21.3.10

Ελληνορθόδοξο 1821 ......


Κωνσταντίνος Χολέβας , Διαχρονικά Μηνύματα από το Ελληνορθόδοξο 1821



Κωνσταντίνος
Χολέβας Πολιτικός Επιστήμων

Κατά τή διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας ὁ ὑπόδουλος Ἑλληνισμός, ἡ πονεμένη Ρωμηοσύνη, ὅπως τήν χαρακτηρίζει ὁ Φώτης Κόντογλου, ἀντιστάθηκε καί μέ τό ντουφέκι καί μέ τό φιλότιμο. Στήν πρώτη μορφή ἀντιστάσεως, τίς ἔνοπλες ἐξεγέρσεις, πρωτοστατοῦσαν οἱ κλεφταρματολοί, ἀλλά σημαντικός ἦταν καί ὁ ρόλος τῶν Ἐπισκόπων καί τῶν ἁπλῶν ἱερέων. Στή δεύτερη μορφή ἀντιστάσεως, τήν πνευματική καί ἠθική, ἡ Ἐκκλησία ὑπῆρξε ὁ ἀδιαμφισβήτητος ἡγέτης καί καθοδηγητής. Τοῦτο ὁμολογοῦν καί οἱ ἀγωνιστές τοῦ 1821 πού ἔζησαν τά γεγονότα ἀπό κοντά. Χαρακτηριστικά ὁ Κοζανίτης ὁπλαρχηγός Νικόλαος Κασομούλης γράφει στόν Πρόλογο τοῦ ἔργου του "Ἐνθυμήματα Στρατιωτικά" καί τά ἑξῆς ἐνδιαφέροντα: "Ἀπό τά διάφορα ἱστορικά καί ἐκκλησιαστικά συγγράμματα καί ἀπό αὐτά τά πράγματα γνωρίζοντες ὅτι ἡ Ἑλληνική γλῶσσα, ὁ χαρακτήρ καί τά ἔθιμα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, μετά τήν πτῶσιν τοῦ Βασιλείου μας, ἐδιατηρήθησαν ὑπό τήν ἐπαγρύπνησιν τοῦ Κλήρου μας καί τῶν διαφόρων πεπαιδευμένων τοῦ Ἔθνους μας, καί διά τῆς κοινῆς εὐλαβείας πρός τήν ἁγίαν ἡμῶν Θρησκείαν...". Ἀλλά καί ὁ ἔντιμος Βρετανός Βυζαντινολόγος, ὁ ἀείμνηστος Στῆβεν Ράνσιμαν, στόν Ἐπίλογο τοῦ βιβλίου του "Ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία ἐν Αἰχμαλωσίᾳ" ἐπισημαίνει: " Ἡ Ὀρθοδοξία ἦταν ἡ δύναμη πού διετήρησε τόν Ἑλληνισμό κατά τήν διάρκεια τῶν σκοτεινῶν αἰώνων...".
Η πνευματική αὐτή ἀντίσταση τοῦ Γένους καί ὁ Ἐθναρχικός ρόλος τῆς Ἐκκλησίας μας κατά τήν περίοδο ἐκείνη ἀναδεικνύονται κυρίως στούς ἑξῆς τομεῖς:
1) Η διαφύλαξη τῆς Πίστεως καί τῆς ἐθνικῆς συνειδήσεως. Κατά τήν διάρκεια τῆς δουλείας οἱ ἔννοιες Ὀρθόδοξος καί Ρωμηός ἦσαν σχεδόν ταυτόσημες. Ἐθνάρχης (Μιλλέτ-Μπασί) ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων τῆγς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας ἦταν ὁ Πατριάρχης, ἡ δέ ἀπώλεια τῆς θρησκευτικῆς ταυτότητος σήμαινε αὐτομάτως καί τήν ἀπώλεια τῆς ἐθνικῆς ταυτότητος. Ὅποιος ἄλλαζε τήν Πίστη του εἴτε ἀκουσίως εἴτε ἑκουσίως τούρκευε ἤ φράγκευε, χανόταν γιά τόν Ἑλληνισμό. Ἡ Ἐκκλησία ἀγωνίσθηκε γιά νά σταματήσουν οἱ προσχωρήσεις Ὀρθοδόξων στό Ἰσλάμ. Ὁ Νεκτάριος Τέρπος καί ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός εἶναι χαρακτηριστικά παραδείγματα μοναχῶν πού ἔδωσαν τήν πνευματική μάχη γιά νά ἀποτρέψουν τόν ἐξισλαμισμό τῶν ταλαιπώρων Ρωμηῶν καί γιά νά διατηρήσουν τήν ἑλληνικότητα τῆς γλώσσας καί τῆς ἐθνικῆς συνειδήσεως. Πρέπει νά τονισθεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία διεφύλαξε τήν ἐθνική συνείδηση ἀκόμη καί σέ ἐκείνους τούς Χριστιανούς πού ἔχαναν τήν γλῶσσα. Οἱ τουρκόφωνοι Καππαδόκες στήν Μικρά Ἀσία κράτησαν τήν ἐθνική τους ταυτότητα, διότι παρέμειναν πιστά μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀντιθέτως οἱ Βαλαάδες τῆς Δυτικῆς Μακεδονίας κράτησαν τήν ἑλληνική γλῶσσα, ἀλλά προσεχώρησαν στό Ἰσλάμ γιά νά ἀποκτήσουν προνόμια.
