27.3.10

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ !!!!

Διαβάστε στον «ΕΚ» που κυκλοφορεί το Σάββατο 27 Μαρτίου


260310-ekΈλληνας γεννιέσαι, ρουφιάνος γίνεσαι. Τα συνθήματα των ΟΥΚάδων στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου στην Αθήνα, διέσωσαν την πιο μίζερη παρέλαση των τελευταίων δεκαετιών. Ενοχλήθηκαν όμως οι «προοδευτικοί» της «Ελευθεροτυπίας» και η συνέχεια της καθεστωτικής ρουφιανιάς γνωστή: ανακοινώσεις αριστερών κομμάτων και «κλάψα» από τους γνωστούς «φωταδιστές» των media. Ανακοίνωση εξέδωσε και ο υπουργός Προστασίας του (αριστερού) Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. «Μας εξέθεσαν», είπε, τα «ρατσιστικά συνθήματα» και γι αυτό τέθηκε σε διαθεσιμότητα χωρίς ΕΔΕ, ο επικεφαλής του αγήματος, με διαταγή του διοικητή του ΛΣ, Αθανάσιος Γκούσιος. Ο Ψυχάρης junior, πρόξενος της Ελλάδας στο Μόναχο, εξόργισε τους ομογενείς μας εκεί με τη στάση του στο θέμα του εορτασμού των επετείων, τα ίδια έκανε στο παρελθόν και στη Φλόριδα των ΗΠΑ, όπου υπηρετούσε. Ο προφυλακισμένος αρχισυντάκτης μας Δημήτρης Παπαγεωργίου, απαντά στους «επαναστάτες» των βορείων προαστίων των Πυρήνων της Φωτιάς, μέσα από τις Φυλακές Κορυδαλλού. «Βίζιτες» στο Αιγαίο από τους Τούρκους, εξαιτίας της ελληνικής «στρατηγικής ψυχραιμίας». Ο οικονομολόγος Κωνσταντίνος Κόλμερ, μετά τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, γράφει για μια ανασυγκρότηση χωρίς ελλείμματα, ένα κείμενο που θα συζητηθεί.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ παρουσίση βιβλίου .


ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Οι ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ και η εβδομαδαία εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ σας προσκαλούν την Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010 στις 7 μ.μ. στο ξενοδοχείο ΠΡΕΖΙΝΤΕΝΤ (Λ. Κηφισίας 43, Αμπελόκηποι) στην παρουσίαση του νέου τρίτομου έργου του ιστορικού, και Επίτ. Διευθυντή Ι.Κ.Υ. Κώστα Ν. Μπαρμπή
με τίτλο
"1941-1949: ΕΤΗ ΑΓΩΝΩΝ, ΘΥΣΙΩΝ ΚΑΙ ΑΙΜΑΤΟΣ"
Το βιβλίο θα παρουσιάσουν οι:
Ιωάννης Αντωνακέας (Αντιστράτηγος ε.α.)
Δημήτρης Ζαφειρόπουλος (εκδότης του "Ελευθέρου Κόσμου"),
Χρήστος Χαρίτος (Οικονομολόγος, μέλος Κ.Ε. του ΛΑ.Ο.Σ.)
και ο συγγραφέας Κώστας Ν. Μπαρμπής.
Την εκδήλωση θα συντονίσει ο εκδότης
Ιωάννης Χρ. Γιαννάκενας


Όχι στους Αλβανούς από το Βέλγιο !

Το Βέλγιο αρνείται να αποκτήσει Αλβανική μειονότητα

    Όχι, δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος. Το Βέλγιο από τις αρχές Μαρτίου 2010 βρίσκεται μπροστά στο ενδεχόμενο να αποκτήσει .... αλβανική μειονότητα! Το πρόβλημα δημιουργήθηκε όταν χιλιάδες Αλβανοί υπήκοοι της Σερβίας και της ΦΥΡΟΜ εκμεταλλεύθηκαν την άρση της βίζας από τις χώρες τους προς την Ευρ. Ένωση και έσπευσαν στο Βέλγιο. Εκεί ζήτησαν να παραμείνουν ως μόνιμοι κάτοικοι και ο Πρωθυπουργός του Βελγίου Υβ Λετέρμ τούς απήντησε πολύ απλά και ξεκάθαρα: «Απελαύνεσθε, δεν σας δίνουμε άδεια παραμονής»!

    Η ιστορία είναι πολλαπλώς διδακτική και στέλνει μηνύματα προς πολλούς αποδέκτες. Πρώτον καταδεικνύει ότι οι Αλβανοί που κατοικούν στη Νότιο Σερβία και κυρίως στο Πρέσεβο δεν είναι διατεθειμένοι να παραμείνουν υπό σερβική διοίκηση. Το παράδειγμα των ομοεθνών τους του Κοσσυφοπεδίου λειτουργεί ως όραμα και στόχος γι’αυτούς. Ή θα φύγουν , όπως επιχείρησαν αυτοί που πήγαν στο Βέλγιο, ή θα ξεκινήσουν-αργά ή γρήγορα-αποσχιστικό ένοπλο κίνημα. Οι Σέρβοι φαίνεται ότι δεν έχουν απαλλαγεί από τα βάσαν των αποσχιστικών κινημάτων. Αναμένουν απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης για το Κόσσοβο, αλλά ανοίγει νέα πληγή στη νότιο Σερβία.

    Το δεύτερο μήνυμα απευθύνεται προς το πολυεθνικό και θνησιγενές κράτος των Σκοπίων. Και εκεί η πολυάριθμη αλβανική κοινότητα αναπτύσσει φυγόκεντρες τάσεις. Άλλοι μεν φεύγουν στο Βέλγιο για να μην ζουν κάτω από τη διοίκηση των Σλάβων δήθεν «Μακεδόνων». Και άλλοι ετοιμάζουν τον δεύτερο γύρο της ένοπλης αποσχιστικής δράσης μετά τον πρώτο γύρο του 2001.
    Το τρίτο μήνυμα απευθύνεται από τον αλβανικό εθνικισμό προς κάθε ενδιαφερόμενο.Οι αλβανικές κοινότητες δύσκολα μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά δίπλα σε μία Χριστιανιοκή Ορθόδοξη πλειοψηφία (π.χ. Σέρβους, Σκοπιανούς). Όταν νιώθουν πολίτες β΄κατηγορίας ή φεύγουν από τη χώρα ή εξεγείρονται. Όταν όμως αποτελούν την πλειοψηφία όπως στην κυρίως Αλβανία, τότε δείχνουν καταπιεστικές διαθέσεις προς τις Χριστιανικές μειονότητες (π.χ. Βορειοηπειρώτες).

    Το τέταρτο μήνυμα έρχεται από τη  Βελγική κυβέρνηση προς τους Έλληνες οπαδούς της πολυπολιτισμικότητας. Το Βέλγιο δεν έχει καμία διάθεση να αποκτήσει αλβανική μειονότητα ούτε να μονιμοποιήσει και να νομιμοποιήσει τις χιλιάδες νέων επισκεπτών, οι οποίοι μάλιστα ακολουθούν τη μουσουλμανική θρησκεία. Καλά τα συνθήματα και οι δήθεν προοδευτικές κραυγές υπέρ των μεταναστών, αλλά αν θέλουμε να είμαστε Ευρωπάιοι πρέπει να βλέπουμε και τα παραδείγματα που μάς δίνουν οι άλλοι Ευρωπαϊκοί λαοί. Καμία χώρα δεν επιθυμεί την αύξηση του μοιτυσουλμανικού πληθυσμού της ούτε επιδιώκει εισαγωγή μειονοτήτων. Μόνο στην Ελλάδα βλέπουμε τέτοια βιαστικά και επικίνδυνα πειράματα, όπως αυτά που εισάγονται με τον νέο νόμο περί ιθαγενείας των μεταναστών. Αφού ο Πρωθυπουργός μας ζητεί οικονομική στήριξη από την Ε.Ε. γιατί δεν παίρνει και ορισμένα χρήσιμα μαθήματα από τους εταίρους μας; Όταν πηγαίνει στις Βρυξέλλες, έδρα των ευρωπαϊκών θεσμών, ας ρωτήσει τον Βέλγο Πρωθυπουργό πώς και γιατί χειρίζεται με αρνητική διάθεση το αίτημα των Αλβανών απρόσκλητων επισκεπτών του.
    Το πέμπτο μήνυμα απευθύνεται προς τους υπευθύνους της Ευρώπης για τα θέματα της άρσεως της βίζας και για την εισδοχή νέων μελών. Πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι λόγω φτώχιας μεγάλος αριθμός Αλβανών θα εισρεύσει και θα ζητεί μόνιμη εγκατάστραση αν αρθεί η απάιτηση ειδικής θεωρήσεως (βίζας) για τους Αλβανούς πολίτες. Δεν νομίζω ότι κάτι τέτοιο αναμένεται να αποφασισθεί συντόμως, καλόν είναι πάντως να λαμβάνουμε τα μέτρα μας. Η Ελλάς επισήμως προωθεί την ένταξη της Αλβανίας στην Ε.Ε. Είμαστε, άραγε, βέβαιοι ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας θέλουν πραγματικά κάτι τέτοιο; Όπως και στην περίπτωση της τουρκικής εντάξεως φοβούμι ότι σέρνουμε το κάρο δύο χωρών, οι πληθυσμοί των οποίων είναι έτοιμοι να συρρεύσουν μαζικά στις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις και τότες ο κύριος Λετέρμ και ο κάθε Λετέρμ θα τραβά τα μαλλιά του και θα καταράται την Ελλάδα που προώθησε τέτοιες υποψηφιότητες.

    Το έκτο μήνυμα έρχεται από την αποφασιστικότητα του Βέλγου Πρωθυπουργού, ο οποίος δεν φοβήθηκε τις πιθανές αντιδράσεις των «προοδευτικών» και των οπαδών της πολυπολιτισμικόιτητας στη χώρα του. Αμέσως και χωρίς δισταγμούς και περιφράσεις αποφάσισε να απομακρύνει μέ κάθε νόμιμο τρόπο τους συμπαθείς βαλκανίους επισκέπτες του. Και φυσικά την απόφασή του στηρίζουν όλα τα μεγάλα κόμμτα στο Βέλγιο. Δυστυχώς στην Ελλάδα τέτοια θέματα και τέτοιες αποφάσεις ρυθμίζονται μερικές φορές υπό την πίεση φωνασκουσών μειοψηφιών, οι οποίες τρομοκρατούν ιδεολογικά την σιωπηρή πλειοψηφία. Η πολυπολιτισμικότητα απέτυχε και  δεν είναι πλέον της μόδας στην Ευρώπη, μόνο που αυτή είδηση αργεί να έλθει σε ορισμένα τμήματα της ελληνικής διανόησης!

    Το γενικότερο συμπέρασμα που προκύπτει από τη συμπεριφορά του αλβανικού στοιχείου στα Βαλκάνια και στην Ευρώπη είναι ότι η περίοδος των αναταραχών δεν έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Οι αλβανικές κοινότητες δεν έχουν μεν τον θρησκευτικό φανατισμό άλλων μουσουλμανικών ομάδων, διαπνέονται όμως από εθνικισμό και από αλυτρωτικά οράματα που ενθαρρύνονται από τα Τίρανα. Σε συνδυασμό με την κακή οικονομική κατάσταση, στην οποία βρίσκονται, ωθούνται σε τρεις επιλογές. Ή να κατακλύσουν μαζικά τις χώρες της Ευρ. Ενώσεως, όπως επιχειρούν και προς το παρόν αποτυγχάνουν στο Βέλγιο, ή να ασχολούνται με δραστηριότητες ποινικώς κολάσιμες, ή να κινητοποιούνται δυναμικά μέσα στις κοινωνίες που ζουν και να διεκδικούν ισχυρότερο ρόλο. Ο Ελληνισμός δεν πρέπει να αγνοήσει αυτά τα μηνύματα.
Κ.Χ.


Παρακμή και Πολιτική !!!

