Στα χρόνια της διαρκούς κατάθλιψης που ζούμε λόγω της κρίσης, είναι λογικό και αναμενόμενο να αναζητεί κανείς μικρές αποδράσεις στιγμιαίας ικανοποίησης, που θα του επιτρέψουν να νοσταλγήσει τις μέρες της δημιουργικής ξεγνοιασιάς. Να θυμηθεί «πως ήταν», τότε που λίγα πράγματα μπορούσαν να σκιάσουν ένα μέλλον το οποίο θεωρούσε περίπου ως δεδομένο. Να κάνει ένα άλμα ταχύτερο από τη μελαγχολία, και να φανταστεί το φως στο βάθος του τούνελ να δυναμώνει, αντί να τρεμοσβήνει…
Στα χρόνια της τρόικας και του μνημονίου λοιπόν, που αρχίζουμε να συνηθίζουμε στην ιδέα ότι κανένα (καλώς ή κακώς εννοούμενο) κεκτημένο δεν θα μας… καλημερίσει και την επαύριο,
ο Έλληνας ανακαλύπτει τις πιο γκρίζες πτυχές της ψυχοσύνθεσής του. Επικεντρώνεται στο άτομο του, στην οικογένειά του, στο σπίτι του, και δεν διστάζει να βάλει απέναντί του όλη την υπόλοιπη κοινωνία, ακόμη κι αν πρόκειται για συγγενείς και φίλους, προφανώς… δεύτερου βαθμού και σπουδαιότητας.
Έτσι, επιδίδεται σε ένα κυνήγι στρέβλωσης της έννοιας «ευτυχία», που αρχίζει όλο και πιο πολύ να συνεπάγεται… τη δυστυχία του άλλου. Του γύρω μας. Του απέναντι ή και του δίπλα ακόμη.
Η μακροσκελής περιπλάνηση στα μονοπάτια του ψυχικού διαλογισμού, που μόλις διαβάσατε, έχει τις ρίζες της σε ένα ρεπορτάζ που είδε το φως της δημοσιότητας, και μάλλον το υποτιμήσαμε, ως προς την αξιολόγησή του: Σύμφωνα λοιπόν με εκτιμήσεις των αρμοδίων αρχών,
τα περισσότερα από τα στοιχεία που συγκεντρώνονται στις εφορίες, κατά φοροφυγάδων, προέρχονται από… συγγενείς και φίλους των φοροφυγάδων. Οι οποίοι, είτε παίρνουν τη γλυκιά εκδίκησή τους από τους «πονηρούς», που τόσα χρόνια την έβγαζαν καθαρή, είτε αποφάσισαν να τους βγάλουν το μάτι, ώστε να επιταχύνουν τη μετάλλαξή μας σε κοινωνία όπου θα επιβιώνουν οι μονόφθαλμοι.
Η «εθνική ρουφιανιά» λοιπόν, αρχίζει να μετατρέπεται σε καθημερινό, εθνικό ιδανικό. Καρφώνεις τον φοροφυγά, εκείνον του οποίου ο σκύλος πατάει το γκαζόν του πάρκου, όταν τον βγάζει βόλτα, αυτόν που καπνίζει λίγο έξω από ένα εστιατόριο… Η λίστα προφανώς και δεν έχει επίλογο. Ο πρόλογος ανανεώνεται διαρκώς, ώστε να εμπλουτίζεται το κυρίως θέμα.
Έτσι, ο καταγγέλλων βιώνει την ευτυχία του μικρόκοσμού του, βλέποντας τον διπλανό του να δυστυχεί. Και ο καταγγελλόμενος, περνάει το υπόλοιπο της ημέρας, αναζητώντας τρόπους για να πάρει εκείνος την εκδίκησή του.
Μια «εθνική ρουφιανιά» βέβαια, στην οποία μας παροτρύνει by all means, η ίδια η Κυβέρνηση του
Γιώργου Παπανδρέου. Μην ξεχνάτε άλλωστε, ποιος ήταν εκείνος που, προτού ακόμη συμπληρώσει τις πρώτες 100 ημέρες του στη θέση του Πρωθυπουργού, παρακάθισε σε δείπνο ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και μονολογούσε την πολιτική δυστυχία του να κυβερνά μια χώρα διεφθαρμένων. Ο Γιώργος, έδειξε τον δρόμο…
21.10.10
agaphnos
Athens Time
.jpg)
