Κύπρος, εμείς δεν ξεχάσαμε ποτέ

Κύπρος, εμείς δεν ξεχάσαμε ποτέ

Τρίτη, 24 Νοέμβριος 2009 14:03

  

Πριν σχεδόν 26 χρόνια οι τούρκοι, προχώρησαν στην ανακήρυξη του ψευδοκράτους του Ντενκτάς στην κατεχόμενη Κύπρο, το ονομαζόμενο και ως ψευδοκράτος του Ντενκτάς. Μετά την εισβολή του 1974, μετά από αλλεπάλληλες και συνεχείς προσπάθειες της ελληνικής πλευράς σε διπλωματικό επίπεδο, που ξέρουμε όλοι ποιο αποτέλεσμα είχαν, οι τούρκοι θέλησαν να νομιμοποιήσουν τα τετελεσμένα της στρατιωτικής εισβολής τους με μία κίνηση τακτικής. Προχώρησαν σε ανακήρυξη ενός «κράτους», το οποίο βέβαια δεν υπάρχει, είναι ένα μόρφωμα. Απλά, την εγκατάσταση τούρκων εποίκων στα κατεχόμενα, την βαφτίζουν κράτος. Ολοκλήρωσαν δηλαδή, αυτό που στρατιωτικά ξεκίνησαν το 1974.
Η ανακήρυξη του ψευδοκράτους η αλήθεια είναι ότι αφύπνισε σε μεγάλο βαθμό τον Ελληνισμό. Η τουρκική αδιαλλαξία πλέον καταδικάσθηκε από την πλειοψηφία των κρατών και των κυβερνήσεων. Στην Κύπρο, ευτυχώς συνειδητοποιήθηκε η ανάγκη ισχυρών Ενόπλων Δυνάμεων. Φάνηκε να γίνεται αντιληπτό, ότι η ίδια η ελληνοκυπριακή πλευρά έπρεπε να μεθοδεύσει εξελίξεις στα εν γένει αμυντικά ζητήματα, χωρίς να περιμένει απαραίτητα την Αθήνα. Έτσι άρχισαν οι παραγγελίες και αγορές οπλικών συστημάτων, η εντατικοποίηση της εκπαίδευσης και η ενίσχυση του φρονήματος και του ηθικού των στελεχών του Στρατού στην Κύπρο. Μετά το ψευδοκράτος, αποκτήθηκαν οι πύραυλοι S -300, δημιουργώντας τεράστια ζητήματα σε Τούρκους και Αμερικανούς.

Για όποιον έχει ζήσει στην Κύπρο ή έστω γνώριζε πως ήταν η κατάσταση παλαιότερα, η εικόνα της Κυπριακής Εθνοφρουράς μετά την ανακήρυξη του ψευδοκράτους, δεν είχε καμία σχέση με το παρελθόν. Η θητεία στην Κύπρο πλέον έχει νόημα και αξία. Αν συγκρίνει κανείς τον τωρινό Ελληνικό Στρατό με την Κυπριακή Εθνοφρουρά, η διαφορά είναι η ημέρα με την νύχτα. Σε συνδυασμό με όλα αυτά, ήρθε και το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα, για να δυναμώσει πλέον την σχέση Λευκωσίας - Αθηνών. Κάθε κτύπημα στην Κύπρο, θα σήμαινε και αυτόματα casus belli για την Ελλάδα. Η εκλογή του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου στην προεδρία της Κύπρου, ίσως του τελευταίου πατριώτη ηγέτη που ανέδειξε ο Ελληνισμός, λειτούργησε σαν ανάχωμα στην τουρκική αδιαλλαξία. Πλέον η Κύπρος δεν θα ήταν ο σιωπηλός αποδέκτης όλων όσων συμβαίνουν. Με το «ΟΧΙ» με συντριπτική πλειοψηφία στο σχέδιο Ανάν, δόθηκε μία ελπίδα στον Ελληνισμό. Και οι τούρκοι, με τους υπερατλαντικούς συμμάχους τους, αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι στην δική τους δράση, υπάρχει και η αντίδραση.
Σήμερα δυστυχώς, η κατάσταση στο Κυπριακό, δεν είναι αυτή που θα έπρεπε. Η απώλεια του Προέδρου Παπαδόπουλου ήταν ένα μεγάλο κτύπημα για το Κυπριακό. Το ψευδοκράτος άτυπα έχει αναγνωρισθεί από πολλές χώρες. Ο νέος πρόεδρος Χριστόφιας, ο μοναδικός σταλινικός ο οποίος εξελέγη στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, άρχισε ουσιαστικά συζητήσεις με σκοπό το κλείσιμο, δηλαδή την ταφόπλακα του Κυπριακού ζητήματος.
Το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα αρχίζει να εγκαταλείπεται σταδιακά, με ευθύνη κυρίως των Αθηνών. Οι κοινές στρατιωτικές ασκήσεις πλέον δεν γίνονται. Όλα δείχνουν ότι η διχοτόμηση στο νησί είναι αναπόφευκτη. Κάποιες δήθεν παραχωρήσεις, κάποιες δήθεν ελεύθερες ζώνες και η ψευδαίσθηση κάποιων Κυπρίων ότι πηγαίνουν στην Αμμόχωστο και βλέπουν τα σπίτια τους στα οποία τώρα μένουν τούρκοι έποικοι, δεν αλλάζει σε τίποτα την πραγματικότητα που είναι μόνο μία: η Κύπρος είναι κομμένη στα δύο, είναι κατεχόμενο το μισό της τμήμα. Και παρά τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, παρά τις συζητήσεις και τις διαβουλεύσεις, παρά τα διάφορα σχέδια και τους μεσολαβητές, τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Και μέσα σε όλα αυτά, η κυπριακή πρεσβεία και η Εκκλησία της Ελλάδος, στηρίζουν την κυκλοφορία βιβλίου που παρουσιάζει τους πολεμιστές της Κύπρου σαν ναρκομανείς και προβληματικούς. Σύγχρονες Κερκόπορτες, για να αλωθεί κάθε εστία αντιστάσεως...
Και όμως μέσα στην όλη κατάσταση ένα κίνημα νεολαίας, ένα κίνημα αντίστασης στην τουρκική κατοχή, γιγαντώνεται. Φοιτητές και μαθητές, πέρα από κόμμα και κατεστημένες νοοτροπίες, με δυναμισμό και αυτονομία, αγωνίζονται ενάντια σε νεοταξικές λογικές. Είναι το αύριο, είναι οι δυνάμεις που έρχονται, είναι η ελπίδα ότι μπορεί να βρεθούμε στην ευχάριστη θέση να ακούσουμε κάποιο πρωινό για ένα όμορφο ξέσπασμα του Ελληνισμού, σαν αυτό της 1ης του Απρίλη του 55...

Τάσος Δημητρακόπουλος