Η παρακμή της πολιτικής ή η πολιτική της παρακμής; Του στρατηγιστή Δρος Γ. Μούρτου


  
Η παρακμή της πολιτικής ή η πολιτική της παρακμής;

Του Δρος Γεωργίου Μούρτου·

Ευχαριστώ πολύ για την πρωτοβουλία πραγματοποίησης της ομιλίας. Οφείλω να ομολογήσω ότι την πρωτοβουλία αυτή την εξέλαβα ως ευκαιρία πραγμάτωσης ενός χρέους μου προς την πόλη στην οποία μεγάλωσα και έλαβα την παιδεία μου, που διαμόρφωσε τον χαρακτήρα και χάραξε την πορεία μου στη ζωή. Εγώ δεν είμαι κάποιος οικονομικός παράγοντας για να ενεργήσω ως οι τοπικοί ή εθνικοί ευεργέτες κατά το παρελθόν, ούτε κάποιος πολιτικός για να προσφέρω ως είθισται κάποιο βοήθημα, τιμής ένεκεν, για κάποιο έργο ή δραστηριότητα της πόλης όπου μεγάλωσα. Μπορώ, όμως, να μιλήσω για «πολιτική», λόγω ειδικότητας και εμπειρίας σε διεθνοπολιτικά ζητήματα.
*   *   *
Kαι επειδή η πολιτική μονοπωλείται τελευταίως από την οικονομική της παράμετρο, ξεκινώ τις σκέψεις μου με μια απλή, ίσως και απλουστευτική, εξήγηση της παρούσας οικονομικής κρίσης, για να μπούμε στο πνεύμα της βαθύτερης προβληματικής που θέλω να σας αναπτύξω. Είναι γνωστό ότι κάθε πράγμα στην Ελλάδα γίνεται στο πόδι και εν είδει εξαγγελίας από καθέδρας. Για παράδειγμα, η πολιτική τάξη τάσσεται υπέρ της πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ χωρίς να έχει μελετήσει τα υπέρ και τα κατά της υπόθεσης· επικροτεί τη λεγόμενη διοικητική ανασυγκρότηση της χώρας με το προωθούμενο σχέδιο «Καλλικράτης» δίχως να έχει μελετήσει τα συν και τα πλην του προηγούμενου, του «Καποδίστρια»· κατά τον ίδιο πρόχειρο τρόπο έβαλε εσπευσμένα τη χώρα στην ΕΕ χωρίς καμία δημόσια συζήτηση, χωρίς δημοψήφισμα με τη μόνη δικαιολογία ότι θα γινόμασταν Ευρωπαίοι και ότι η Ευρώπη θα εξασφάλιζε τα σύνορά μας· το ίδιο σκηνικό επανελήφθη με την υιοθέτηση του ευρώ, μια απόφαση που ελήφθη δίχως μελέτη, δίχως δημόσιο διάλογο, δίχως συναίνεση του λαού δια δημοψηφίσματος, με μόνη δικαιολογία την ψευδαίσθηση ότι έτσι θα λύνονταν, ως δια μαγείας, τα δημοσιονομικά μας, ενώ σήμερα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε την αδήριτη πραγματικότητα ότι η νομισματική προστασία από τους εταίρους της ευρωζώνης είναι μύθευμα.
Το κακό δεν είναι ότι υιοθετήθηκε το ευρώ· δεν είναι καν ότι καταχρεωθήκαμε ούτε ότι χρεοκοπήσαμε· άλλωστε, μέσα σε λιγότερο από 200 χρόνια η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει πέντε φορές, ένα ασυναγώνιστο παγκόσμιο ρεκόρ που δείχνει το επίπεδο της πολιτικής τάξης της χώρας διαχρονικά. Το κακό είναι ότι αυτή η πολιτική τάξη απεδείχθη εξίσου ανίκανη να διαχειρισθεί τόσο το ευρώ όσο και τη δραχμή και ότι κατασπατάλησε ό,τι δανείστηκε. Να είμαστε ειλικρινείς: τα τεράστια ποσά που η Ελλάδα εισέπραξε από το 1981 μέσω του Ταμείου Συνοχής και των διάφορων «πακέτων» κατασπαταλήθηκαν στην κατανάλωση, εξανεμίστηκαν στη διαφθορά και δεν επενδύθηκαν στη δημιουργία σύγχρονων υποδομών στον τουρισμό, στη γεωργία, στον πολιτισμό που είναι τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας μας. Η τουριστική υποδομή και κυρίως το τουριστικό ήθος παραμένουν σε απαράδεκτα επίπεδα, όπως απαράδεκτο είναι το εμπορικό έλλειμμα στα αγροτικά προϊόντα που ξεπέρασε σε ετήσια βάση τα 3.5 δις. ευρώ σε μια κατ΄ εξοχήν αγροτική χώρα, και ακόμη απαράδεκτο είναι το πολιτισμικό έλλειμμα που εξαναγκάζει τους πλέον αξιόλογους νόες να καταφεύγουν για σπουδές στην ελληνική γραμματεία, στην αρχαιολογία, στα Πατερικά κείμενα, στο εξωτερικό.
Αυτή η απαράδεκτη εικόνα τής, κατά τα άλλα ευρωπαϊκής Ελλάδας, σκιαγραφήθηκε και επιμελήθηκε από το πολιτικό κατεστημένο που εκλιπαρεί τη συνδρομή μας για να κοπάσει η κρίση, και το οποίο είναι το ίδιο που με νόμους, καλλιέργεια νοοτροπιών και λανθασμένων επιλογών, απαξίωσε τόσο την ελληνική παιδεία όσο και την παραγωγική βάση της χώρας σε βαθμό εκμηδένισής της. Σας δίνω τη θλιβερή αυτή εικόνα σε αριθμούς: ο όγκος των ελληνικών εξαγωγών και υπηρεσιών περιορίζεται σε 55 μικρής σημασίας δραστηριότητες, με εξαίρεση τη ναυτιλία που στο μεγαλύτερο μέρος της είναι υπό ξένη σημαία, από ένα σύνολο 2.400 που περιέχει η αντίστοιχη βιομηχανική ταξινόμηση. Αυτά είναι επίσημα στοιχεία του 1994, σήμερα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Η εικόνα γίνεται ακόμη πιο σκοτεινή, εάν ληφθεί υπόψη η δαιμονοποίηση της επιχειρηματικότητας στη χώρα μας, η γάγγραινα της γραφειοκρατίας και της δαιδαλώδους πολυνομίας, καθώς και ότι η Ελλάδα καταρρίπτει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο στην χαμηλή παραγωγικότητα, την πολυνομία, τη διαφθορά και την ατιμωρησία.
Αυτή η Ελλάδα της μετριοκρατίας στέρεψε όχι μόνο από ιδέες, αλλά τελικά και από ρευστό, αφού δεν δημιούργησε παραγωγική βάση αλλά μεταπρατική συνείδηση, ούτε απελευθέρωσε την έμφυτη δημιουργικότητα του Έλληνα από παθογένειες γραφειοκρατίας, χρηματισμού και αναξιοκρατίας. Όταν δε εξάντλησε κάθε είδους αλχημείες για δανειοδοτήσεις, απεκαλύφθη ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, έγινε εύκολη βορά των κερδοσκόπων, πλήρως αναξιόπιστος εταίρος και ουδείς πιστεύει σοβαρά ότι θα ανατάξει μέσα στη δική μας τη γενιά.
*   *   *
Αυτά εν είδει εισαγωγικών παρατηρήσεων για το φλέγον θέμα των καιρών. Στο σημείο αυτό θα μου επιτρέψετε να σας δώσω το διεθνές κλίμα στο οποίο επωάστηκε η ελληνική κρίση, όπως αυτό άρχισε να διαμορφώνεται κυρίως μετά την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων το 1989-90. Η πτώση αυτή είναι σημαντική, όχι διότι άλλαξε ο παγκόσμιος γεωπολιτικός χάρτης με την επικράτηση μιας αδιαμφισβήτητης υπερδύναμης, των ΗΠΑ, αλλά διότι αυτή η χώρα εμφανίστηκε με ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο από αυτό που είχε δημιουργήσει από την εποχή της Ανεξαρτησίας της, διαχέοντας το νέο αυτό πρότυπο και στον υπόλοιπο κόσμο. Το παλαιό αμερικανικό πρότυπο στηρίχθηκε στη Μεσαία Τάξη και έγινε γνωστό ως το αμερικανικό όνειρο, ενώ το νέο πρότυπο στρέφεται εναντίον της Μεσαίας Τάξης και έγινε γνωστό ως παγκοσμιοποίηση.
Το νέο πρότυπο διαμόρφωσε την κοινωνία των δύο ταχυτήτων, ως μέσο υλοποίησής του επελέγη η Νομοθετική Εξουσία που διευκόλυνε νομοθετικά τη μεταφορά μυθικών κονδυλίων από τους πολλούς –δηλαδή τη Μεσαία Τάξη- στους ελάχιστους με νόμους του κράτους, και το νέο «ευαγγέλιο» που υποστήριζε αυτή την επαναστατική μετάλλαξη έγινε γνωστό ως «νεο-φιλελευθερισμός»· ήτοι, η ιδιωτικοποίηση των πάντων, συνοδευόμενη από μια ανθρωπιστική ρητορική περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δημοκρατίας, ώστε να νομιμοποιείται η νέα αλλαγή με το κάλυμμα του ανθρωπισμού και της ελευθερίας. Ερώτηση:
            Μήπως το σκηνικό αυτό σας θυμίζει το ελληνικό τοπίο με το χρηματιστήριο, τις ΜΚΟ για τα ανθρώπινα δικαιώματα διαφόρων πολυπολιτισμικών κυρίων και κυριών, τη δαιμονοποίηση των Δημοσίων Υπαλλήλων, που παραδοσιακά αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της Μεσαίας Τάξης στην Ελλάδα, γι΄ αυτό και η υπερδιόγκωσή της,  ως υπαιτίων της κρίσης με τη μονοπώληση της δημόσιας συζήτησης για τη θεραπεία του κακού μέσω της κατάργησης του 14ου μισθού και της μείωσης των επιδομάτων τους;
            Επανέρχομαι στον προηγούμενο συλλογισμό μου, για να επισημάνω ότι στις ΗΠΑ, το καμπανάκι της ανησυχίας για το νέο πρόσωπο της χώρας χτύπησε πολύ ενωρίς, με συνέπεια να ανοίξει ένας δημόσιος διάλογος προβληματισμού με ουσιαστικό περιεχόμενο και έντονο ενδιαφέρον. Ενδεικτικό στοιχείο προβληματισμού που περιέγραφε τη δραματική εικόνα της αμερικανικής κοινωνίας (φτώχεια, διαλυμένες οικογένειες, υψηλή παιδική θνησιμότητα, εγκληματικότητα) είναι το πολυβραβευμένο βιβλίο best seller των δημοσιογράφων Donald Barlett και James Steele «Αμερική: Τι πήγε λάθος;». Ακολούθησαν πολλά άλλα, κυρίως ατόμων από την καρδιά του αμερικανικού κατεστημένου, καθότι η εξέλιξη αυτή άρχισε να τους ανησυχεί σοβαρά. Ξεχωρίζω το μνημειώδες βιβλίο των καθηγητών Victor Hanson και  John Heath «Ποιος σκότωσε τον Όμηρο;» -ένα βιβλίο που σε μια άλλη Ελλάδα θα είχε εισαχθεί ως κύριο μάθημα στην εκπαίδευσή της. Θα σας διαβάσω αυτολεξεί μία μόνο πρόταση από αυτό το βιβλίο αριστούργημα:

Ο θάνατος του Ομήρου (εννοεί τη μη διδασκαλία των κλασικών μαθημάτων στα σχολεία) σημαίνει την απαλοιφή ενός ολόκληρου τρόπου θεώρησης του κόσμου, ενός τρόπου διαμετρικά αντίθετου προς τους νέους θεούς που καθοδηγούν τώρα την Αμερική: ψυχοθεραπείες, ηθική άμβλυνση, τυφλή υποστήριξη της προόδου και εξύμνηση του υλικού πολιτισμού.

Ο ίδιος προβληματισμός που αναπτύχθηκε στις ΗΠΑ κατέκλυσε ώριμες κοινωνίες στην Ευρώπη, διότι το αμερικανικό μοντέλο υιοθετήθηκε εν πολλοίς και στη γηραιά ήπειρο. Το πιο ενθαρρυντικό στοιχείο αυτής της θλιβερής εξέλιξης είναι ο ανοικτός διάλογος που διεξάγεται σε διάφορες ώριμες κοινωνίες, στις οποίες η έννοια της άμεσης-συμμετοχικής δημοκρατίας επανεμφανίστηκε ως σοβαρή εναλλακτική της αντιπροσωπευτικής, δηλαδή της σημερινής πλήρως απαξιωμένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, και ως απάντηση επίλυσης των ογκούμενων προβλημάτων, εάν όχι αδιεξόδων, των σύγχρονων κοινωνιών. Οι συζητήσεις εστιάζονται σε διάφορες μορφές τηλεδημοκρατίας, δηλαδή ενός είδους Ηλεκτρονικής Βουλής, στην οποία θα επιλέγονται πολίτες με κλήρο ανά έτος, όπως οι ένορκοι στα δικαστήρια, χωρίς μισθό –μόνο αποζημίωση παράστασης-, χωρίς ατέλειες, συνταξιοδοτικά δικαιώματα, ασυλία, που ισχύει για τους σημερινούς επαγγελματίες του είδους. Ένα πολύ ενδιαφέρον πρότυπο και πρακτικό μοντέλο σύγχρονης άμεσης δημοκρατίας δημιούργησε ο Δανός πανεπιστημιακός καθηγητής Marcus Schmidt, ενώ παρόμοιο υιοθετήθηκε από τη νέα κυβέρνηση της Βρετανικής Κολούμπια του Καναδά το 2004, χωρίς ωστόσο να γίνει νόμος αφού για τρεις εκατοστιαίες μονάδες δεν πήρε την απαιτούμενη έγκριση, άφησε όμως μια παρακαταθήκη για κάθε ενδιαφερόμενο, όπου γης.





