«Κάνε ό,τι πρέπει κι ας γίνει ο,τιδήποτε»

Σάββατο, 21 Νοέμβριος 2009 15:42

 

Κανένας αγώνας, αν εδράζεται σε σωστή βάση, δεν γίνεται για το τίποτα. Σπέρνεις και θερίζεις. Έτσι απλά. Στην προκειμένη περίπτωση, όλα πήγαν καλά. Και στην περίπτωση του indymedia, την εκστρατεία εναντίον του οποίου εμείς ενορχηστρώσαμε, αλλά και στο θέμα του άθλιου βιβλίου του Γκουρογιάννη, όπου πρωτοστατήσαμε στη γνωστοποίηση του αντεθνικού του περιεχομένου και στην κλιμάκωση των μαχητικών αντιδράσεων, που οδήγησαν τελικά στη ματαίωση της παρουσίασής του στη Στοά του Βιβλίου. Γιατί, έχουν και τα όριά τους οι προκλήσεις...
Το indymedia είναι ένα φάντασμα. Μάλλον, ήταν. Ο «Ελεύθερος Κόσμος» ανέδειξε το θέμα της «φιλοξενίας» στον server του Πολυτεχνείου της αναρχικής ιστοσελίδας του indymedia, που έχει κάνει «σουρωτήρι» τον μισό ποινικό κώδικα, κρυπτόμενη πίσω από το παρωχημένο πανεπιστημιακό άσυλο. Το αναδείξαμε λοιπόν και ακολούθησαν ερωτήσεις στη Βουλή από τον βουλευτή του ΛΑΟΣ Ηλία Πολατίδη, που ανάγκασαν τους αρμόδιους να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Και μπορεί ο κάθε Σπάθης να σιγοντάρει την ιστοσελίδα που προτρέπει σε (φυσικά αξιόποινες) κακουργηματικές πράξεις κατά της ζωής και της περιουσίας των πολιτών, αλλά και κατά των συντεταγμένων οργάνων του κράτους, κάποια στιγμή όμως, ακόμη και αυτά, όπως για παράδειγμα η εισαγγελία, αντιδρούν. Ασυλία έναντι του νόμου δεν μπορεί να έχει κανένας στη χώρα μας. Εξ ου και η δίωξη κατά του πρύτανη Μουντζούρη, ο οποίος δείχνει να «τρέμει» τους αριστεριστές και τους αντιεξουσιαστές, που κρύβονται εντός του ιδρύματος, καθιστώντας το φωλιά της δράσης τους.
Όσον αφορά τώρα στο κατάπτυστο βιβλίο του Γκουρογιάννη: η απόπειρα του συγγραφέα να περάσει, σε συνεργασία με την κυπριακή πρεσβεία, τα εμετικά μηνύματά του κατά όσων έδωσαν τη ζωή τους μαχόμενοι υπέρ της πατρίδας το 1974, είχε το τέλος που της άξιζε. Αν για κάποιους δημοκρατία σημαίνει να σπιλώνουν ελεύθεροι τη μνήμη νεκρών ηρώων, να «πληγώνουν» τους συγγενείς τους, να κάνουν επίδειξη κακίας, μισαλλοδοξίας και συμπλεγματικής αντίληψης, να ξέρουν ότι από εδώ και εμπρός, θα μας βρίσκουν μπροστά τους. Συνεχώς και ακατάληπτα. Τελείωσε η εποχή της ανοχής απέναντι σε όσους επιχειρούν, ασκώντας στην ουσία βία και καλυπτόμενοι πίσω από την ελευθερία λόγου (την οποία επικαλούνται υποκριτικά και επιλεκτικά), να σπιλώσουν, να αναθεωρήσουν, να κηλιδώσουν και να πετάξουν λάσπη.
Σας το ξαναλέμε: κανένας αγώνας δεν γίνεται εις μάτην. Οι προσπάθειες αποδίδουν καρπούς. Οι άνω των 100 Πατριωτών, οι οποίοι συμμετείχαν δυναμικά προχθές στη διαμαρτυρία στη Στοά του Βιβλίου, έστειλαν ένα ηχηρό μήνυμα σε όσους ΑΚΕLικούς στην πρεσβεία της Κύπρου αλλά και στο Σπίτι της Κύπρου, απεργάζονται σενάρια διασυρμού του αντιαποικιακού αγώνα της ΕΟΚΑ και της ελληνικής στρατιωτικής παρουσίας στο νησί. «Κάνε ό,τι πρέπει κι ας γίνει ο,τιδήποτε», είπε ο Ιωάννης Μεταξάς, δείχνοντας το δρόμο. Είναι λοιπόν καιρός οι Πατριώτες να βάλουμε το «πρέπει» στη ζωή μας.