Γρήγορα τούρκεψε ἡ συνείδησή τους καί χάθηκαν γιά τόν Ἑλληνισμό. Μιά ἄλλη ὁμάδα Χριστιανῶν πού ἐξισλαμίσθηκε βιαίως τόν 17ο αἰῶνα εἶναι οἱ Τσάμηδες στήν Θεσπρωτία. Ἡ ἀλλάγή τῆς Πίστεως ὁδήγησε σέ ἀπότομη ἀλλαγή τῆς ἐθνικῆς συνειδήσεώς τους. Ἔγιναν φανατικοί τουρκαλβανοί καί διῶκτες τοῦ Ἑλληνισμοῦ μέχρι καί τήν περίοδο τοῦ Β` Παγκοσμίου Πολέμου!
Οι μεγαλύτεροι ἀντιστασιακοί κατά τοῦ κατακτητῆ εἶναι οἱ Νεομάρτυρες. Τό παράδειγμα τῆς αὐτοθυσίας τους στερέωνε τήν Πίστη τῶν ὑποδούλων καί περιόριζε τούς ἐξισλαμισμούς. Ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνός στό βιβλίο του "Τουρκοκρατίί"(ἐκδ. Ἀκρίτας, Ἀθήνα 1998) γράφει χαρακτηριστικά: "Τό μαρτύριο τῶν Νεομαρτύρων δείχνει καί τήν συμμετοχή τῆς Ἐκκλησίας στήν ἀντίσταση καί τήν ἑνότητα τοῦ Γένους ἔναντι τοῦ τυράννου. Στήν ἐπιστροφή καί ὁμολογία τῶν Νεομαρτύρων συνέβαλλαν ἀποφασιστικά οἱ Γέροντες -Πνευματικοί τους. Σ` αὐτούς κατέφευγαν, κυρίως στάἁγιορείτικα μοναστήρια, γιά νά μετανοήσουν καί νά εἰσαχθοῦν στήν πνευματική ζωή. Τά ἀσκητήρια ἔγιναν ἔτσι προμαχῶνες μπροστά στά κύματα τοῦ μουσουλμανισμοῦ.... ".
2) Η Παιδεία, κρυφή καί φανερή. Πολλοί διερωτῶνται σήμερα: Ἦσαν οἱ Ωθωμανοί ἀνεκτικοί ἤ καταπιεστικοί στό ζήτημα τῆς Παιδείας τῶν ὑποδούλων; Τήν ἀπάντηση μᾶς δίδει χωρίς προκαταλήψεις ὁ προαναφερθείς Στῆβεν Ράνσιμαν στό περισπούδαστο ἔργο του "Ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία ἐν Αἰχμαλωσίᾳ" .
Ἐκεῖ ἐξηγεῖ ὅτι ὁ Σουλτάνος στήν Κωνσταντινούπολη δέν εἶχε ἐκδώσει ποτέ φιρμάνι πού νά ἀπαγορεύει τήν ἐκπαίδευση τῶν Ρωμηῶν, ἀλλά οἱ τοπικοί Ὀθωμανοί ἡγεμόνες ἦσαν ἀνεξέλεγκτοι στό θέμα αὐτό καί πολλάκις αὐθαιρετοῦσαν κατά τῶν ὑποδούλων. Ὅταν οἱ Ρωμηοί κατόρθωναν νά φιλοδωρήσουν τόν τοπικό μπέη τότε λειτουργοῦσε σχολεῖο ἐλεύθερο, ἀλλά καί αὐτό γιά λίγα χρόνια. Στήν συνέχεια ἐδημεύετο τό κτίριο καί τά παιδιά ἐστέλλοντο στό σπίτι τους. Καί καταλήγει ὁ Ράνσιμαν: "Γιά τούς πιό πολλούς Τούρκους ἡ Παιδεία τῶν ὑποδούλων φυλῶν ἦταν κάτι τελείως ἀνεπιθύμητο".
Γι` αὐτές , λοιπόν, τίς δύσκολες περιπτώσεις καί ἰδίως γιά τούς δύο πρώτους πού σκοτεινούς αἰῶνες τῆς Τουρκοκρατίας χρειάσθηκε νά λειτουργήσουν καί τά Κρυφά Σχολειά. Ὁ παπάς ἤ ὁ καλόγερος λαμβάνοντας τίς κατάλληλες προφυλάξεις δίδασκαν στά παιδιά τοῦ χωριοῦ τά "κολλυβογράμματα" μέ διδακτικά ἐγχειρίδια τό Ψαλτῆρι καί τήν Ὀκτώηχο.
Στήν εποχή μας εμφανίσθηκαν ορισμένοι ερευνητές, οι οποιοι αμφισβήτησαν τήν ύπαρξη Κρυφοῦ Σχολειοῦ. Ἀφοῦ λειτούργησαν ὀνομαστά Ἑλληνικά Σχολεῖα επί Τουρκοκρατίας, λένε, τί ἀνάγκη ὑπῆρχε γιά κρυφή ἐκπαίδευση; Προφανῶς λησμονοῦν τήν παρατήρηση τοῦ Ράνσιμαν , ὅπως ἐπίσης θέλουν νά ἀγνοοῦν τό γεγονός ὅτι τά γνωστά σχολεῖα τοῦ Γένους λειτούργησαν κυρίως μετά τό 1650. Στούς δύο πρώτους αἰῶνες τί γινόταν; Τούς διαψεύδουν ἐπίσης τά πάμπολλα τοπωνύμια σέ διάφορα μέρη τοῦ Ἑλληνισμοῦ πού ἀναφέρονται στό Κρυφό Σχολειό. Στά Γιάννενα, στήν Ἀρκαδία, στή Μάνη, στήν Ἴο, στήν Κρήτη, στήν Βοιωτία