*   *   *


1821 η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ !!!!!

Παράγοντες πού οδήγησαν στην Επανάσταση

Η Ελληνική Επανάσταση ήλθε ύστερα από άλλες μικρότερες επαναστάσεις, τοπικές εξεγέρσεις και αδιάκοπη σχεδόν ανταρσία επάνω στα βουνά εναντίον του Οθωμανού δυνάστη και ύστερα από μακρότατη ιδεολογική προετοιμασία. Για την πραγματοποίηση της και για την επιτυχία της συνέβαλε η μεγάλη πρόοδος των Ελλήνων, ιδίως κατά τις τελευταίες δεκαετίες τοΰ 18ου αϊ. καί τις πρώτες του 19ου, πού εξασφάλισαν στο Έθνος υλική δύναμη καί αυτοπεποίθηση, πολιτική αυτοσυνείδηση και ηθικό φρονηματισμό. Για την αποτόλμησή της συνέβαλαν αποφασιστικά, εκτος από την εθνική επαναστατική παράδοση, και οι επαναστατικές ιδέες τής εποχής, διάχυτες ύστερα από τή Γαλλική Επανάσταση, πού είχαν μάλιστα τότε και ειδικούς φορείς τις μυστικές επαναστατικές εταιρείες. Προήλθε άρα η Ελληνική Επανάσταση από την επενέργεια παραγόντων κοινωνικοοικονομικών και προπάντων παραγόντων ιδεολογικών, δηλαδή του πατριωτισμού της γενεάς εκείνης των Ελλήνων και του επαναστατικού φρονήματος μεγάλου μέρους της, κατά τις παραμονές τοΰ 1821.


Όπως αναπτύχθηκε εκτενώς στους δύο προηγούμενους τόμους, ο ελληνικός λαός, υπόδουλος επί αιώνες, ζώντας υπό καθεστώς καταπιέσεων, ταπεινώσεων και συχνών διωγμών, υπό συνθήκες όμως πού του επέτρεπαν να αναπτύσσει αξιόλογη δράση, Ιδίως στον χώρο της οικονομίας, αλλά και πολεμώντας συχνά για την απελευθέρωση του από τον ζυγό του αλλόθρησκου κατακτητή, κατόρθωσε να σφυρηλατήσει την εθνική του συνείδηση και να........

διάσωση και να ανάπτυξη την εθνική του ενότητα, συσπειρωμένος γύρω από την ορθόδοξη εκκλησία και συνταγμένος στο κοινοτικό σύστημα. Κατόρθωσε ακόμη να βελτίωση βαθμιαία την κατάσταση του, ύστερα από τη μεγάλη πτώση κατά τους δύο πρώτους αιώνες τής δουλείας, και να επιτέλεση από τα μέσα τοδ 18ου αί. ραγδαία πρόοδο σε πολλούς τομείς.

Ιδιαίτερα σημαντική ήταν η άνοδος τής οικονομίας και προπαντός του εμπορίου και της ναυτιλίας, πού οφειλόταν στην Ικανότητα και δραστηριότητα των Ελλήνων ναυτικών και έμπορων, αλλά και στους ευνοϊκούς για αυτούς όρους εργασίας, τούς καθιερωμένους από τις ρωσοτουρκικές συνθήκες του 1774 και επομένων ετών, καθώς και στις εξαιρετικές ευκαιρίες κατά τούς χρόνους τής Γαλλικής Επαναστάσεως και των Ναπολεόντειων πολέμων.

Εξίσου σημαντική ήταν η ορμητική ανάπτυξη της παιδείας του Έθνους, με κύρια χαρακτηριστικά τον πολλαπλασιασμό των σχολείων και τη βελτίωση των προγραμμάτων τους, την έκδοση περισσότερων βιβλίων και μάλιστα αρκετών επιστημονικών, την εύρυνση του κύκλου των μορφωμένων Ελλήνων, την εξαίρετη πνευματική δράση των μεγάλων διδασκάλων του Γένους.

Έτσι, στη δεύτερη δεκαετία του 19ου αι. υπήρχαν οι «κινητήριες δυνάμεις» για την πολιτική αναγέννηση τής Ελλάδος, όπως το 1818 χαρακτήρισε ο Καποδίστριας την πρόοδο της ναυτιλίας και του εμπορίου και την άνθιση τής παιδείας.


Αλλά οι κινητήριες αυτές δυνάμεις δεν είχαν αναπτυχθεί ακόμη σε υψηλό βαθμό η πρόοδος της οικονομίας δεν είχε πραγματοποιηθεί και στους άλλους κλάδους της με τον ίδιο ρυθμό, όπως στο εμπόριο και στη ναυτιλία ή ανάπτυξη τής παιδείας περιοριζόταν σέ ορισμένα κέντρα κυρίως και η εξάπλωση της είχε φθάσει σε μικρό μόνο τμήμα του ελληνικού λαού.


Οπωσδήποτε η συντελούμενη τότε πρόοδος ήταν αξιόλογη και εξαιρετικά ενθαρρυντική για το μέλλον τοϋ Έθνους, όπως ήταν επίσης ενθαρρυντική η Ύπαρξη διαπρεπών Ελλήνων, πού είχαν διακριθή στά γράμματα και στην πολιτική και είχαν αποκτήσει όνομα διάσημο και μεταξύ τών Ευρωπαίων. «Πρέπει να είπωμεν ... όπόσον έξ ενός μέρους οι αθάνατοι Κοραείς και οι άλλοι, όσοι διεκρίθησαν επίσης άοκνοι μορφωταί των ομογενών των, ένέπνεον είς τήν καρδιαν καθενός τήν βεβαιότητα μιας Μεταβολής και όπόσον έκ του άλλου την έπήλπιζον οί περίβλεπτοι Καποδίστριαι, νεοι Γυγαι των Ελλήνων, διά τής θέσεως, τής μεγαλονοίας και του πατριωτισμού των», όπως γράφει ό Ί. Φιλήμων.


Τη συντελούμενη πρόοδο και τη σημασία της έβλεπαν με καθαρότητα οι φωτισμένοι Έλληνες τής εποχής εκείνης. «Η είναι βέβαιον ότι ενεργείται της Ελλάδος η αναγέννησις ή δεν είναι τίποτε βέβαιον εις τον Κόσμον», έγραφε ό Κοραής στίς αρχές ήδη του 19ου αί.- και μερικά χρόνια αργότερα, τόν Δεκέμβριο τοΰ 1814: «Υπάρχουν σημεία αναντίρρητα, δτι έξύπνησε τέλος πάντων ή ταλαίπωρος Ελλάς- και η έξύπνησις αυτή προετοιμάζει και την μέλλουσαν έλευθερίαν».


Πηγή:ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ-Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (ΤΟΜΟΣ ΙΒ'), σελ 9-10 


Τελικά μόνο οι Έλληνες πληρώνουν !!!

Γιατί οι εβραίοι της Ελλάδας δεν πληρώνουν φόρους κύριε Παπανδρέου;