Δημήτρης Ζαφειρόπουλος

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.

Read the rest of this entry »

Κύπρος, εμείς δεν ξεχάσαμε ποτέ

Κύπρος, εμείς δεν ξεχάσαμε ποτέ

Τρίτη, 24 Νοέμβριος 2009 14:03

  

Πριν σχεδόν 26 χρόνια οι τούρκοι, προχώρησαν στην ανακήρυξη του ψευδοκράτους του Ντενκτάς στην κατεχόμενη Κύπρο, το ονομαζόμενο και ως ψευδοκράτος του Ντενκτάς. Μετά την εισβολή του 1974, μετά από αλλεπάλληλες και συνεχείς προσπάθειες της ελληνικής πλευράς σε διπλωματικό επίπεδο, που ξέρουμε όλοι ποιο αποτέλεσμα είχαν, οι τούρκοι θέλησαν να νομιμοποιήσουν τα τετελεσμένα της στρατιωτικής εισβολής τους με μία κίνηση τακτικής. Προχώρησαν σε ανακήρυξη ενός «κράτους», το οποίο βέβαια δεν υπάρχει, είναι ένα μόρφωμα. Απλά, την εγκατάσταση τούρκων εποίκων στα κατεχόμενα, την βαφτίζουν κράτος. Ολοκλήρωσαν δηλαδή, αυτό που στρατιωτικά ξεκίνησαν το 1974.
Η ανακήρυξη του ψευδοκράτους η αλήθεια είναι ότι αφύπνισε σε μεγάλο βαθμό τον Ελληνισμό. Η τουρκική αδιαλλαξία πλέον καταδικάσθηκε από την πλειοψηφία των κρατών και των κυβερνήσεων. Στην Κύπρο, ευτυχώς συνειδητοποιήθηκε η ανάγκη ισχυρών Ενόπλων Δυνάμεων. Φάνηκε να γίνεται αντιληπτό, ότι η ίδια η ελληνοκυπριακή πλευρά έπρεπε να μεθοδεύσει εξελίξεις στα εν γένει αμυντικά ζητήματα, χωρίς να περιμένει απαραίτητα την Αθήνα. Έτσι άρχισαν οι παραγγελίες και αγορές οπλικών συστημάτων, η εντατικοποίηση της εκπαίδευσης και η ενίσχυση του φρονήματος και του ηθικού των στελεχών του Στρατού στην Κύπρο. Μετά το ψευδοκράτος, αποκτήθηκαν οι πύραυλοι S -300, δημιουργώντας τεράστια ζητήματα σε Τούρκους και Αμερικανούς.