καί ἀλλοῦ, ἀκόμη καί σήμερα δείχνουν οἱ ντόπιοι μοναστήρια ἤ σπηλιές μέ τό ὄνομα Κρυφό Σχολειό. Τί συνέβη ἄραγε;Ἔπαθαν ὁμαδική παράκρουση οἱ κάτοικοι ὅλων αὐτῶν τῶν τόπων καί προσεχώρησαν σέ ἕνα "μύθο" πού καλλιεργεῖ ἡ Ἐκκλησία; Ἀλλά τήν πιό ἀποστομωτική ἀπάντηση στούς ἀρνητές τοῦ Κρυφοῦ Σχολειοῦ δίδει ὁ Γάλλος δημοσιογράφος Ρενέ Πυώ στό βιβλίο του "Δυστυχισμένη Βόρειος Ἤπειρος" (ἑλλην. μετάφραση Ἀγόρως Λαζάρου, ἐκδ. Τροχαλία). Ὁ Πυώ ἐπεσκέφθη τό Ἀργυρόκαστρο τό 1913 μόλις εἶχε ἐλευθερωθεῖ ἀπό τόν Ἑλληνικό Στρατό. Ἐκεῖ λοιπόν γνώρισε δεκάδες Ἑλληνόπουλα , τά ὁποῖα τοῦ ὁμολόγησαν ὅτι ἔκαναν κρυφά μαθήματα ἐπειδή οἱ Τοῦρκοί ἀπηγόρευαν τήν διδασκαλία τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας! Τοῦτο γινόταν στίς ἀρχές τοῦ 20 οῦ αἰῶνος. Σκεφθῆτε τί γινόταν σέ πολύ πιό δύσκολα χρόνια.
Αλλωστε η εκκλησία δέν έχει ἀνάγκη ἀπό "κατασκευασμένους μύθους" γιά νά τονίσει τήν προσφορά της στήν Παιδεία τοῦ ὑποδούλου Γένους, διότι καί σέ ὅσα φανερά καί δημόσια σχολεῖα λειτουργοῦσαν ἡ παρουσία της ἦταν ἐμφανής καί καθοδηγητική. Ὁ Ἀπόστολος Βακαλόπουλος στό βιβλίο του "Νέα Ἑλληνική Ἱστορία 1204 -1985" (ἐκδ. Βάνιας, ιστ` ἔκδοση, Θεσσαλονίκη 1999) παρατηρεῖ: " Ἕνα ὁρόσημο στήν ἱστορία τῆς παιδείας ἐπί τουρκοκρατίας ἀποτελεῖ ἡ ἵδρυση τῆς Πτριαρχικῆς Σχολῆς, τῆς γνωστῆς ἀργότερα Πατριαρχικῆς Ἀκαδημίας ἤ Μεγάλης τοῦ Γένους Σχολῆς, ἀπό τόν πρῶτο Πατριάρχη μετά τήν Ἅλωση, τόν Γεννάδιο, στά 1454". Πρέπει νά θυμίσουμε ἐπίσης τή δράση τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ ὑπέρ τῆς ἱδρύσεως ἑλληνικῶν σχολείων καθώς καί τήν ἵδρυση τῆς Ἑλληνικῆς Σχολῆς στήν Κύπρο, στίς ἀρχές τοῦ 19ου αἰῶνος ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο καί μετέπειτα Ἐθνομάρτυρα Κυπριανό.
Πρόκειται γιά τό σημερινό Παγκύπριο Γυμνάσιο. Ἀλλά καί μόνο ἡ παρακολούθηση τῆς Θείας Λειτουργίας ἀπό τούς πιστούς ἦταν ἕνα συνεχές μάθημα ἑλληνικῆς γλώσσας, ἐνῷ τά κηρύγματα τῶν κληρικῶν μετέδιδαν μήνυμα ἐλπίδας καί Ἀναστάσεως. Ἡ ρίζα τῆς Μεγάλης Ἰδέας δέν βρίσκεται μόνον στά δημοτικά ἄσματα, στούς θρύλους καί στίς παραδόσεις. Βρίσκεται καί στήν εὐχή "Χριστός Ἀνέστη, ἡ Ἑλλάς Ἀνέστη" πού ἀκουγόταν ὅταν γιόρταζαν τό Πάσχα οἱ ὑπόδουλοι Ἕλληνες.
Καθ` όλην τήν διάρκεια τῆς δουλείας ὑπό τούς Ὀθωμανούς Τούρκους ἡ Ορθόδοξη Ἐκκλησία ὑπῆρξε ἕνα μεγάλο καί διαρκές σχολεῖο ἐλπίδας, ὑπομονῆς, πνευματικῆς ἀντιστάσεως, ἠθικῆς ἐλευθερίας καί ἐθνικῆς ἀφυπνίσεως. Μόνον ἔτσι μποροῦσε νά ἐπιτευχθεῖ ἡ Παλιγγενεσία. Καί μόνον ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ βαθειά Πίστη τῶν πρωταγωνιστῶν τοῦ 1821. "Μάχου ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος" ξεκινᾶ ἡ προκήρυξη τοῦ Ἀλ. Ὑψηλάντη τόν Φεβρουάριο τοῦ 1821. "Ὅταν πήραμε τά ὅπλα εἴπαμε πρῶτα ὑπέρ Πίστεως καί ὕστερα ὑπέρ Πατρίδος" βροντοφώναξε ὁ Θ. Κολοκοτρώνης στούς μαθητές τοῦ πρώτου Γυμνασίου τῆς ἀπελευθερωμένης Ἀθήνας. Γι` αὐτά βασανίσθηκαν καί γι` αὐτά ἀγωνίσθηκαν οἱ πρόγονοί μας. Ἐμεῖς οἱ νεώτεροι ὀφείλουμε νά μήν τούς διαψεύσουμε. -