  • Με νόμο του κράτους απαλλάσσονται την καταβολής κάθε φόρου στο ελληνικό δημόσιο
  • Γνωστές τεράστιες βιομηχανίες που λειτουργούν στην Ελλάδα, είναι εβραϊκών συμφερόντων και δεν πληρώνουν κανέναν φόρο!!!
Με βάση το υπ’ αριθμόν 182 Προεδρικό Διάταγμα (22-3-1978), βάσει του οποίου το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο, όντας Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου(!) έχει (και ασκεί) δικαιώματα, τα οποία μόνο το Κράτος κατέχει. Ειδικότερα, με αυτό το Π.Δ.!
«Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο (Ελλάδος) δικαιούται να εισπράττει φόρους, για δική του χρήση, από τους εβραίους που διαμένουν στην Ελλάδα, αντί του ελληνικού κράτους»!!! Με απλά λόγια, κανένας εβραίος δεν πληρώνει φόρο στο ελληνικό δημόσιο, αλλά μόνο στο Κ.Ι.Σ.!!! Επειδή όμως ο νόμος «επεκτάθηκε», αργότερα, αποφασίσθηκε πως και οι χριστιανοί που μετέχουν στο Κ.Ι.Σ. απαλλάσσονται της καταβολής φόρων στο ελληνικό δημόσιο…!!!
Εάν μάλιστα αναλογισθούμε ότι το Κ.Ι.Σ. έχει αυθαίρετα απαγορεύσει ΜΕ ΑΛΥΣΙΔΕΣ τη διέλευση των Ελλήνων από την οδό Μελιδόνη στον Κεραμεικό, όπου στεγάζεται η Συναγωγή και άλλα εβραϊκά διοικητικά κτίρια, σε έναν χώρο όπου βρίσκονται ερείπια του αρχαίου νεκροταφείου του Κεραμεικού, δημιουργούνται πολλά εύλογα ερωτηματικά, αναφορικά με τη ταυτότητα αυτών που κατέχουν πραγματικά τα ηνία της εξουσίας στην Ελλάδα…
Το Κ.Ι.Σ. πέραν του γεγονότος ότι μπορεί να δέχεται περιουσίες εβραίων και να φορολογεί αυτούς, υποκαθιστώντας το ελλαδικό κράτος, γεγονός πρωτοφανές, είναι παράλληλα απαλλαγμένο και το ίδιο από την καταβολή φόρων, όσον αφορά τη διαχείριση των πόρων του. Επιπλέον το Κ.Ι.Σ. δεν καταβάλλει κανέναν φόρο στο ελλαδικό κράτος για την απόκτηση, δωρεά, αγορά, οποιασδήποτε κινητής ή ακίνητης περιουσίας, ενώ παράλληλα δικαιούται να εισάγει αδασμολόγητα προϊόντα προς εβραϊκή χρήση.
Κατ’ επέκταση, το Κ.Ι.Σ. έχει συγκροτήσει όπως προκύπτει από τον εσωτερικό του κανονισμό, έναν αυτάρκη και αυτοδιοικούμενο οργανισμό που επεκτείνεται σε όλους τους νομοθετικούς, αστυνομικούς, δικαστικούς, διοικητικούς, θρησκευτικούς, εκπαιδευτικούς, οικονομικούς, κ.α. τομείς, υποδομή η οποία απαιτείται για τη λειτουργία ενός ανεξάρτητου κράτους. Τα προνόμια τα οποία έχουν παραχωρηθεί από το ελληνικό κράτος στο Κ.Ι.Σ. είναι παράνομα και αντισυνταγματικά, αφού με τον συγκεκριμένο κανονισμό του Κ.Ι.Σ., αυτοβούλως έχει δημιουργηθεί ένα "κράτος εν κράτη" από την ελληνική εβραϊκή κοινότητα. Και μάλιστα, αυτό το "κράτος" δεν μετέχει σε καμία υποχρέωση έναντι του ελληνικού κράτους και απλά εισπράττει χωρίς ποτέ να αποδίδει τίποτε προς το ελληνικό δημόσιο...! (ολόκληρη η σχετική δημοσίευση βρίσκεται εδώ)
Μετά από αυτά, δικαίως αναρωτιέται ο γράφων, αλλά και ο κάθε έλληνας πολίτης: Και γιατί κύριε Παπανδρέου, κύριε Παπακωνσταντίνου και κύριοι βουλευτές, να πληρώνουν οι απλοί έλληνες πολίτες τη στιγμή που άλλοι έλληνες πολίτες (εβραίοι στο θρήσκευμα) δεν συμπαρατάσσονται στην στήριξη της οικονομίας αυτής της χώρας, αλλά και δεν συνδράμουν για την οικονομική της σωτηρία; Γιατί, άραγε, θα πρέπει εις έκαστος μισθωτός, συνταξιούχος ή δημόσιος υπάλληλος, να ανεχθεί την φορολογική επιδρομή της κυβέρνησης Παπανδρέου, όταν κάποιοι άλλοι (εβραίοι) πολίτες απολαμβάνουν ειδικής μέριμνας, προστασίας και ουσιαστικής απαλλαγής από τις εισφορές φόρων; Αν αναλογιστούμε μάλιστα πως μεγάλες (έως τεράστιες) βιομηχανίες που λειτουργούν στη χώρα δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή ως φόρο και χάνονται πάρα πολλά δισεκατομμύρια ετησίως, λόγω ειδικού νόμου, με ποια σοβαρότητα έρχεται σήμερα το κράτος να κυνηγήσει τον μικροεπιχειρηματία που «φοροδιαφεύγει»;
Τα ερωτήματα, βέβαια, θα μείνουν ερωτήματα και κανείς δεν θα βρεθεί να απαντήσει, κυρίως λόγω ελλείψεως επιχειρημάτων και δευτερευόντως λόγω ελλείψεως σοβαρότητας… «Το σύστημα είναι ένοχο», κύριε πρωθυπουργέ, και καλά θα κάνατε, τόσο εσείς όσο και το «τσίρκο» που έχετε ονομάσει κυβέρνηση, να επαναπροσανατολίσετε τις πολιτικές σας και την στάση σας απέναντι στον ελληνικό λαό…
Πολλοί βάζουν στοιχήματα, κύριε πρωθυπουργέ, εάν θα αντέξετε ως κυβέρνηση μέχρι τον ερχόμενο Οκτώβριο, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που στοιχηματίζουν (κυριολεκτικά) την πολιτική σας ύπαρξη έως το τέλος του Μαΐου, οπόταν και θα ανακοινωθούν τα νέα (συμπληρωματικά) οικονομικά μέτρα, τα οποία θα είναι και η ουσιαστική ταφόπλακα της λαθροκυβέρνησης της οποίας σήμερα ηγείστε. Εάν σας αναφέρω πως ήδη συζητιέται που θα προσφύγετε για να ξεχάσετε την πολιτική σας πανωλεθρία (περί διωγμού θα πρόκειται ουσιαστικά) και γίνονται αναφορές για ΗΠΑ ή και για Σουηδία, φυσικά δεν θα γίνω πιστευτός (βλέπετε, ο Καραμανλής φρόντισε να «ξεχάσει» τον πόνο του στις Αυστριακές Άλπεις…), αλλά σας υπενθυμίζω πως εσείς είχατε δηλώσει ότι "ο πολιτικός έχει πάντα έτοιμη την βαλίτσα του πίσω από την πόρτα"… Και αναρωτιέμαι: Υπάρχει τόση αυτογνωσία στην πολιτική δειλία και στην ατολμία αντιμετώπισης των πολιτικών σας ευθυνών; Και το τελευταίο, δεν αφορά μόνο τους σημερινούς κυβερνώντες, αλλά και άλλους που έχουν ήδη φύγει από τη χώρα (Μαντέλης, Αδριανόπουλος και λίαν συντόμως έπεται δραματική συνέχεια)…
Η λαϊκή οργή, η αγανάκτηση και η αγωνία για την απόδοση του δικαίου, πρόκειται πολύ σύντομα να «τσακίσει» (κυριολεκτικά) όλη αυτή την πολιτική νομενκλατούρα των golden boys της οικονομίας και της πολιτικής, που άγονται και φέρονται εργαζόμενοι για τα προσωπικά τους συμφέροντα και αδιαφορώντας πως ουσιαστικά συμβάλουν στον αφελληνισμό ή και στην σμίκρυνση της χώρας…
Δικαίωμά σας, κύριε πρωθυπουργέ να επιθυμείτε να κυβερνάτε… Δικαίωμά σας είναι να προσπαθείτε να εδραιώσετε το καθεστώς σας (περί καθεστώτος πρόκειται και όχι περί κυβερνήσεως) για το μεγαλύτερο δυνατό χρονικό διάστημα… Τα πολιτικά σας ατοπήματα και οι ηθικές σας επιθέσεις εναντίον του ελληνισμού, τα κατ’ εξακολούθησιν ψεύδη σας και η δουλικότητα στις προσταγές των «μεγάλων», είναι αυτά που θα βρείτε μπροστά σας και που θα σας εξακοντίσουν στο πολιτικό «πυρ το εξώτερον»…
Εάν νομίζετε πως κυβερνάτε αυτόν τον τόπο, πως διαθέτετε πραγματική (και όχι εικονική) πυγμή, άμεσα οφείλετε να ανακοινώσετε δεκαετή αναδρομική καταβολή φόρων της εβραϊκής κοινότητας (καθώς και του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου της Ελλάδας). Πιστέψτε με, ούτε θα φτωχύνουν (φυσικά και θα τους λείψουν τα χρήματα που θα δώσουν, αλλά σε έναν καλό εβραίο πάντα λείπουν τα χρήματα επειδή ζει γνωρίζοντας πως θα μπορούσε να έχει αποκτήσει περισσότερα), καθώς και όλων εκείνων των ελλήνων χριστιανών που μετέχουν στο Κ.Ι.Σ. Εκτός εάν στην Ελλάδα υπάρχουν πολίτες διαφόρων κατηγοριών, με βάση τη θρησκεία τους… και σε αυτή την περίπτωση, διαβλέπω πως –τελικά- οι χριστιανοί αποτελούν πολίτες γ’ κατηγορίας, αφού ως α’ κατηγορίας αντιμετωπίζετε τους εβραίους και ως β’ κατηγορίας τους μουσουλμάνους (οι οποίοι στην Ελλάδα χρήζουν ειδικής κρατικής μέριμνας σε πλείστες όσες των περιπτώσεων)…
Κύριε πρωθυπουργέ, η χώρα επτώχευσε επειδή εσείς οι πολιτικοί αγνοήσατε ηθελημένα (ή δεν γνωρίζατε) βασικούς κανόνες της οικονομίας, αλλά και της ηθικής… Εσείς λοιπόν οφείλετε να βρείτε την λύση και σταματείστε αυτή την φορολογική επιδρομή εναντίον των ελλήνων, οι οποίοι ούτε «έφαγαν», ούτε έκρυψαν, αλλά και ούτε κέρδισαν τίποτε περισσότερο από το μεροκάματο που βγάζουν με κόπο…
Ζητείστε-απαιτείστε λοιπόν τα χρεωστούμενα (και όχι όλα, δεν χρειάζεται) από την ελληνική εβραϊκή κοινότητα και το καθοδηγητικό της όργανο (Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο, και να είστε βέβαιος πως όλα τα οικονομικά προβλήματα της χώρας θα λυθούν ως διά μαγείας… (μην σας πω και πως οι τοκογλύφοι θα σκεφτούν πολύ σοβαρά να μας δανείσουν και χωρίς τόκο…)!!!
Κωνσταντίνος


Πως οργανώνουν την χρεωκοπία της Ελλάδος !!

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ: ΠΩΣ Η GOLDMAN SACHS ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΤΗ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ενδιαφέρον θα ήταν να μάθουμε εάν η Γκόλντμαν Ζακς διατηρούσε ή και συνεχίζει να διατηρεί κάποιον “τοποτηρητή” και στα καθ’ ημάς και σε ποιο ακριβώς πόστο. Σε κυβερνητικό ή μήπως σε κρατικό που πάντως επηρεάζει καθοριστικά κρίσιμες κυβερνητικές αποφάσεις σχετικά με την οικονομία και τη διαχείριση των δημοσιονομικών μας προβλημάτων;
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Πως θα σας φαινόταν αν ο προπονητής του Ολυμπιακού έπαιζε 100 εκατομμύρια στο Προ-Πο, ποντάροντας στην ήττα και τον υποβιβασμό της ομάδας του και συνιστώντας στους φίλους του να κάνουν το ίδιο; Τι θα έκαναν οι οπαδοί των Ερυθρολεύκων σε έναν τέτοιο προπονητή;
Αυτό ακριβώς φαίνεται ότι κάνει η τράπεζα Γκόλντμαν Ζακς, κύριος σύμβουλος επί σειρά ετών των ελληνικών κυβερνήσεων σε θέματα χρέους και ιδιωτικοποιήσεων, προνομιακός συνομιλητής των Πρωθυπουργών και από τους κύριους διαχειριστές του δημόσιου χρέους μας. Με το ένα χέρι, η τράπεζα κερδίζει δισεκατομμύρια από τις “συμβουλές” της και τη διαχείριση του χρέους. Με το άλλο, παίζει στην αγορά CDS ποντάροντας στη χρεωκοπία της Ελλάδας, σε στενή συνεργασία με το κερδοσκοπικό χετζ φαντ Πόλσον, που κέρδισε του κόσμου τα λεφτά στην κρίση του 2008. H Γκόλντμαν φροντίζει ταυτόχρονα να υπονομεύει την ελληνική αξιοπιστία, τινάζοντας στον αέρα τα ελληνικά επιτόκια και οδηγώντας τη χώρα στον γκρεμό! Αν δεν χρεωκοπήσει η Ελλάδα κερδίζει από τα αυξημένα επιτόκια, αν χρεωκοπήσει κερδίζει από τη χρεωκοπία. Κερδίζει στήνοντας τη φούσκα, κερδίζει και ξεφουσκώνοντας τη φούσκα, πιστή στην αρχή “άρπαξε το τσεκ πριν σκάσει το καρπούζι”. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα καρπούζι. Η τράπεζα το παρουσιάζει ως υπαρκτό, κερδίζει από την πώλησή του και το αφήνει να σκάσει πριν το πάρει στα χέρια του ο αγοραστής.
Δεν είναι πρώτη φορά που το κάνει, είναι η πάγια μέθοδός της, χάρη στην οποία κυριάρχησε στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική αγορά, εξοντώνοντας τους ανταγωνιστές. Η Γκόλντμαν γιγαντώνεται απομυζώντας τους πελάτες-θύματα, γι’ αυτό την ονόμασε βαμπίρ η Λιμπερασιόν. Τα ίχνη της εντοπίζονται πίσω από όλες τις φούσκες και οικονομικές καταστροφές (κερδοσκοπία πετρελαίου, μετοχών υψηλής τεχνολογίας κ.ο.κ.).
Η τράπεζα πρωταγωνίστησε στα σάπια στεγαστικά δάνεια, οδηγώντας στην καταστροφή του 2008. Τότε, οι τραπεζίτες ανάγκασαν τις κυβερνήσεις να ξοδέψουν 11.400 δισεκατομμύρια δολλάρια (αν έχετε τρόπο να φαντασθείτε ένα τέτοιο ποσό) για να καλύψουν τις νομότυπες ή μη απάτες των τραπεζών. Αφού σώθηκαν οι από τη χρεωκοπία, βγάζοντας μάλιστα και κάτι τις, οι τραπεζίτες επανήλθαν στα ίδια βάζοντας στο στόχαστρο ευάλωτα κράτη. Και δοκιμάζοντας το ευρώ, προτού κατοχυρωθεί ως παγκόσμιο αποθεματικό, υπονομεύοντας την αμερικανική κυριαρχία.
Η ΦΙΡΜΑ: ΜΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ-ΒΑΜΠΙΡ
Οι Αμερικανοί λατρεύουν τα παρατσούκλια. Τη CIA τη λένε «The Company» (H Εταιρεία). Τη Μαφία «The Family» (Η Οικογένεια). Την Goldman Sachs «The Firm» (Η Φίρμα). Γκόλντμαν και Σαξ ήταν δύο Γερμανοεβραίοι μετανάστες. ‘Ιδρυσαν την τράπεζα το 1869, αλλά δεν θα μπορούσαν ίσως να φανταστούν ότι θα γινόταν σήμερα η μεγαλύτερη στον κόσμο, αλλά και μια πραγματική, αν και αφανής, όσο μπορεί, υπερκυβέρνηση του κόσμου.
Η Γκόλντμαν δεν έχει απλώς καλές σχέσεις με την αμερικανική κυβέρνηση, είναι, σε μεγάλο βαθμό, η κυβέρνηση. Το μυστικό της επιτυχίας της; ‘Εσπαγε πρώτη όλες τις κρατικές ρυθμίσεις και ηθικές δεοντολογίες, ποντάροντας και κερδίζοντας από την χρεωκοπία των πελατών της! Μπορούσε να το κάνει, γιατί είχε ανθρώπους της στην κυβέρνηση και την κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ, σε ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, σε ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες και την ίδια την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Επηρεάζει καθοριστικά τις αποφάσεις που διαμορφώνουν την τραπεζική αγορά και τις ρυθμίσεις της.
Η αχαλίνωτη κερδοσκοπία της συνέβαλε στο Κραχ του 1929. ”In God we Trust” γράφει κάθε δολλάριο, ΅In Goldman Sachs we Trust”, παρέφρασε ο Τζων Κένεθ Γκαλμπρέιθ, που της αφιέρωσε ένα κεφάλαιο του βιβλίου του για την κρίση. Στις δεκαετίες του “κρατισμού” που ακολούθησαν, η Γκόλντμαν έγινε πιο προσεκτική, έφτιαξε το όνομά της και είχε μάλιστα μότο την “μακροπρόθεσμη απληστία”. Διεύρυνε προσεκτικά την επιρροή της, διεισδύοντας σταδιακά και “φυτεύοντας” τους ανθρώπους της στα βασικά κέντρα οικονομικής εξουσίας ΗΠΑ και Ευρώπης, στις κυβερνήσεις και τις κεντρικές τράπεζες. ‘Ωσπου, οι σταδιακές “απελευθερώσεις” της αγοράς χρήματος πέρασαν το κρίσιμο σημείο, στα τελευταία χρόνια Κλίντον, με Υπουργό Οικονομικών τον Ρούμπιν, επιτρέποντας στην τράπεζα να παίξει άγρια το “μεγάλο παιχνίδι” της, την οικοδόμηση μιας παγκόσμιας “Αυτοκρατορίας τουΧρήματος



Ελληνική Βιβλιογραφία !!!!

ΤΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Ο ακήρυκτος πόλεμος Ελλάδος και Τουρκίας


ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΛΜΕΡ

Περιγραφή:
Ο «ακήρυκτος πόλεμος» που διεξάγει ήδη η Τουρκία σε βάρος της Ελλάδος είναι ένας ακόμη πόλεμος για το πετρέλαιο.
Το πετρέλαιο που υπάρχει στην Ελλάδα το είχαν επισημάνει οι Γερμανοί γεωλόγοι της Βέρμαχτ, κατά την διάρκεια της Κατοχής, όταν ερευνούσαν όλο τον ορυκτόν πλούτο της χώρας. Ως δια μαγείας τα σχετικά πορίσματα βρέθηκαν το 1973 στα χέρια της γερμανικής εταιρείας «Βίντερσχαλ», η οποία, προκειμένου να μην εμφανισθεί η ίδια, προτίμησε να συνεταιρισθεί με την καναδική «Ωσεάνικ».
Όπως αποκαλύπτει ο συγγραφεύς, εκτός των 120 εκατομμυρίων βαρελιών αργού πετρελαίου και των 850 εκατομμυρίων κυβικών μέτρων φυσικού αερίου που απέδωσαν μέχρι σήμερα οι «Πρίνος Ι» και «ΙΙ», κοιτάσματα υδρογονανθράκων έχουν εντοπισθεί στον Θερμαϊκό Κόλπο, στο Θρακικό Πέλαγος, στα νότια της Κρήτης και στην Δυτική Ελλάδα (Κατάκολο, Κυλλήνη, Ζάκυνθος, Παξοί, Αιτωλικό, Δελβινάκι, Μποτσάρα, Φιλιατρά).
Ένα εκπληκτικό βιβλίο, που διερευνά τους παλαιούς και νέους «ενεργειακούς δρόμους» του μαύρου χρυσού και που συμπληρώνεται με την Συνθήκη της Λωζάννης, βάσει της οποίας η Τουρκία έχει παραιτηθεί του Αιγαίου Πελάγους. Μια συνθήκη που η γείτων χώρα τόσο εμφανώς καταπατά τα τελευταία τριάντα δύο χρόνια με μια σειρά «θερμά» επεισόδια!...

Το πετρέλαιο δεν είναι μόνο δυσεύρετον. Είναι και αφανές αίτιον πολιτικών γεγονότων. Η ηγεσία του κόσμου, αντί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του υπερπληθυσμού, την αναπλήρωση της ελλειπούσης ενεργείας και την μόλυνση του φυσικού περιβάλλοντος, ασχολείται με την εξάντληση των ενεργειακών πόρων, την κατανομή των και ενίοτε με την διαρπαγή. Λύσεις υπάρχουν, αλλά είναι επίπονες και διέρχονται μέσα από την εξοικονόμησι, την υποκατάσταση και την αποτροπή των αρπάγων. Ειδικώς διά την Ελλάδα, που περιβάλλεται από αρπακτικούς γείτονες, επισημαίνεται ο παλαιός κανόνας «αν θέλεις την ειρήνη, προετοιμάσου για πόλεμον». Διαφορετικά δεν θα λείψει μόνον η ενέργεια, αλλά θ? απωλεσθή και η ήδη αμφισβητουμένη υπό της Τουρκίας εδαφική και ενάλιος ακεραιότης της χώρας.






Αιωνία Ελλάς !!!!!

Η ΓΕΝΕΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Στα αποσπάσματα που ακολουθούν, ο Πίνδαρος και ο Απολλόδωρος αποκωδικοποιούν την αναγέννηση της Ελληνικής φυλής, μετά την κάθαρση που προκλήθηκε από τον μεγάλο κατακλυσμό. Ο Δευκαλίων αφού ταξίδεψε εννέα ολόκληρα μερόνυχτα μέσα εις την θάλασσα, προσέκρουσε εις τον Παρνασσόν. Έκει, αφού σταμάτησαν οι βροχές, βγαίνοντας έξω θυσιάζει εις τον Φίξιον Δία. Ο Ζεύς έστειλε τον Ερμή σ’ αυτόν και τον παρακίνησε να διαλέξει ότι θέλει. Αυτός διάλεξε να δημιουργηθούν σ’ αυτόν τον τόπο άνθρωποι. Και αφού διέταξε ο Ζεύς να σηκώσει λίθους και να τους ρίξει πάνω από το κεφάλι του, αυτούς που έρριπτε ο Δευκαλίων γίνονταν άνδρες και αυτούς που έρριπτε η Πύρρα γίνονταν γυναίκες. Απ’ όπου ονομάστηκαν μεταφορικά και λαοί από το Λάος που σημαίνει λίθος (Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη, 1, 48, 10).
Το ίδιο γεγονός μας εξιστορεί και ο Πίνδαρος: Φέρνεις εις την πόλιν την γλώσσα της Πρωτογένειας, δία να κατέβουν η Πύρρα και ο Δευκαλίων εις τον Παρνασσόν, όπου με την βούλησιν τον υψηλοβρόντου Διός έκτισαν πρώτα ιερόν, και χωρίς λίθους έκτισαν λίθινον γόνον από το ίδιο έθνος· και οι γόνοι ονομάστηκαν λαοί (Πίνδαρος, Ολυμπία, 9, 42).
Ο Ζεύς και ο Ερμής δημιουργούν στην κορυφή του Παρνασσού τους πρώτους ανθρώπους, προσφέροντας και πάλι τον δικό τους γόνο. Η Πύρρα και ο Δευκαλίων διασώζονται διότι ήταν αμόλυντοι και καθαροί. Όταν το σκάφος τους προσάραξε στην κορυφή του Παρνασσού, ο Ζεύς τους πρόσταξε να ρίξουν λίθους, χτίζοντας λίθινους γόνους από το δικό τους έθνος.
Το όνομα Δευκαλίων φανερώνει τον κάλλιστο άνδρα του Διός, ενώ το όνομα Πύρρα, φανερώνει το πύρινο ηλιακό σπέρμα, τον νέο γόνο που θα φιλοξενήσει στα σπλάχνα της η πρώτη γυναίκα δια να επέλθουν τα νέα ελληνικά φύλλα.
Ο Απολλόδωρος συνεχίζει την αφήγηση του, εξιστορώντας την καταγωγή των ελληνικών φύλων και καταρρίπτοντας τις σιωνιστικές θεωρίες περί καταγωγής των Ελλήνων από την ανύπαρκτη ινδοευρωπαϊκή φυλή. περί καθόδου των Δωριέων κ.λ.π
Το πρώτο παιδί που έρχεται στο φως από τα σπλάχνα της Πυρράς, μετά την γονιδιακή παρέμβαση του ιδίου του Διός. είναι ο ‘Έλλην, 9.500 χρόνια πριν από την Έλευση του Ιησού Χριστού στην γη. Από τον Δευκαλίωνα και την Πύρρα γεννιούνται παιδιά, πρώτον εκ των οποίων ήταν ο Έλλην, δια τον οποίον λένε ότι γεννήθηκε από τον Δία, δεύτερος ο Αμφικτύων ο οποίος βασίλευσε μαζί με τον Κραναό εις την Αττική και είχε κόρη την Πρωτογένεια.
Απ’ αυτήν και τον Δία γεννήθηκε ο Αέθλιος. Από τον Έλληνα και την νύμφη Ορσηίδα γεννήθηκε ο Δούρος, ο Ξούθος και ο Αίολος. Αυτός λοιπόν ο Έλλην, από τον εαυτόν του ονόμασε Έλληνες αυτούς που ονομάζονται γραικοί και εις τα παιδιά του διαμοίρασε την χωράν και ο Ξούθος παίρνοντας την Πελοπόννησο, από την Κρέουσα την κόρη τον Ερεχθέα, γέννησε τον Αχαιό και τον Ίωνα, από τους οποίους ονομάζονται οι Αχαιοί και οι Ίωνες, ο Δώρος δε παίρνοντας την χωράν πέραν από την Πελοπόννησο, από τον εαυτόν τον ονόμασε τους κατοίκους Δωριείς, ο δε Αίολος βασιλεύοντας εις τους τόπους γύρω από την Θεσσαλία, τους κατοίκους ονόμασε Αιολείς. (Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη, 1, 49, 1 )

Αυτή είναι η γενεαλογία της ελληνικής φυλής, αυτή είναι η αγαθογονία που συντελείται στην κορυφή του Παρνασσού αμέσως μετά τον μεγάλο κατακλυσμό. Είναι η περίοδος που εμφανίζονται στο προσκήνιο της ιστορίας, οι Αιολείς, οι Δωριείς, οι Ίωνες. οι Αχαιοί, οι Θεσσαλοί, οι Μακεδόνες και οι Κρήτες.
Εγγονός του Λώρου, του υιού του Δευκαλίωνος, είναι ο Αστερίας ο οποίος βασίλευσε στην Κρήτη. Σύμφωνα με τον μύθο, ο Ζεύς υπό μορφή πάλλευκου ταύρου, απήγαγε την Ευρώπη και μεταφέροντας την στην πλάτη του έφθασε στην Κρήτη. Εκεί την κατέστησε μητέρα του Μίνωος, του Ραδαμάνθεως και του Σαρπηδόνος και κατόπιν την νύμφευσε με τον βασιλέα της νήσου Αστέρια, που ήταν τρισέγγονος του Δευκαλίωνος. Ο υιός που γεννήθηκε από τον Μίνωα ονομάστηκε και πάλι Δευκαλίων. Η λέξη Μίνωα, με αφομοίωση του (α) εις (ε), μετατρέπεται σε Μι- νώε. Η λέξη νώε προέρχεται από το νωί, που είναι ποιητικός τύπος του νω, και κατά την αττική-ιωνική διάλεκτο σημαίνει, εμείς οι δύο. Νώι δέ χαζώμεσθα, Διός δ’ άλεώμεθα μηνιν. Και εμείς οι δύο (ο Αρης και η Αθηνά) να φύγουμε, του Διός η οργή μην μας πλακώσει. (Ιλιάς, 5, 34)
ΜΙΝΩΑΣ: Υιός του Δία και της Ευρώπης. Αδελφός του Ραδαμάνθυ και του Σαρπηδόνα. Διαδέχτηκε τον βασιλιά της Κρήτης τον Αστερίωνα. Απέκτησε μεγάλη φήμη σαν σοφός βασιλιάς, δίκαιος και για την επιβολή των νόμων που παρελάμβανε (κάθε 9 χρόνια στο βουνό Ίδη) από τον ίδιο τον Δία.
ΕΡΙΧΘΟΝΙΟΣ: Γεννήθηκε από το σπέρμα του Ήφαιστου που έπεσε πάνω στον μηρό της Αθηνάς η οποία το σκούπισε με τα μαλλιά της και μετά το το έριξε στην γη, από την οποία σε κανονικό χρονικό διάστημα βγήκε ο Εριχθόνιος.
ΜΑΚΕΔΝΟΣ: (γενάρχης των Μακεδόνων. Μακεδνός= ευμήκης, ψηλός, μακρής) Υιός του Διός και της Αιθρίας, κόρης του Δευκαλίωνος.
ΕΛΛΗΝΑΣ: Υιός του Δευκαλίωνα και της Πύρρας. Είχε τρεις υιούς, τον Αίολο, τον Δώρο και τον Ξούθο.
ΚΕΚΡΟΠΑΣ: Υιός της Γαίας. Ο πρώτος αυτόχθων βασιλιάς της Αττικής, ήρωας και πρόγονος των Αθηναίων.
ΩΓΥΓΟΣ (ή ΩΓΥΓΗΣ): Ο πρώτος βασιλιάς και πατέρας της ανθρωπότητας. Στα χρόνια του έγινε ο πρώτος μεγάλος κατακλυσμός που φέρει το όνομά του.
ΠΕΛΑΣΓΟΣ: (Ο γενάρχης των Πελασγών, του αρχαιότερου λαού της Ελλάδας) Κατά μία παράδοση είναι υιός του Δία και της Νιόβης, πρώτος βασιλιάς της Αρκαδίας, κατά μία άλλη είναι βασιλιάς του Αργους και κατά την τρίτη υιός του Ποσειδώνα, αδελφός του Αχαιού και του Φθίου. Ο Πελασγός κατά τον Αρκαδικό μύθο που αναφέρει ο Απολλώνιος ο Ρόδιος “ανεδύθη από την γη” και έγινε γενάρχης των ανθρώπων “πριν από την εμφάνιση της Σελήνης”. Γι’ αυτό οι Αρκάδες εθεωρούντο “Προσέληνοι” ή Προσεληναίοι*
ΑΙΓΥΠΤΟΣ: Υιός του Βήλου και της Αγχινόης. Δίδυμος αδελφός του Δαναού και ενώ ο αδελφός του πήρε στο μερίδιό του την Λιβύη, αυτός πήρε την Αίγυπτο.
*Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, βάσει των αστρονομικών δεδομένων που αναφέρει ο Νόνος (Α 176-197, Β654-659), η Σελήνη έγινε δορυφόρος της γης το 26.147 π.Χ..
ΕΛΛΑΣ


Θ. Κολοκοτρώνης και Δερβενάκια !!!

Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΔΕΡΒΕΝΑΚΙΩΝ


Dervenakia 1822.JPG
Χρονολογία: 26 - 28 Ιουλίου 1822
Τόπος: Δερβενάκια
Έκβαση: Νίκη των Ελλήνων
Μαχόμενοι
Flag of Greece (1821).svg Έλληνες επαναστάτες Flag of the Ottoman 
Empire (1453-1844).svg Οθωμανική αυτοκρατορία
Αρχηγοί
Κολοκοτρώνης, Νικηταράς, Υψηλάντης, Παπαφλέσσας Μαχμούτ πασάς Δράμαλης
Δυνάμεις
08.000 άτακτο στράτευμα 30.000 πεζικό,
06.000 ιππικό
Απώλειες
άγνωστο άνω των 20.000, ολική καταστροφή του στρατού
Η ΜΑΧΗ
Τον Ιανουάριο του 1821 ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης βρισκόταν στη Μάνη, όπου προσπαθούσε να αμβλύνει τις τοπικές διαφωνίες, προκειμένου όλοι να προετοιμαστούν για τον επικείμενο πόλεμο, ο οποίος πλέον φάνταζε βέβαιος. Οπως σημειώνει στα απομνημονεύματά του, πέτυχε να συμφιλιώσει «διάφορα σπίτια μανιάτικα, χωρισμένα κατά τη συνήθειά τους», ώστε να κατορθώσει κάπως να οργανώσει τις άτακτες και απείθαρχες τοπικές ομάδες. Ως τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς η Μάνη «έβραζε», με έκδηλες πολεμικές διαθέσεις.
Στις 22 Μαρτίου οι Μανιάτες του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, ο Κολοκοτρώνης μαζί με τον ανιψιό του Νικήτα Σταματελόπουλο - τον «Νικηταρά», ο οποίος αργότερα, στη μάχη των Δολιανών, θα ονομαζόταν και «Τουρκοφάγος» -, ο Παπαφλέσσας, ο Αναγνωσταράς και μόλις περισσότεροι από 2.000 άνδρες βάδισαν προς την Καλαμάτα. Την επομένη η πόλη παραδόθηκε. Στις 24 Μαρτίου ο Κολοκοτρώνης και ο Παπαφλέσσας κυκλοφόρησαν την εξής προκήρυξη, στη Σκάλα Αρκαδίας: «Η ώρα έφτασε, το στάδιον της δόξης και της ελευθερίας ηνοίχθη, τα πάντα εδικά μας και ο Θεός του παντός μεθ' ημών έσεται. Μη πτοηθείτε εις το παραμικρόν. Σεις είσθε ατρόμητοι των προγόνων μας απόγονοι. Γενικώς οπλισθείτε με ανοικτά μπαϊράκια και τρέξατε εναντίον των εχθρών της πίστεως και της πατρίδος. Εντός ολίγων ημερών φθάνομεν και ημείς με 10.000 στρατεύματα».
Από την προκήρυξη και μόνο διαφαίνεται το ότι ο Κολοκοτρώνης, ήδη από τις πρώτες ημέρες της επανάστασης, αποκτούσε κύρος και φήμη στρατιωτικού ηγέτη, γεγονός που από τη μία εμψύχωνε τους διστακτικούς Ελληνες αλλά από την άλλη βεβαίως προβλημάτιζε τους εφησυχασμένους κοτζαμπάσηδες. Η φήμη αυτή του Κολοκοτρώνη καθώς και οι επιτυχίες του στις αψιμαχίες των πρώτων ημερών στάθηκαν σωτήριο αντίβαρο για την απειρία των Ελλήνων σε πολεμικές συγκρούσεις εναντίον οργανωμένων στρατευμάτων.

Σχεδόν από την πρώτη στιγμή των εχθροπραξιών οι Τούρκοι είχαν οχυρωθεί στα κάστρα των παραλίων της Πελοποννήσου και στην Τριπολιτσά. Μόνος ανάμεσα στους έλληνες οπλαρχηγούς, ο Κολοκοτρώνης υποστήριζε το σχέδιο πολιορκίας της Τριπολιτσάς, το οποίο δικαίως ταύτιζε με την εδραίωση της επανάστασης. Τελικά, στο πολεμικό συμβούλιο που έλαβε χώρα στο χωριό Πάπαρι, οι οπλαρχηγοί αποφάσισαν να διορίσουν αρχιστράτηγο τον Πέτρο Μαυρομιχάλη και να ακολουθήσουν το πολεμικό σχέδιο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Το σχέδιο του Κολοκοτρώνη ήταν, όπως αναφέρει ο Μέντελσον Μπαρτόλντι στην Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, «να σχηματισθή ευρύ πολιορκητικόν ημικύκλιον περί την Τρίπολιν, να κυκλωθή δε η πόλις και από των περιβαλλόντων το οροπέδιον βουνών· είτα να συσφιγχθή ολονέν στενότερον η ολεθρία ζώνη περί την πόλιν, μέχρις ου καταστή αναπόφευκτος η καταστροφή».
Ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης παρέταξε τους άνδρες του νοτιοδυτικά της πόλης, κοντά στο Βαλτέτσι, πάνω στο όρος Μαίναλο. Κατόρθωσε δε επανειλημμένως να εμψυχώσει τους πολιορκητές, ιδιαίτερα μετά τη δυσκολία που προκάλεσε η απόσπαση του Μουσταφά Πασά από την Ηπειρο και η κάθοδός του στην Πελοπόννησο. Ο Μουσταφά κατευθύνθηκε αρχικά προς την Πάτρα, την άφησε όμως γρήγορα πίσω του, αφού ο Πασάς της Εύβοιας, Γιουσούφ, είχε ήδη τρέψει σε φυγή τους Ελληνες που τους διοικούσαν ο Ανδρέας Λόντος και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός και είχε παραδώσει την πόλη στη λεηλασία των στρατιωτών του. Ο Μουσταφά Πασάς προχώρησε κατά μήκος του Κορινθιακού κόλπου, πυρπόλησε το Αίγιο, κατατρόπωσε το πολιορκητικό σώμα που βρισκόταν μπροστά στον Ακροκόρινθο υπό τις διαταγές του Παπαφλέσσα, και μέσω των Δερβενακίων πέρασε προς το Αργος, έλυσε την πολιορκία του Ναυπλίου και εισήλθε στην Τριπολιτσά. Οπως ήταν λογικό, η άφιξη του Μουσταφά καταρράκωσε το ηθικό των πολιορκητών, γεγονός που προσπάθησε να εκμεταλλευτεί ο Μουσταφά επιχειρώντας αμέσως έξοδο από την Τριπολιτσά προς το Βαλτέτσι.