Για όποιον έχει ζήσει στην Κύπρο ή έστω γνώριζε πως ήταν η κατάσταση παλαιότερα, η εικόνα της Κυπριακής Εθνοφρουράς μετά την ανακήρυξη του ψευδοκράτους, δεν είχε καμία σχέση με το παρελθόν. Η θητεία στην Κύπρο πλέον έχει νόημα και αξία. Αν συγκρίνει κανείς τον τωρινό Ελληνικό Στρατό με την Κυπριακή Εθνοφρουρά, η διαφορά είναι η ημέρα με την νύχτα. Σε συνδυασμό με όλα αυτά, ήρθε και το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα, για να δυναμώσει πλέον την σχέση Λευκωσίας - Αθηνών. Κάθε κτύπημα στην Κύπρο, θα σήμαινε και αυτόματα casus belli για την Ελλάδα. Η εκλογή του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου στην προεδρία της Κύπρου, ίσως του τελευταίου πατριώτη ηγέτη που ανέδειξε ο Ελληνισμός, λειτούργησε σαν ανάχωμα στην τουρκική αδιαλλαξία. Πλέον η Κύπρος δεν θα ήταν ο σιωπηλός αποδέκτης όλων όσων συμβαίνουν. Με το «ΟΧΙ» με συντριπτική πλειοψηφία στο σχέδιο Ανάν, δόθηκε μία ελπίδα στον Ελληνισμό. Και οι τούρκοι, με τους υπερατλαντικούς συμμάχους τους, αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι στην δική τους δράση, υπάρχει και η αντίδραση.
Σήμερα δυστυχώς, η κατάσταση στο Κυπριακό, δεν είναι αυτή που θα έπρεπε. Η απώλεια του Προέδρου Παπαδόπουλου ήταν ένα μεγάλο κτύπημα για το Κυπριακό. Το ψευδοκράτος άτυπα έχει αναγνωρισθεί από πολλές χώρες. Ο νέος πρόεδρος Χριστόφιας, ο μοναδικός σταλινικός ο οποίος εξελέγη στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, άρχισε ουσιαστικά συζητήσεις με σκοπό το κλείσιμο, δηλαδή την ταφόπλακα του Κυπριακού ζητήματος.
Το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα αρχίζει να εγκαταλείπεται σταδιακά, με ευθύνη κυρίως των Αθηνών. Οι κοινές στρατιωτικές ασκήσεις πλέον δεν γίνονται. Όλα δείχνουν ότι η διχοτόμηση στο νησί είναι αναπόφευκτη. Κάποιες δήθεν παραχωρήσεις, κάποιες δήθεν ελεύθερες ζώνες και η ψευδαίσθηση κάποιων Κυπρίων ότι πηγαίνουν στην Αμμόχωστο και βλέπουν τα σπίτια τους στα οποία τώρα μένουν τούρκοι έποικοι, δεν αλλάζει σε τίποτα την πραγματικότητα που είναι μόνο μία: η Κύπρος είναι κομμένη στα δύο, είναι κατεχόμενο το μισό της τμήμα. Και παρά τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, παρά τις συζητήσεις και τις διαβουλεύσεις, παρά τα διάφορα σχέδια και τους μεσολαβητές, τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Και μέσα σε όλα αυτά, η κυπριακή πρεσβεία και η Εκκλησία της Ελλάδος, στηρίζουν την κυκλοφορία βιβλίου που παρουσιάζει τους πολεμιστές της Κύπρου σαν ναρκομανείς και προβληματικούς. Σύγχρονες Κερκόπορτες, για να αλωθεί κάθε εστία αντιστάσεως...
Και όμως μέσα στην όλη κατάσταση ένα κίνημα νεολαίας, ένα κίνημα αντίστασης στην τουρκική κατοχή, γιγαντώνεται. Φοιτητές και μαθητές, πέρα από κόμμα και κατεστημένες νοοτροπίες, με δυναμισμό και αυτονομία, αγωνίζονται ενάντια σε νεοταξικές λογικές. Είναι το αύριο, είναι οι δυνάμεις που έρχονται, είναι η ελπίδα ότι μπορεί να βρεθούμε στην ευχάριστη θέση να ακούσουμε κάποιο πρωινό για ένα όμορφο ξέσπασμα του Ελληνισμού, σαν αυτό της 1ης του Απρίλη του 55...