Εθνεγερσία 1821!!!!

Η μαγιά της Εθνεγερσίας του 1821

ΤΙΜΑΜΕ ΤΙΣ ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΕΣ
ellada
Με την άλωση της Κωνσταντινούπολης και την Τουρκοκρατία που ακολούθησε και που βάσταξε αιώνες, ο λαός κατόρθωσε να δημιουργήσει μια πλούσια παράδοση δημοτικής ποίησης, κάτω από τον πιο άξεστο και βάρβαρο κατακτητή. Μέσα από αυτήν την ποίηση περνάει όλο το ηθικό και πνευματικό υπόβαθρο του γένους, και αναδείχνονται οι μεγάλες μορφοπλαστικές του ικανότητες, η πείρα του, τα πάθη του και τα ενδιαφέροντά του για τη ζωή.
ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΣΥΝΤΗΡΟΥΝ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΜΝΗΜΗ
Έτσι αρχίζουν να παρουσιάζονται και τα αρματολικά και κλέφτικα καπετανάτα σε πολλές περιοχές της ηπειρωτικής Ελλάδας. Μέσα σε αυτό το γενικό κλίμα για τη διεκδίκηση της εθνικής ανεξαρτησίας, τα ιστορικά και τα κλέφτικα τραγούδια έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην επαναστατική διάπλαση του Ελληνικού λαού.
Της Δέσπως
Αχός βαρύς ακούεται, πολλά τουφέκια πέφτουν.
Μήνα σε γάμο ρίχνονται, μήνα σε χαροκόπι;
Ουδέ σε γάμο ρίχνονται, ουδέ σε χαροκόπι,
η Δέσπω κάνει πόλεμο με νύφες και μ’ αγγόνια.
Αρβανιτιά την πλάκωσε στου Δημουλά τον πύργο.
- Γιώργαινα ρίξε τ’ άρματα, δεν είν’ εδώ το Σούλι.
Εδώ είσαι σκλάβα του πασά, σκλάβα των Αρβανίτων.
- Το Σούλι κι’ αν προσκύνησε, κι’ αν τούρκεψεν η Κιάφα,
η Δέσπω αφέντες Λιάπηδες δεν έκαμε, δεν κάνει.
Δαυλί στο χέριν άρπαξε, κόρες και νύφες κράζει.
“Σκλάβες Τουρκών μη ζήσουμε, παιδιά μ’, μαζί μου ελάτε”.
Και τα φυσέκια ανάψανε, κι’ όλοι φωτιά γενήκαν.
Για να εκτιμήσουμε τη σημασία και την αξία αυτού του τραγουδιού, θα χρειαστεί να το τοποθετήσουμε στο ιστορικό του πλαίσιο.
Ο στίχος “Το Σούλι κι’ αν προσκύνησε, κι’ αν τούρκεψεν η Κιάφα” αναφέρεται στη συνθηκολόγηση των Σουλιωτών με τον Αλή Πασά τον Δεκέμβριο του 1803. Όταν ο Αλή Πασάς δεν κράτησε το λόγο του, και συνέχισε τη δίωξη των Σουλιωτών, ένα σώμα από 78 Σουλιώτες κατέφυγε στο χωριό Ρινιάσα της Άρτας.
Στη μάχη που ακολούθησε με τους Αλβανούς του Αλή Πασά, η Δέσπω, γυναίκα του Γιώργου Μπότσαρη, οχυρώθηκε με δέκα μέλη της οικογένειάς της σε έναν πύργο που λεγόταν Κούλα του Δημουλά, και αντιστάθηκε ηρωϊκά. Τελικά, όταν είδε πως δεν θα μπορούσε να αντισταθεί για πολύ εναντίον των πολιορκητών της, προτίμησε το θάνατο από την ατιμωτική σκλαβιά.
“Της Δέσπως” είναι ένα από τα κλασικά ιστορικά μας τραγούδια. Επιγραμματικό, μέσα σε 12 στίχους μας δίνει όχι μόνο όλα εκείνα τα στοιχεία που μας χρειάζονται να σχηματίσουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα για το ιστορικό εκείνο γεγονός, αλλά και την ψυχογραφία των Σουλιωτών και των Αλβανών.
Οι τρεις πρώτοι στίχοι είναι στερεότυποι, και συναντιούνται και σε άλλα δημοτικά τραγούδια. Ο τέταρτος στίχος, που έρχεται σαν απάντηση των προηγούμενων, χωρίς τη χρήση επιθέτων, δημιουργεί μια εθνική έξαρση, και διά μέσου του προσώπου της Δέσπως ηρωοποιεί την Ελληνίδα, αφού την βάζει να αγωνίζεται ενάντια στα στίφη των Αλβανών.
Η απαράμιλλη τέχνη του ανώνυμου λαϊκού ποιητή φαίνεται και στον έκτο στίχο:
“Γιώργαινα ρίξε τ’ άρματα, δεν είν’ εδώ το Σούλι”. Οι Αλβανοί απαξιώνουν να απευθυνθούν στην Δέσπω με το όνομά της, και την αποκαλούν “Γιώργαινα”, δηλαδή γυναίκα του Γιώργου, υποδηλώνοντας πως η ίδια δεν έχει δική της προσωπικότητα.
Η απάντηση έρχεται σαν ράπισμα, με τον αγέρωχο και υπερήφανο τρόπο που αρμόζει στην περίσταση: “η Δέσπω αφέντες Λιάπηδες δεν έκαμε, δεν κάνει”.
Η Δέσπω απαντάει δίνοντας το όνομά της, τονίζοντας την δική της υπόσταση και προσωπικότητα. Στη συνέχεια, η Δέσπω επιστρέφει στους Αλβανούς την ταπεινωτική τους προσφώνηση, αποκαλώντας τους “Λιάπηδες”.
Λιάπηδες λέγονταν οι εξισλαμισμένοι Αλβανοί της Νοτιοδυτικής Αλβανίας. Εδώ η Δέσπω δεν τους περιφρονεί μόνο, αλλά και τους ταπεινώνει, με το να τους υπενθυμίζει πως αλλαξοπίστησαν.
ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΠΑΛΙΚΑΡΙΑΣ ΤΑ ΚΛΕΦΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Το κλέφτικο τραγούδι είναι η πιο ενεργητική έκφραση του Ελληνικού λαού, όπου φανερώνονται το μαχητικό και επαναστατικό πνεύμα του, η περηφάνια του, η αγάπη στη λεβεντιά και στην αξιοπρέπεια, στην τιμή και στην ελευθερία. Μέσα από το κλέφτικο τραγούδι προβάλλεται μια ανθρώπινη εικόνα, όπως την έπλασε η λαϊκή μούσα. Δεν υπάρχουν άγρια αισθήματα και άγριες πράξεις μέσα στο κλέφτικο τραγούδι, παρά παλικαριά, ανθρωπιά, κοινωνικότητα και αξιοπρέπεια.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό του δημοτικού τραγουδιού, που το συναντάμε και στα κλέφτικα τραγούδια, είναι η τάση του λαού να στολίζει τους αρματολούς και κλέφτες με πολύτιμα τσαπράζια, και τα άλογά τους με μαργαριτοκέντητα χαλινάρια, ασημένια πέταλα και μαλαματένια καρφιά. Παράδειγμα ενός τέτοιου τραγουδιού είναι το ακόλουθο:
Των Κολοκοτρωναίων