Εκεί όμως βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και περίπου 2.500 άνδρες: 1.000 που βρίσκονταν ήδη στο Βαλτέτσι, 700 που ακολούθησαν τον Κολοκοτρώνη από το αρχηγείο του στο Χρυσοβίτσι και περίπου 800 που διοικούσε ο Πλαπούτας. Αλλες πηγές ανεβάζουν τον αριθμό των τουρκικών στρατευμάτων στις 5.000 και άλλες στις 13.000. Η μάχη του Βαλτετσίου έληξε με τη συντριβή των τουρκικών δυνάμεων στις 13 Μαΐου. Ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης αναφέρει: «Εκείνος ο πόλεμος εστάθη η ευτυχία της πατρίδος· αν εχαλιώμεθα εκινδυνεύαμε να κάμωμε ορδί πλέον... Δώδεκα-δεκατρείς Μαΐου ήταν. Είκοσι τρεις ώρες εβάσταξε ο πόλεμος». Η νίκη των ελλήνων επαναστατών στο Βαλτέτσι ήταν πολύ σημαντική για το ηθικό τους και ανάγκασε τους Τούρκους που είχαν απομείνει στην Τριπολιτσά να περιοριστούν στην άμυνα, ιδιαίτερα καθ' ότι δύο περαιτέρω απόπειρές τους, στα Βέρβενα και στα Δολιανά, απέβησαν επίσης μάταιες.
Η Τριπολιτσά τελικά έπεσε στις 23 Σεπτεμβρίου, ύστερα από έξι μήνες πολιορκία. Η διχόνοια όμως που ταλάνιζε τις τάξεις των Ελλήνων, ιδιαίτερα μετά την άφιξη του Δημητρίου Υψηλάντη στην Πελοπόννησο στις αρχές Ιουνίου, δεν έμοιαζε να υποχωρεί, όπως μαρτυρούν τα λόγια που φέρεται να είπε ο αιχμάλωτος Κιαμίλ Μπέης, μετά την παράδοση των Τούρκων: «Η Τουρκία, καθώς βλέπω, δεν θα μπορέσει να σας υποτάξει όπως πρώτα, αν είστε ενωμένοι και έχετε ένα κεφάλι. Αλλά μη νομίσετε ότι ενικήσατε την Τουρκία, διότι εκυριεύσατε την Τριπολιτσά. Ολόκληρη η Τουρκία δεν κόβεται, και κοιμισμένη ακόμα, μήτε σε πενήντα χρόνια».
Μετά την πτώση της Τριπολιτσάς, καθώς και των φρουρίων της Μονεμβασιάς και του Νεοκάστρου, ο Κολοκοτρώνης πρότεινε στο πολεμικό συμβούλιο την άμεση πολιορκία της Πάτρας. Οι πρόκριτοι της Αχαΐας όμως, πρωτοστατούντων του Ανδρέα Ζαΐμη και του Παλαιών Πατρών Γερμανού, συνειδητοποίησαν ότι ο Κολοκοτρώνης αποκτούσε ολοένα μεγαλύτερη δύναμη και διεμήνυσαν στον Δημήτριο Υψηλάντη ότι δεν επιθυμούσαν τη βοήθεια του Κολοκοτρώνη αλλά μπορούσαν μόνοι τους να απαλλαγούν από τους Τούρκους της Πάτρας. Επειτα από πολλές αμφιταλαντεύσεις και διαφωνίες ανετέθη τελικά στον Κολοκοτρώνη η πολιορκία της Πάτρας, δίχως όμως ουσιαστική βοήθεια. Ο Κολοκοτρώνης, με μόλις 600 άνδρες και πικραμένος από τις συνωμοσίες που γνώριζε ότι υπήρχαν, παραιτήθηκε από την πολιορκία στις 23 Ιουνίου 1922. Τότε ήταν όμως που φάνηκε ο πραγματικά μεγάλος κίνδυνος για τη νεαρή επανάσταση των Ελλήνων.
Η στρατιά του Πασά της Δράμας Μαχμούτ, του επονομαζόμενου Δράμαλη, συγκεντρώθηκε και προετοιμάστηκε στην Ηπειρο, μετά την ήττα του εξεγερμένου Αλή Πασά. Ο νικητής Χουρσίτ Πασάς, που είχε καταπνίξει την εξέγερση, είχε πέσει στη δυσμένεια του Σουλτάνου και έτσι σερασκέρης (δηλαδή αρχιστράτηγος) ανακηρύχθηκε ο Δράμαλης. Ο Μέντελσον Μπαρτόλντι και πάλι περιγράφει το πλήθος της στρατιάς: «Είκοσι τέσσαρες χιλιάδες πεζοί,εξακισχίλιοι ιππείς και ισχυρόν πυροβολικόν απετέλουν αυτήν· από του έτους δε 1715, ότε ο Αλή Κουμουρτζής διέβη τον Σπερχειόν, απερχόμενος όπως ανακτήση Μωρέαν από τους Ενετούς, ουδέποτε είχεν ίδει η Ελλάς τοιαύτην στρατιωτικήν πομπήν...».
Χωρίς αντίσταση η στρατιά του Δράμαλη έφτασε στη Βοιωτία, λεηλάτησε την πεδιάδα της Κωπαΐδας, έκαψε τη Θήβα και επέβαλε φρικτά αντίποινα στην Αττική. Καθώς ο Δράμαλης προήλαυνε προς τον Ισθμό, αντιλήφθηκε ότι οι Ελληνες είχαν εγκαταλείψει αμαχητί τα στενά των Γερανείων και φαίνεται ότι η αλαζονεία του, η οποία ήδη ήταν μεγάλη λόγω του διορισμού του, εντάθηκε ακόμη πιο πολύ. Οταν μάλιστα βρήκε εγκαταλειμμένο και το φρούριο του Ακροκόρινθου, πίστεψε, καθώς φαίνεται, πως κάθε αντίσταση είχε εκλείψει και ότι ο ίδιος ήταν πλέον ο αδιαμφισβήτητος νικητής της Πελοποννήσου και ο καταστολέας της επανάστασης των Ελλήνων.
Στην Κόρινθο ο Δράμαλης συγκάλεσε πολεμικό συμβούλιο, κατά το οποίο πολλοί αξιωματούχοι με επικεφαλής τον Γιουσούφ Πασά συμβούλευσαν τον Δράμαλη να χρησιμοποιήσει την Κόρινθο ως βάση και ορμητήριο και να χτίσει εκεί αποθήκες για πολεμοφόδια. Με τη βοήθεια μάλιστα του τουρκικού στόλου στον Κορινθιακό και στον Σαρωνικό κόλπο, η Πελοπόννησος θα αποκλειόταν εντελώς, αφήνοντας εκτεθειμένους τους επαναστάτες της Στερεάς. Τότε, με την Κόρινθο ως ασφαλή έδρα, ο Δράμαλης θα μπορούσε να αποστείλει εκστρατευτικά σώματα για να καταλάβουν την Τριπολιτσά και, εν τέλει, τη Μάνη.
Ο Δράμαλης όμως, καθώς είχε φτάσει ως την Κόρινθο δίχως αντίσταση, ήταν πια πεπεισμένος για την πολεμική ανικανότητα των αντιπάλων του. Μολονότι λοιπόν ελάχιστα γνώριζε τη μορφολογία της Πελοποννήσου, δεν άκουσε τη συμβουλή των αξιωματούχων του και διέταξε σχεδόν αμέσως να προελάσει σύσσωμη η στρατιά προς το Ναύπλιο, να ανεφοδιαστεί εκεί από τον τουρκικό στόλο και τότε να επιτεθεί στην Τριπολιτσά.
Ο συντομότερος δρόμος για το Ναύπλιο ήταν μέσω των στενών περασμάτων των Δερβενακίων. Οι Ελληνες ωστόσο δεν προέβλεψαν να υπερασπιστούν τα περάσματα, τυφλωμένοι καθώς ήταν από τον όγκο της εκστρατείας του Δράμαλη. Ετσι ο τούρκος αρχιστράτηγος πέρασε τα στενά χωρίς μάχη και έφτασε στο Αργος. Τόσο ικανοποιημένος ήταν μάλιστα από την πορεία του ως εκείνο το σημείο, ώστε εγκατέλειψε τα Δερβενάκια και τα χωριά που δέσποζαν στις πλαγιές τους δίχως φρουρά, αφήνοντας έτσι εκτεθειμένη τη γραμμή υποχώρησής του. Η εμπροσθοφυλακή της τουρκικής στρατιάς, υπό τον Πασά του Αργους, έφτασε στο Ναύπλιο, το οποίο ήδη διαπραγματευόταν την παράδοσή του στους Ελληνες, και αποπειράθηκε να το ανεφοδιάσει, λίγα όμως μπορούσε να κάνει, καθώς το κύριο σώμα της στρατιάς είχε ήδη αρχίσει να μην έχει αρκετά εφόδια: ο Δράμαλης είχε υπερτιμήσει την πειθαρχία του τουρκικού στόλου, ο οποίος αγνόησε τις διαταγές και αντί να καταπλεύσει στο Ναύπλιο περιέπλευσε τον Αργολικό κόλπο και κατευθύνθηκε προς την Πάτρα. Η στρατιά του Δράμαλη βρέθηκε στρατοπεδευμένη κοντά στο Αργος, περικυκλωμένη από βουνά, με τα εφόδια να λιγοστεύουν. Φαίνεται μάλιστα ότι εκείνο το καλοκαίρι του 1822 ήταν ιδιαίτερα θερμό, ώστε είχαν καταστραφεί τα σιτηρά και πολύ σύντομα τα άλογα του τουρκικού ιππικού δεν έβρισκαν ούτε τροφή ούτε νερό.
Εν τω μεταξύ ο Υψηλάντης και περίπου 700 άνδρες έσπευσαν να ενισχύσουν το οχυρό φρούριο του Αργους, Λάρισα, το οποίο ως τότε υπερασπιζόταν με λίγους άνδρες ο μανιάτης οπλαρχηγός Καραγιάννης. Ηταν προφανές ότι με την αύξηση των υπερασπιστών τα εφόδια θα τελείωναν γρηγορότερα και συνεπώς η Λάρισα θα υποτασσόταν στον Δράμαλη. Ο Δράμαλης από την άλλη γνώριζε ότι δεν ήταν δυνατόν να στραφεί προς την Τριπολιτσά δίχως να καταλάβει τη Λάρισα και έτσι οι Ελληνες πέτυχαν τον στόχο τους, δηλαδή να κρατήσουν την τουρκική στρατιά κοντά στο Αργος.
Οσο ο τουρκικός στρατός πολιορκούσε τη Λάρισα του Αργους ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης αγωνιζόταν να συγκεντρώσει αρκετούς άνδρες. Πολλοί έχουν επιτημήσει τον Γέρο του Μοριά για τις μεθόδους που χρησιμοποίησε σε αυτή του την προσπάθεια, οι οποίες φαίνεται ότι ήταν πράγματι σκληρές αλλά απαραίτητες. Στα τέλη Ιουλίου ξεκίνησε ο Κολοκοτρώνης από την Τριπολιτσά διακηρύσσοντας ότι όποιος ικανός να φέρει όπλα βρισκόταν στην πόλη ύστερα από δύο ώρες θα τουφεκιζόταν αμέσως. Ο Κολοκοτρώνης κατέλαβε τα στενά περάσματα που οδηγούν προς την Κόρινθο, οι δε έγκλειστοι στη Λάρισα κατόρθωσαν, λίγες ημέρες αργότερα, να εγκαταλείψουν το φρούριο, καθ' ότι ο σκοπός τους είχε επιτευχθεί. Η κύρια δύναμη των Ελλήνων είχε καταφύγει στους Μύλους, στα δυτικά της πόλης του Αργους.
Χάνοντας σιγά σιγά τις ελπίδες του ότι ο στόλος θα καταφθάσει στο Ναύπλιο, ο Δράμαλης άρχισε να συνειδητοποιεί πως η μόνη λύση στην έλλειψη εφοδίων ήταν η υποχώρηση και αυτήν προσπάθησε να οργανώσει με πανουργία. Εστειλε λοιπόν τον χριστιανό γραμματέα του στο στρατόπεδο των Ελλήνων για να τους προσφέρει αμνηστία. Οπως το περίμενε, οι Ελληνες αρνήθηκαν και τότε ο γραμματέας τούς συμβούλευσε τάχα φιλικά ότι έπρεπε να σπεύσουν να φυλάξουν τα περάσματα προς την Τριπολιτσά, διότι η στρατιά του Δράμαλη ετοιμαζόταν να ξεκινήσει. Η στρατηγική σκέψη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη όμως προέβλεψε για ακόμη μία φορά την αδυναμία του αντιπάλου του· ήταν προφανές ότι δίχως εφόδια η τουρκική στρατιά δεν θα μπορούσε να πορευθεί προς την Τριπολιτσά και ότι επρόκειτο απλώς για αντιπερισπασμό. Ο Κολοκοτρώνης προσπάθησε να επιβάλει τη γνώμη του στο πολεμικό συμβούλιο, ότι δηλαδή το σημαντικό ήταν να εμποδιστεί η υποχώρηση του Δράμαλη προς την Κόρινθο. Καθώς όμως για άλλη μια φορά το συμβούλιο ήταν δύσπιστο απέναντι στις παραινέσεις του, ο Κολοκοτρώνης άφησε το μεγαλύτερο μέρος του στρατού στους Μύλους και με ένα μικρό σώμα εγκαταστάθηκε στο χωριό Αγιος Γεώργιος, το οποίο δεσπόζει στα στενά των Δερβενακίων. «Πηγαίνει να ξαναγίνει κλέφτης στα βουνά και να πιάση τα κορφοβούνια και τους Αηλιάδες...» λέγεται ότι είπε ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης με περιφρόνηση.
Στις 26 Ιουλίου από το στρατόπεδο του Δράμαλη ακούστηκαν οι πυροβολισμοί που ανήγγειλαν την εκκίνηση της μεγάλης στρατιάς. Λέγεται ότι τότε ο Κολοκοτρώνης μίλησε στους Ελληνες, διηγούμενος ότι στο όνειρό του η ίδια η θεά Τύχη τον είχε βεβαιώσει για τη νίκη. Τόσο σίγουρος ήταν μάλιστα, ώστε λέγεται ότι είπε: «Εχω τόσην βεβαιότητα να σας ειπώ να μην πάρετε ούτε τα άρματά σας, για να πάρωμε των Τούρκων. Σήμερα ο καθένας από εμάς θα καταδιώκη πολλούς...». Για να κρύψει μάλιστα τον μικρό αριθμό των συμπολεμιστών του - υπολογίζονται σε περίπου 2.300 άνδρες - ο έλληνας οπλαρχηγός κατέφυγε σε ένα «κλέφτικο» τέχνασμα: Αφού παρέταξε σχεδόν όλους τους άνδρες του στην πλαγιά όπου βρισκόταν το χωριό Αγιος Σώστης, ο ίδιος, μαζί με τους ηλικιωμένους και τους άμαχους, πήγε απέναντι στον Αγιο Γεώργιο και, αφού μάζεψε ολόγυρα όσο περισσότερα ζώα μπορούσε για να κάνουν φασαρία, κρέμασε κάπες, φέσια και σημαίες από διάφορα ξύλα, ώστε από μακριά να φαίνεται ότι εκεί ενέδρευε ανυπόμονος στρατός.
Το πρώτο τμήμα της τουρκικής στρατιάς, η εμπροσθοφυλακή των Αλβανών, πέρασε τα στενά δίπλα από τον «πλαστό» στρατό του Κολοκοτρώνη, δίχως σημαντικές απώλειες. Το δεύτερο όμως κατατροπώθηκε. «Από εκάστου λόφου», κατά τον Μπαρτόλντι, «ανεπήδων ένοπλοι Ελληνες και καπνός πυρίτιδος κατεκάλυψε όλας τας κλιτύς του όρους. Οι Τούρκοι ιππείς,υποχωρήσαντες τάχιστα, προσεπάθησαν να αναβώσι την δεξιάν όχθην του χειμάρρου, αφ' ης ανελίσσεται η ανωφέρεια του Αγίου Σώστη. Οι πεζοί παρηκολούθουν όπως ηδύναντο, τα όπλα δε και αι αποσκευαί και παν ό,τι παρεκώλυε την πορείαν απερρίφθησαν. Αλλ' οι Ελληνες έσπευδον διώκοντες τους φεύγοντες και το λαμπρόν όνειρον του Κολοκοτρώνη ήρχιζε να πραγματοποιήται».