Τάσος Δημητρακόπουλος

Read the rest of this entry »

Η 4η Αυγούστου και η Νεολαία ενός Έπους

Η 4η Αυγούστου και η Νεολαία ενός Έπους

του Ιωάννη Παναγιωτακόπουλου

Στις 4 Αυγούστου του 1936, ο Ιωάννης Μεταξάς εγκαθιδρύει το Εθνικό Καθεστώς της 4ης Αυγούστου, βάζοντας τέλος σε μία μακρά περίοδο πολιτικής αστάθειας και ανακόπτοντας την πορεία των κομμουνιστών προς την επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου. Πολλές αναλύσεις έχουν ακουστεί και έχουν γραφθεί για την δικτατορία του Μεταξά, όμως εμείς στο παρόν άρθρο θα ασχοληθούμε με την σχέση της με την Ελληνική Νεολαία και την διαδικασία προπαρασκευής ενός ολόκληρου έπους.
Θα συμφωνήσουμε με την γνώμη ότι τα δικτατορικά καθεστώτα φέρουν από την δομή τους, πλήθος αρνητικών στοιχείων, δεν θα πέσουμε όμως στο λάθος να αφορίσουμε αβίαστα μία πολιτική περίοδο, ξεκόβοντάς την από τις ιστορικές συνθήκες της εποχής της. Μην ξεχνούμε λοιπόν ότι την περίοδο που επεβλήθη το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, οι πολιτικές επιλογές των Ελλήνων κυμαίνονταν ανάμεσα στα στρατιωτικά κινήματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία με συχνότητα δευτερολέπτου, και στην κομμουνιστική δικτατορία που δυναμικά προωθούσε το ΚΚΕ. Έτσι απετέλεσε ουσιαστικά μία λύση σταθερότητας και αναδιοργάνωσης, παρά τα όσα αρνητικά θα μπορούσε να του προσάψει κάποιος.
Ο Ι.Μεταξάς από την πρώτη στιγμή, έθεσε ως έναν από τους κύριους σκοπούς του, την οργάνωση της Ελληνικής Νεολαίας, με γνώμονα την αναβάπτισή της μέσα στα ύδατα του Ελληνικού τρόπου σκέψης και ζωής. Δημιούργησε την Εθνική Οργάνωση Νεολαίας, η οποία έφτασε να αριθμεί πάνω από 1.000.000 μέλη. Οι νέοι που ποτισμένοι από την απογοήτευση και την ηττοπάθεια της Μικρασιατικής καταστροφής, στρεφόντουσαν στην διεκδίκηση εφήμερων υλικών στόχων, μακριά από τα εθνικά ιδανικά, είδαν πάλι την Ελληνική ελπίδα να ανατέλλει και τον Εθνικό Αρχηγό να τους αναθέτει μία τόσο δύσκολη όσο και όμορφη αποστολή: αυτοί θα έπρεπε να αποτελέσουν την πρωτοπορία ενός νέου Ελληνικού Πολιτισμού. Και αυτό το όραμα το ερωτεύτηκαν, συντονίζοντας την δύναμη και την ζωντάνια τους, για την επίτευξη του Εθνικού σκοπού. Η γκρίζα και κακομοιριασμένη Ελλάδα του μεσοπολέμου, παίρνει χρώμα από τις σκούρες μπλε στολές των Φαλαγγιτών και τα γαλανόλευκα λάβαρα που κυματίζουν ζωηρά στους δρόμους, ρυθμό από τα τύμπανα και ζωή από τα τραγούδια των νέων της Ε.Ο.Ν.: «Εμπρός για μιαν Ελλάδα νέα!»