Λάμπουν τα χιόνια ‘ς τα βουνά κι’ ο ήλιος στα λαγκάδια,
λάμπουν και τ’ α‘λαφρά σπαθιά των Κολοκοτρωναίων,
πόχουν τ’ ασήμια τα πολλά, τις ασημένιες πάλες,
τις πέντε αράδες τα κουμπιά, τις έξι τα τσαπράζια,
οπού δεν καταδέχονται τη γης να την πατήσουν.
Καβάλλα τρώνε το ψωμί, καβάλλα πολεμάνε,
καβάλλα πάν’ στην εκκλησιά, καβάλλα προσκυνάνε,
καβάλλα παίρν’ αντίδωρο απ’ του παπά το χέρι.
Φλωριά ρίχνουν στην Παναγιά, φλωριά ρίχνουν σ’ άγιους,
και στον αφέντη τον Χριστό τις ασημένιες πάλες.
“Χριστέ μας, βλόγα τα σπαθιά, βλόγα μας και τα χέρια”.
Κι’ ο Θοδωράκης μίλησε, κι’ ο Θοδωράκης λέει:
“Τούτ’ οι χαρές που κάνουμε σε λύπη θα μας βγάλουν.
Απόψ’ είδα στον ύπνο μου, στην υπνοφαντασιά μου,
θολό ποτάμι πέρναγα και πέρα δεν εβγήκα.
Ελάτε να σκορπίσουμε, μπουλούκια να γενούμε.
Σύρε, Γιώργο μ’ στον τόπο σου, Νικήτα, στο λιοντάρι,
εγώ πάου στην Καρύταινα, πάου στους εδικούς μου,
ν’ αφήσω τη διαθήκη μου και τις παραγγολές μου,
τι θα περάσω θάλασσα, στη Ζάκυνθο θα πάω”.
Στο τραγούδι των Κολοκοτρωναίων ο λαϊκός ποιητής, με αδρές πινελιές δίνει μια εικόνα δόξας και μεγαλείου. Το τραγούδι στην απλότητά του έχει υψηλό ύφος, και είναι γεμάτο αξιοπρέπεια. Η λάμψη και η δύναμη της κλεφτουριάς παρασταίνονται εδώ από τη λαϊκή φαντασία με επιβλητικό μεγαλείο, με μια περηφάνια που στέκεται αλύγιστη μπροστά στα ανθρώπινα και στα θεία.
Στο όνειρο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη δίνονται αληθινά ιστορικά γεγονότα. Στις αρχές του 1800 οι Τούρκοι, με φιρμάνι του Σουλτάνου, κήρυξαν πόλεμο στους κλέφτες της Πελοποννήσου, οι οποίοι αναγκάστηκαν να μοιραστούν σε μικρές ομάδες για να μπορέσουν να διαφύγουν τον διωγμό. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης το 1806 πέρασε στη Ζάκυνθο, που τότε την κατείχαν οι Άγγλοι, όπου εκπαιδεύτηκε ως αξιωματικός, για να ξαναπεράσει στο Μοριά και να αρχίσει τον αγώνα του ‘ 21.
Ο Γάλλος φιλόλογος και λαογράφος Κλαύδιος Φωριέλ, στην συλλογή του “Ελληνικά Δημοτικά Τραγούδια”, Παρίσι 1824-1825, παραθέτει εκτενέστατη εισαγωγή, με πολύτιμες πληροφορίες για τους Κλέφτες, τους Αρματολούς, και γενικά για τα δημοτικά τραγούδια. Δίνω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:
{…} (Τα Δημοτικά Τραγούδια) αποτελούν ακριβή και αληθινή έκφραση του χαρακτήρα και της πνευματικής ανάπτυξης του έθνους, την οποία κάθε Έλληνας αντιλαμβάνεται, κατανοεί και αγαπά, γιατί είναι Έλληνας, και γιατί διαμένει στην Ελλάδα και αναπνέει τον αέρα της. Μια ποίηση, η οποία δεν ζει στα βιβλία μια αφύσικη και συχνά προσποιητή ζωή, αλλά μέσα στον ίδιο το λαό, και προέρχεται από όλη τη ζωή του λαού.
{…} Μια τέτοια συλλογή, αν ήταν πλήρης, θα ήταν συγχρόνως και η πραγματική εθνική ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, και η πιο πιστή εικόνα των ηθών των κατοίκων της.
Το παρακάτω δημοτικό τραγούδι δίνει παραστατικότατα τον ασίγαστο πόθο του υπόδουλου γένους για την ελευθερία του:
Μάνα μου εγώ δεν κάθομαι να γίνω νοικοκύρης,
να κάμω αμπελοχώραφα, κοπέλια να δουλεύουν,
και να ‘μαι σκλάβος των Τουρκών, κοπέλι στους γερόντους.
Φέρε μου τ’ αλαφρό σπαθί και το βαρύ ντουφέκι,
να πεταχτώ σαν το πουλί ψηλά στα κορφοβούνια.
Εγώ ραγιάς δε γίνομαι, Τούρκους δεν προσκυνάω.

