παιδιά που άθελά τους υπηρετούν σχέδια άλλων. Νέα παιδιά που έχουν μπολιαστεί με μίσος ταξικό και ιδεολογικό. Νέα παιδιά που όμως δεν είναι ούτε εργάτες, ούτε άνθρωποι του μόχθου και του μεροκάματου. Είναι παιδιά πλουσίων οικογενειών, παιδιά του Ψυχικού. Παιδιά που έχουν λύσει τα οικονομικά τους προβλήματα, με μόρφωση, με σπίτια πίσω τους που τα υποστηρίζουν. Χωρίς άστεγους δίπλα τους και μετανάστες. Και όμως, αυτά τα παιδιά, οι δήθεν «επαναστάτες», με αφορμή μία διαδήλωση, έφτασαν στο σημείο να προβούν σε πράξεις με ενδεχόμενες καταστροφικές συνέπειες. Αλλά αυτό δεν τους νοιάζει. Ήταν, είναι και θα είναι συμμορίτες, αλλά με γεμάτες τσέπες. Απ΄ έξω λοιπόν οι δικοί τους, με την ίδια μίζερη αντίληψη για την κοινωνία και τα δρώμενά της, αλλά με ένταση και αγωνιστικό φρόνημα. Κάτι το οποίο αν μη τι άλλο πρέπει να τους αναγνωριστεί. Είχαν έρθει να συμπαρασταθούν στους συντρόφους τους. Και έρχονται στο νου μου άλλα περιστατικά.
Με αφορμή την συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής, περί του νομοθετικού πλαισίου που καταθέτει το Υπουργείο Δικαιοσύνης, ο Γιώργος Καρατζαφέρης έφερε το θέμα της 36χρονης πλέον κρατήσεως του Στρατηγού Ντερτιλή στον Κορυδαλλό. Όπως είχαμε γράψει και στον "ΕΚ" την αρχή είχε κάνει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Μουλόπουλος ο οποίος είχε αναφερθεί στο ζήτημα. Την αναφορά αυτή του κ. Μουλόπουλου, δεν άφησε να πέσει κάτω ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ και έτσι το απόγευμα της πέντε κατά την διάρκεια της ομιλίας του είπε τα εξής: "Κλείνω με ένα θέμα που είχε μία λεβεντιά ο κ. Μουλόπουλος του ΣΥΡΙΖΑ και το είπε στην Επιτροπή. Είμαστε επιεικείς με όλους τους εγκληματίες. Είμαστε επιεικείς με τους βιαστές, με τους εμπόρους ναρκωτικών. Είμαστε επιεικείς με όλους τους εγκληματίες της χώρας, εκτός από ένα. Τί φοβόμαστε; Φοβόμαστε μήπως κάνει κίνημα το Ντερτιλής αν βγει έξω; Δηλαδή, μήπως κάποιος παραδειγματιστεί ότι τη γλίτωσε ο Ντερτιλής και πάει να τον μιμηθεί; Υπάρχει ένας τρελός που να ξέρετε ότι τον περιμένουν τριάντα πέντε χρόνια φυλακής και να το ρισκάρει; Αφήστε δε, που η δημοκρατία μας σήμερα είναι τόσο θωρακισμένη που δεν υπάρχει κίνδυνος και όρεξη και σκέψη σε κανένα αξιωματικό. Δεν μπορεί λοιπόν, σήμερα η πολιτεία να μη θέλει αυτήν τη κουτσουλιά στην ενέργειά της, στην πράξη, στην αδιαφορία, στην απραξία της να δικαιολογήσει. Πιστεύω λοιπόν ότι είναι μια ευρύτητα.
Athens Time