Και θα είχε πράγματι πραγματοποιηθεί το όνειρο, αν οι οπλαρχηγοί που είχε καλέσει ο Κολοκοτρώνης είχαν καταφθάσει εγκαίρως. Ο μόνος που απάντησε στο κάλεσμα ήταν ο Νικηταράς ο «Τουρκοφάγος», με τους άνδρες του οποίου όμως είχαν ενωθεί και αυτοί του Παπαφλέσσα και του Υψηλάντη. Ο Νικηταράς έσπευσε να ανακόψει την υποχώρηση των Τούρκων προς την Κόρινθο και έτσι στη χαράδρα μπροστά στον Αγιο Σώστη οι Τούρκοι άφησαν περισσότερους από 3.000 νεκρούς. Η δε μεγάλη τουρκική στρατιά διασπάστηκε και ένα μέρος της κατέφυγε στην Κόρινθο, ενώ το άλλο γύρισε πίσω στο Αργος, όπου ο Δράμαλης παρέμεινε άπραγος για μία ημέρα, προσπαθώντας να συνέλθει από την πανωλεθρία.
Ηταν όμως αδύνατον να παραμείνει άλλο η τουρκική στρατιά στο Αργος, δίχως εφόδια. Μη θέλοντας ασφαλώς να δοκιμάσει την τύχη του από το ίδιο πέρασμα, ο τούρκος αρχιστράτηγος επέλεξε το πέρασμα του Αϊνορίου, ανατολικότερα από το σημείο όπου είχε ηττηθεί το πρώτο τμήμα της στρατιάς του. Το ελληνικό πολεμικό συμβούλιο, υπό την καθοδήγηση του Κολοκοτρώνη, είχε βεβαίως εκπονήσει σχέδιο για αυτή την περίπτωση, το οποίο όμως δεν εκτελέστηκε σωστά. Το σχέδιο ήθελε τους Ελληνες που ως τότε είχαν στρατοπεδεύσει στους Μύλους να χτυπήσουν τα νώτα του Δράμαλη, μόλις αυτός άφηνε πίσω του το Αργος. Αντ' αυτού, τους Ελληνες προσήλκυσαν τα λάφυρα του εγκαταλειμμένου τουρκικού στρατοπέδου και άφησαν τα νώτα του Δράμαλη ανενόχλητα.
Ο Νικηταράς και ο Υψηλάντης βέβαια επιτέθηκαν στους Τούρκους από τον Αγιο Σώστη, ο δε Παπαφλέσσας από το Αϊνόρι, οι τούρκοι ιππείς όμως κατόρθωσαν να ανοίξουν δρόμο, καθώς δεν τους κατεδίωκε κανένας. Τα σώματα που έστειλε ο Κολοκοτρώνης, υπό τη διοίκηση του γιου του, Γενναίου Κολοκοτρώνη, και του Πλαπούτα, έφτασαν πολύ αργά, ώστε μεγάλο μέρος της τουρκικής στρατιάς διέφυγε, αφήνοντας πίσω μόλις 1.000 νεκρούς. Ηττημένος και καταδιωκόμενος ο μεγάλος σερασκέρης έφτασε στην Κόρινθο.
Ο Κολοκοτρώνης διέταξε να φυλαχθούν όλα τα περάσματα προς τη Δυτική Πελοπόννησο ή προς τη Στερεά τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τον ανεφοδιασμό της Κορίνθου. Υστερα από λίγο ό,τι είχε απομείνει από τη λαμπρή τουρκική στρατιά άρχισε να υποκύπτει στην πείνα και στις αρρώστιες που επέφερε η στέρηση. Και ο ίδιος ο τρομερός Δράμαλης, ο «κατακτητής της Πελοποννήσου», πέθανε στην Κόρινθο, εξουθενωμένος.


Η.Π.Α.-ΤΟΥΡΚΙΑ

ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΟΨΗ ΤΟΥ ΞΥΡΑΦΙΟΥ


  
pic8.png
Η αναγνώριση από επιτροπή του Κογκρέσου της σφαγής των Αρμενίων κατά την ύστατη φάση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ως γενοκτονίας επιβάρυνε περαιτέρω τις υπό δοκιμασία εδώ και αρκετά χρόνια σχέσεις της Ουάσιγκτον με την Άγκυρα. Το πιθανότερο είναι ότι η ολομέλεια της αμερικανικής Βουλής των Αντιπροσώπων,  υπείκουσα και στις έντονες πιέσεις του προέδρου και των συνεργατών του, δεν πρόκειται να δώσει συνέχεια στο επίμαχο ψήφισμα. – το οποίο ούτως ή άλλως δεν θα ήταν δεσμευτικό για την εκτελεστική εξουσία. Το επεισόδιο, όμως, αυτό αναδεικνύει ακόμη μια φορά τις αύξουσες δυσκολίες στις οποίες προσκρούει η προσπάθεια εναρμόνισης των συμφερόντων και θέσεων των δύο ατλαντικών συμμάχων.

Όπως επισημαίνει ο – εγνωσμένου φιλοτουρκισμού  – πρώην Αμερικανός πρέσβης στην Τουρκία κ. Αμπράμοβιτς ,· κομβική στιγμή για την τουρκική στάση έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών αποδείχθηκε ο πόλεμος του Κόλπου του 1991. Με το Κουρδικό – ήτοι τον κίνδυνο ανάδυσης στο Βόρειο Ιράκ εθνικού κουρδικού κέντρου στηρίζοντος τις φυγόκεντρες τάσεις των Κούρδων της Τουρκίας – να πυροδοτεί στην τουρκική κοινή γνώμη έναν αντιαμερικανισμό, ο οποίος, τροφοδοτούμενος και από τις έκτοτε εξελίξεις στον μεσανατολικό χώρο και όχι μόνο διατηρείται αμείωτος μέχρι σήμερα.

Ενώ, από αμερικανικής πλευράς, την παλαιότερη εμπιστοσύνη στον «πιστό» Τούρκο σύμμαχο έχουν κλονίσει μια σειρά από ενέργειες των κυβερνήσεων του ισλαμογενούς Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης – από την απαγόρευση της διέλευσης από την τουρκική επικράτεια των αμερικανικών δυνάμεων εισβολής στο Ιράκ την Άνοιξη 2003, έως την αμφισβήτηση από τον Τούρκο πρωθυπουργό των πυρηνικών σχεδιασμών της Τεχεράνης και τη συμπαράστασή του στον καταζητούμενο ως εγκληματία πολέμου από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης πρόεδρο του Σουδάν, τις βίαιες επιθέσεις του κ. Ερντογάν κατά του Ισραήλ, στενού πάντοτε, παρά τις όποιες διαφωνίες, στρατηγικού εταίρου και προστατευομένου των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά και τη διαφαινόμενη απροθυμία της Άγκυρας, υπό την πίεση του Αζερμπαϊτζάν, να κυρώσει την «ιστορική» συμφωνία του Οκτωβρίου 2009 με την Αρμενία, στη σύναψη της οποίας, σημειωτέον, είχε συμβάλει παρασκηνιακά και η Αμερικανίδα υπουργός εξωτερικών προσωπικώς. Με τον κ. Αμπράβομιτς να συμπεραίνει ότι, «ενίοτε δίδεται η εντύπωση ότι το Ισλάμ έχει αποβεί κινητήρια δύναμη στην τουρκική εξωτερική πολιτική».

Και να προσθέτει: «Ιδίως μεταξύ των συντηρητικών μας επαϊόντων, ενισχύεται η αντίληψη, ότι, στο εσωτερικό, η κυβέρνηση του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΚΔΑ) έχει βαλθεί να καταλύσει τη δύναμη τω στρατιωτικών και να μετατρέψει την Τουρκία, όχι σε ισλαμικό κράτος, αλλά σε συντηρητικότερο, θρησκευτικά προσανατολισμένο κράτος, με πολύ ευρύτερες δημόσιες ισλαμικές εκδηλώσεις. Μερικοί φοβούνται, ότι, εάν οι στρατιωτικοί αποδυναμωθούν πλήρως ως φύλακες του λαϊκού χαρακτήρα της Τουρκίας, θα προκύψουν πιο ακραίες εσωτερικές θρησκευτικές εκδηλώσεις και θα αναδυθεί μια πολύ αυταρχική κυβέρνηση. Πολλοί δε από τους υιοθετούντες αυτή την άποψη πιστεύουν ότι στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής το ΚΔΑ αποσπά την Τουρκία από τους δυτικούς της αρμούς και επικεντρώνεται περισσότερο σε δεσμούς με τη Μουσουλμανική Μέση Ανατολή και τη Ρωσία, δείχνοντας λιγότερο ενδιαφέρον για να ενταχθεί στην ΕΕ και να διατηρήσει στενούς δεσμούς με τις ΗΠΑ».

Ωστόσο, θα ήταν λάθος να συναγάγει κανείς το συμπέρασμα ότι έχει σημάνει το τέλος της τουρκο-αμερικανικής συμμαχίας. Διότι, και οι δύο πλευρές έχουν ισχυρούς λόγους να τη διατηρήσουν, έστω και υπό την παρούσα προβληματική της μορφή. Χαρακτηριστικά, παρά την προσβλητική μεταχείριση του πρέσβη της από τον ισραηλινό υπουργό εξωτερικών, η Άγκυρα απέφυγε τη ρήξη με το εβραϊκό κράτος. Και μάλιστα συνεχίζει την προσπάθειά της να διαμεσολαβήσει μεταξύ του τελευταίου αυτού και της Συρίας – κάτι που, υπό προϋποθέσεις, και οι Αμερικανοί δεν θα απέκλειαν. Συγχρόνως δε, οι Τούρκοι αναβαθμίζουν τη συμβολή τους στο νατοϊκό αφγανικό εγχείρημα. Και έχουν εγκαταλείψει την επί επταετία αρνητική τους στάση έναντι του νέου Ιράκ. Καθώς, διαπιστώνοντας ότι η Ουάσιγκτον, παρά τους αρχικούς φόβους των, στηρίζει σταθερά – και επιτυγχάνει – τη διατήρηση της ενότητας της ιρακινής επικράτειας, όχι μόνο καλλιεργούν στενές σχέσεις με τη Βαγδάτη, αλλά και επιζητούν τη συνεργασία του ιρακινού Κουρδιστάν. Αποσκοπώντας, μεταξύ άλλων, στην αποτελεσματικότερη καταπολέμηση του ΡΚΚ – με την ενεργό συμπαράσταση και των ίδιων των Αμερικανών.

Οι οποίοι αυτονοήτως απεύχονται την απομάκρυνση της Τουρκίας από τον δυτικό χώρο. Και εξακολουθούν να υπολογίζουν στον τουρκικό παράγοντα για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση των πολλαπλών προκλήσεων που αντιμετωπίζουν στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Παρακολουθώντας, κατά τα λοιπά, με αυξημένη προσοχή – και ασφαλώς έντονη ανησυχία – τις εσωτερικές τουρκικές εξελίξεις. Και ελπίζοντας, όπως προκύπτει και από την αρθρογραφία του κ. Αμπράμοβιτς – αντιπροσωπευτική και των κυρίαρχων απόψεων στους κόλπους της αμερικανικής κυβέρνησης – ότι οι δύο βασικές συνιστώσες του παρόντος τουρκικού πολιτειακού συστήματος, ήτοι το πολιτικό Ισλάμ και οι εντός και εκτός στρατεύματος θιασώτες του κοσμικού κράτους, θα αποφύγουν μια αποσταθεροποιητική κατά μέτωπον σύγκρουση, άκρως αβέβαιης άλλωστε έκβασης, και θα συνυπάρξουν εποικοδομητικά. Και ότι συνακόλουθα η Άγκυρα θα προωθήσει τα θεμιτά περιφερειακά της συμφέροντα – επί παραδείγματι, την ενεργειακή και γεωπολιτική της συνεργασία με τη Μόσχα ή τη βελτίωση των σχέσεών της με τον αραβικό κόσμο – χωρίς να εγκαταλείψει τον παραδοσιακό, δυτικόστροφο προσανατολισμό της. Υπό το πρίσμα δε αυτό, όλως ιδιαίτερο ενδιαφέρον προσλαμβάνει η στάση που, μεταξύ άλλων ως μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας, θα τηρήσουν οι Τούρκοι έναντι του Ιρανικού κατά τους προσεχείς κρίσιμους για την πορεία του θέματος μήνες.




· O Morton Abramowitz είναι επί του παρόντος στέλεχος (senior fellow) της έγκυρης δεξαμενής σκέψης New Century Foundation. .Βλ σειρά τριών άρθρων του υπό τον τίτλο Some Western Perceptions of  Turkey στα φύλλα της 16ης, 17ης και 18ης Μαρτίου 2010 στην αγγλόφωνη τουρκική εφημερίδα “Todays Zaman”.


Twitter Delicious Facebook Digg Favorites More