Τα ιστορικά και τα κλέφτικα τραγούδια έγιναν η εθνική εποποιία των σκλαβωμένων Ελλήνων. Με τους ηρωικούς τόνους τους, τις νίκες και τους δοξασμένους θανάτους των λαϊκών αγωνιστών που εξυμνούν, ενεργούν μέσα στα πλατιά στρώματα του Ελληνικού λαού σαν μια ηρωική παιδεία, του εξυψώνουν το φρόνημα και τον εξοικειώνουν με τους κινδύνους.
Η ευψυχία, η περιφρόνηση του εχθρού, ο θρύλος που συνόδευε τις σκληρές συνθήκες και τις περιπέτειες της κλέφτικης ζωής, ήταν το ηρωικό δίδαγμα του ιστορικού και του κλέφτικου τραγουδιού, που ετοίμασε ψυχικά το λαό για την Επανάσταση του 1821.
Κυριάκος Αμανατίδης



Η Ελληνική Επσνάσταση 1821 .....

25η Μαρτίου και Ελληνική Επανάσταση: Οι Μυθοπλόκοι μένουν πάντα Αδιόρθωτοι


25η Μαρτίου και Ελληνική Επανάσταση: Οι Μυθοπλόκοι μένουν πάντα Αδιόρθωτοι.

Γιώργος Κεκαυμένος
Αντίβαρο, Οκτώβριος 2007

Μόλις (επαν)εκδόθηκε φωτοαναστατικά, φρέσκια, σαν ζεστό κουλούρι σαλονικιώτικο, η Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως του Σπυρίδωνα Τρικούπη, κατά την γ΄ της έκδοση, του 1888. Και μάλιστα όχι απ’ όποιον κι όποιον, αλλά από το Ίδρύυα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, με επιμέλεια του ομότιμου καθηγητή Β. Κρεμμυδά. Η τετράτομη Ιστορία συνοδεύεται και από έναν εισαγωγικό τόμο γραμμένο από τον επιμελητή της φωτοαναστατικής έκδοσης, καθηγητή Β. Κρεμμυδά.

Όπως είναι φυσικό, μόλις υπέπεσε αυτή έκδοση στην αντίληψή μου, χάρηκα ιδιαίτερα, μιας και είναι πολύ ευχάριστο να βλέπει κανείς να επανεκδίδεται, φωτοαναστατικά μάλιστα, για άλλη μια φορά η Ιστορία του Τρικούπη. Βέβαια είχε εκδοθεί και πιο πριν από τον Γιοβάνη, όπως επίσης, φωτοαναστατικά και πάλι, είχε εκδοθεί, και η β΄ έκδοση του 1862.
Με το που είδα ότι η παρούσα επανέκδοση συνοδεύεται και από εισαγωγικό τόμο, συγγραφέας του οποίου είναι ο επιμελητής της εκδόσεως, έσπευσα αμέσως να τον αποκτήσω (πωλείται και ξεχωριστά). Και αυτό γιατί είχα πιστέψει πως ο σεβαστός καθηγητής θα είχε αναθεωρήσει πολλές από τις εσφαλμένες απόψεις του σχετικά με την έναρξη της επανάστασης, όπως άλλωστε το επιβάλλει η αυστηρή επιστημονική δεοντολογία, μετά από τις πηγές και τα στοιχεία που παραθέσαμε στο σχετικό μας άρθρο για το θέμα αυτό, που είχε την καλωσύνη να δημοσιεύσει το Αντίβαρο.
Όμως, φρούδες ελπίδες! Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου! Αλλά, το θέμα εδώ γίνεται σοβαρότερο, αφού η μελέτη αυτή και αποτελεί την εισαγωγή στην επανέκδοση της Ιστορίας του Τρικούπη, αλλά και έχει εκδοθεί από το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων.
Τι μας λέει στον τόμο του αυτόν ο Β. Κρεμμυδάς; Τα ίδια που μας έλεγε τόσα χρόνια. Και αυτό δείχνει πως όχι μόνον αγνόησε την δική μας μικρή προσπάθεια, αλλά, το πιο φοβερό, πως ΑΓΝΟΕΙ ΠΛΗΡΩΣ το έργο, την επιμέλεια του οποίου υποτίθεται πως είχε!!!! Και αυτό είναι πια απίστευτο και αδιανόητο...
Στην αρχή του τόμου αυτού προτάσσει μια σύντομη σύνοψη για το ’21. Εκεί μας λέει ωμά και ανενδίαστα πως «το φθινόπωρο του 1820», αποφασίστηκε από την Φιλική Εταιρία και τον Αλέξανδρο Υψηλάντη να γίνει η έναρξη της επανάστασης στην Πελοπόννησο, «στο συντομότερο δυνατό χρόνο». Προσέξτε: Όχι στις 25 Μαρτίου, αλλά «στο συντομότερο δυνατό χρόνο»[1]. Και αναρωτιέμαι τώρα εγώ. Καλά, την μελέτη του Κεκαυμένου δεν καταδέχτηκε ο Καθηγητής Κρεμμυδάς να την διαβάσει. Αλλά τον Τρικούπη; Ούτε αυτόν δεν εδέησε να μελετήσει;

Ας θυμηθούμε λίγο τι λέω στην προαναφερθείσα μελέτη μου:
«Η 25η Μαρτίου είχε οριστεί ως ημερομηνία για την έναρξη της επανάστασης ήδη από το 1820. Και όχι από κάποιον μεμονωμένο αγωνιστή ή αγωνιστές, ή γενικά από τους επαναστατημένους Έλληνες, αλλά από τον ίδιο τον Αλέξανδρο Υψηλάντη».
Και προς επίρρωσιν των λεγομένων μου παρέπεμπα στα απομνημονεύματα όλων των αγωνιστών του ’21, αλλά πρώτα-πρώτα στην Ιστορία του Σ. Τρικούπη!

Αλλά επειδή τότε έκανα το λάθος να μην παραθέσω αυτούσια τα όσα μας λένε ομόφωνα για το θέμα μας όλες αυτές οι πηγές, θα το κάνω τώρα ευθύς αμέσως.