Η Νεολαία σφυρηλατείται και ζυμώνεται μέσα από την κοινωνική και εθνική δράση. Δημιουργία νεανικών ομάδων τέχνης, εθνικές εκδηλώσεις, βοήθεια προς τους φτωχούς ή αρρώστους συμπολίτες, αναδασώσεις, επαφή με την Ελληνική φύση, άθληση, μέχρι και στρατιωτική εκπαίδευση, ήταν μερικές από τις δραστηριότητες της Ε.Ο.Ν. Οι νέοι μπαίνουν δυναμικά στο προσκήνιο της κοινωνικής ζωής, συμμετέχοντας και παίρνοντας πρωτοβουλία στην δράση. Όταν θα έρθει η στιγμή του μεγάλου αγώνα, τον Οκτώβριο του 1940, θα υπάρχει ήδη έτοιμο ένα ευρύ δίκτυο υποστήριξης στα μετόπισθεν και μία ετοιμοπόλεμη νεολαία αποφασισμένη να θυσιαστεί για τα ιδανικά του Έθνους. Το έπος του 1940 δεν γράφθηκε από φιλελεύθερους βουτυρομπεμπέδες, ούτε από «ειρηνιστές» αριστερούς φοιτητές. Γράφθηκε από μία δυναμική Εθνικιστική Νεολαία, με ατσαλένια θέληση και πολεμική αντίληψη της ζωής.Με συνεχή κινητικότητα και δράση θα δημιουργηθεί ένας πανελλαδικός μηχανισμός τροφοδοσίας του μετώπου, με ρούχα, τρόφιμα και πολεμικό υλικό, στηριγμένος κατά το πλείστον στην ΕΟΝ. Οι νεαροί φαλαγγίτες θα γυρίζουν από σπίτι σε σπίτι, μαζεύοντας τα ρούχα και τα υλικά που θα συλλέγει και θα δημιουργεί ακατάπαυστα η Ελληνίδα γυναίκα. Οι πολεμιστές της ΕΟΝ, θα γράψουν χρυσές σελίδες ηρωισμού στα πεδία των μαχών, αποδεικνύοντας ότι ο Εθνικισμός είναι πρώτα πράξη και μετά Ιδέα. Τα ίδια αυτά παιδιά θα τροφοδοτήσουν την αντίσταση κατά των κατακτητών, μέσα από τις αντιστασιακές οργανώσεις.
Μοιραία έρχεται η σύγκριση με την σημερινή νεολαία του Βig Brother και της Coca Cola, που στο πρώτο υποθετικό «μπαμ», θα την έχει κάνει για το εξωτερικό. Αν αναζητούσαμε ευθύνες, σίγουρα οι σημερινοί νέοι θα ήταν οι τελευταίοι που θα έπρεπε να λογοδοτήσουν. Μέσα σε ένα περιβάλλον, όπου τα ιδανικά του ατομικισμού απορρέοντα από την κορυφή, διαχέουν την κοινωνία, όπου η αγάπη για την Πατρίδα, θεωρείται σχεδόν ψυχική ασθένεια, και όπου και αυτή η στρατιωτική θητεία, έχει αποκτήσει περισσότερο χαρακτήρα κοινωνικοποίησης, παρά πολεμικής αγωγής, ακόμα και αυτό το λίγο πατριωτικό φρόνημα που έχει απομείνει, είναι κυρίως προϊόν της αντίστασης των νέων, προς το πνευματικό κενό και την απογοήτευση της εποχής.
Αυτό που πρέπει να ανατραπεί, είναι το διεθνιστικό κράτος της παρακμής, που σκοτώνει το έθνος δηλητηριάζοντας την νεολαία του. Αν τότε η διέξοδος ήταν ένα καθεστώς σαν αυτό της 4ης Αυγούστου, που ζωντάνεψε το Έθνος μέσα από την αναγέννηση της Νεολαίας του, σήμερα θα πρέπει να αναζητήσουμε την επανάσταση, μέσα από τον αγώνα για μία Εθνική Δημοκρατία, πού θα αντισταθεί στην δικτατορία της παγκοσμιοποίησης και θα δώσει όραμα και προοπτική σε μία νεολαία που αναζητάει το χαμένο της εαυτό. Ο δρόμος είναι μπροστά μας, δύσκολος και ωραίος. Δρόμος Αγώνος…

Read the rest of this entry »