Ο Τρικούπης πρώτα μας λέει τα εξής:
«[Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης] εμελετα ν’ αρχίση τα ένοπλα κινήματά του την 25 Μαρτίου, ημέραν του Ευαγγελισμού, ως ευαγγελιζομένην την πολιτικήν λύτρωσιν του ελληνικού έθνους»[2].
25 του Μάρτη είχε προγραμματίσει να αρχίσει ο Υψηλάντης την επανάσταση ήδη απο το 1820, και όχι «το συντομότερο δυνατό»!!!

Τα ίδια μας λέει και ο Κολοκοτρώνης:
«Εις τα ’20 με ήλθαν γράμματα από τον Υψηλάντη δια να είμαι έτοιμος, καθώς και όλοι οι εδικοί μας. 25 Μαρτίου ήτον η ημέρα της γενικής επαναστάσεως»[3].

Ο Ν. Σπηλιάδης αναφέρει επίσης:
«Εξομολογηθέντες μετέλαβον των αχράντων μυστηρίων, ο Κολοκοτρώνης και οι περί αυτόν, οι οποίοι δεν ήλθον εις την Πελοπόννησον ειμή δια να κινήσωση την επάνάστασιν την 25 Μαρτίου, ως ημέραν προσδιορισμένην να λάβωσι τα όπλα απανταχού οι Έλληνες»[4].

Τα ίδια μας λέει και ο Ν. Κασομούλης:
«Από Ύδραν έφθασε [στην Σμύρνη] μια γολέττα του Κολέτζη, ήτις μας διηγήθη την ετοιμασίαν δια τας 25 Μαρτίουνα κτυπήσουν παντού»[5].

Τα ίδια και ο Φωτάκος, και πόσοι άλλοι...

Όμως, δεν πάν να βουρλίζονται όλες οι πηγές, με πρώτη και καλύτερη την Ιστορία του Τρικούπη, πως στις 25 Μαρτίου είχε οριστεί η έναρξη της επανάστασης; Ας τους να λένε! Οι αποδομητές ιστορικοί το βιολί τους: Όχι στις 25 Μαρτίου γιατί τζιζζζζ!!!! Αλλά πότε; «Στο συντομότερο δυνατό χρόνο». Έτσι. Γενικώς και αορίστως...

Και καλά. Ο καθηγητής Κρεμμυδάς τα όσα αναφέρει ο Τρικούπης σχετικά με την Αγ. Λαύρα, «πως δεν συνέβει τίποτε» δηλαδή, μπόρεσε να τα βρει[6]. Τα όσα λέει ο Τρικούπης για την 25 Μαρτίου, που μόλις παραθέσαμε, δεν κατάφερε ποτέ του να τα διαβάσει;;;

Τι να πω... θλίψη... Ανείπωτη θλίψη...

Αλλά φυσικά! Γιατί αν πούνε πως ο Υψηλάντης είχε ορίσει απο το 1820 την επανάσταση στις 25 Μαρτίου, «ημέραν του Ευαγγελισμού», και μάλιστα «ως ευαγγελιζομένην την πολιτικήν λύτρωσιν του ελληνικού έθνους», τότε καήκαμε!!! Βάζουμε στην αρχή της επανάστασης την εκκλησία και την ορθοδοξία, και τότε άντε να τις ξεκουνήσεις από κει!!!! Γι’ αυτό, πέστε ψέμα πάνω στο ψέμα, και κρύψτε την αλήθεια ωμά και ξεδιάντροπα, γιατί χανόμαστε! (Λένε έντρομοι συναμετάξυ τους οι αποδομητές «ιστορικοί»).

Δύο είναι τα γεγονότα του ’21 που τους καίνε και τους τσουρουφλίζουν: Η 25 Μαρτίου και το κρυφό σχολείο. Γιατί συνδέουν την Εκκλησία, οριστικά και αναπόσπαστα, με την ίδια την ελευθερία των Νεοελλήνων και με την ύπαρξη του Ελληνικού κράτους. Και είναι δυνατόν να λέμε πως το ελληνικό κράτος ήταν κατά τον απελευθερωτικό του αγώνα άρρηκτα συνδεδεμένο με την Εκκλησία; Και να γιορτάζει την εθνική του γιορτή την μέρα του ορθόδοξου χριστιανικού Ευαγγελισμού;;;; Φρίκη!!!!!! Τότε τι έκανε ο Διαφωτισμός και η Νεωτερικότητα; Αν είναι έτσι, χανόμαστε!!! Και άντε μετά να ξεκολλήσεις τους Έλληνες από την αγκαλιά του κλήρου και της ορθόδοξης πίστης!!! Γι’ αυτό χτυπάτε αλύπητα 25 Μαρτίου και κρυφό σχολείο. Βγάλτε τα μύθους –με κάθε θυσία. Με αναρίθμητα και αλόγιστα ψέματα!
Και αυτό κάνουν. Ψυχρά και ενσυνείδητα.

Γι’ αυτό και το καινούργιο βιβλίο της Γ΄ Γυμνασίου δεν παραλείπει να πληροφορήσει τους μαθητές πως η 25 Μαρτίου είναι θρύλος και πως καθιερώθηκε για πρώτη φορά το 1838, ενώ το βιβλίο του καθηγητή παραπέμπει τους καθηγητές στο σχετικό κείμενο της καθηγήτριας Κουλούρη, για περισσότερη και καλύτερη ενημέρωση!
Γιατί αυτό θέλανε και θέλουν να πετύχουν: Να ταυτίσουν την 25 Μαρτίου με την ιστορική παρεξήγηση της Αγίας Λαύρας, ώστε να βγάλουν τελικά ως θρύλο την ίδια την ημερομηνία της 25 Μαρτίου. Γιατί αυτή και μόνον αυτή είναι ο στόχος.

Για μια ακόμη φορά, πάντως, κρίμα...

Και το χειρότερο απ’ όλα, το πιο απελπιστικό, είναι πως όλοι αυτοί σιτίζονται, δύστυχε ελληνικέ λαέ, στο πρυτανείο...


[1] Β. Κρεμμυδάς, Από τo Σπυρiδωνα Τρικούπη στο Σήμερα. Εισαγωγικός Τόμος στην  Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως του Σπυρίδωνα Τρικούπη, Ιδρύμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, Αθήνα 2007, σ. 56.
[2] Σ. Τρικούπη, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, τ. 1, εν Λονδίνω 18602, σ. 23· εν Αθήναις 18883, σ. 19.
[3] Θ. Κολοκοτρώνη, Διήγησις Συμβάντων της Ελληνικής Φυλής από τα 1770 έως τα 1836, υπαγόρευσε Θεόδωρος Κωνσταντίνου Κολοκοτρώνης, Αθήνησιν 1846, σσ. 47-48.
[4] Ν. Σπηλιάδου, Απομνημονεύματα, τ. 1, Αθήνησιν 1851, σ. 31.
[5] Ν. Κασομούλης, Ενθυμήματα Στρατιωτικά της Επαναστάσεως των Ελλήνων, τ.Α', Αθήναι 1939, σ. 134.
[6] Β. Κρεμμυδάς, όπ. Παρ., σ. 149.


Ο πρώτος Εθνικός Κυβερνήτης .......

Ιωάννης Καποδίστριας, ο διπλωμάτης, ο πατριώτης

Ἡ Ἑταιρία Μελέτης τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας -ΕΜΕΙΣ (Νίκης 50α, 10558 ΑΘΗΝΑ) ἔξέδωσε στό γαλλικό πρωτότυπο ἕνα κείμενο πού ἔγραψε ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας πρός τόν Τσάρο Νικόλαο τῆς Ρωσίας τό 1826 γιά νά τοῦ ἐξιστορήσει τήν πολιτική καί διοικητική δράση του ἀπό τό 1798 μέχρι τό 1822 καί γιά νά ὑποβάλει καί ἐπισήμως τήν παραίτησή του ἀπό τό ἀξίωμα τοῦ Γραμματέως τῶν Ἐξωτερικῶν τῆς Ρωσίας, θέση στήν ὁποία τόν εἶχε διορίσει τό 1815 ὁ Τσάρος Ἀλέξανδρος.

Τό κείμενο αὐτό ἔχει κυκλοφορηθεῖ καί σέ ἑλληνική μετάφραση τό 1940 ἀπό τόν Μ.Θ. Λάσκαρι ὑπό τόν τίτλο "Αὐτοβιογραφία τοῦ Ἰωάννη Καποδίστρια". Ὁ ὅρος αὐτοβιογραφία δέν εἶναι ἀπολύτως ὀρθός, διότι τό κείμενο  καλύπτει ἐν συντομίᾳ μόνο ὁρισμένα χρόνια καί λίγες πτυχές ἀπό τήν  πολυσχιδῆ δράση τοῦ Κερκυραίου κόμητος, ὁ ὁποῖος τελικά τό 1827 ἐξελέγη ἀπό τήν Ἐθνοσυνέλευση τῆς Τροιζῆνος ὡς ὁ Πρῶτος Κυβερνήτης τῆς ἀγωνιζομένης ἀκόμη Ἑλλάδος. Τό βέβαιον εἶναι ὅτι τό ἐν λόγῳ κείμενο, τό ὁποῖο θά ἀποκαλοῦμε Ὑπόμνημα γιά νά κατανοούμεθα, ἔχει ἰδιαίτερη ἀξία , διότι ἐγράφη ἀπό τόν ἴδιο τόν μεγάλο διπλωμάτη καί πατριώτη καί καταγράφει ἄλλοτε εὐκρινῶς  καί ἄλλοτε μέ διπλωματική γραφή τίς ἀπόψεις του καί τούς στόχους του. Ἄς προσεγγίσουμε τά κυριώτερα σημεῖα τοῦ Ὑπομνήματος ἀποτίοντας τόν ὀφειλόμενο φόρο τιμῆς στή μνήμη τοῦ Κυβερνήτη πού ἔπεσε δολοφονημένος στό Ναύπλιο ἀπό ἑλληνικά χέρια -τό ποιοί ἔδωσαν τήν ἐντολή παραμένει ἀκόμη μυστήριο -στίς 27 Σεπτεμβρίου 1831.
          1) Ἕλληνες ἐναντίον Γάλλων Ἐπαναστατῶν. Στίς πρῶτες κιόλας γραμμές τοῦ Ὑπομνήματος μᾶς δίδει μία ἐνδιαφέρουσα πληροφορία, ἡ ὁποία νομίζω ὅτι δέν ἔχει ἀξιολογηθεῖ ὅσο θά ἔπορεπε ἀπό τούς συγχρόνους ἱστορικούς. Γράφει συγκεκριμένα ὅτι τό 1798 , ὅταν στρατεύματα τῆς Δημοκρατικῆς Γαλλίας ( μετά τήν Γαλλική Ἐπανάσταση) κατέλαβαν τά Ἑπτάνησα καί κατέλυσαν τήν κυριαρχία τῶν Βενετῶν, συνέβη κάτι τό ἐντυπωσιακό. Μέ ὑπόδειξη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ὁ ὁποῖος ἀνησυχοῦσε ἀπό τίς ἀθεϊστικές καί ἀντιχριστιανικές ἰδέες τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως, ξεσηκώθηκαν οἱ Ἕλληνες καί ἔδιωξαν μέ τά ὅπλα τούς Γάλλους. Καί μάλιστα ξεσηκώθηκαν κατά τόν Καποδίστρια "οἱ Ἑπτανήσιοι, οἱ γενναῖοι τοῦ Σουλίου, τῆς Πάργας, τῆς Πρέβεζας τῆς Βόνιοτσας καί τοῦ Βουθρωτοῦ". Τά Ἑπτάνησα περιῆλθαν ὑπό τήν διοίκηση τοῦ ρωσικοῦ στόλου καί γνώρισαν γιά λίγα χρόνια μία μορφή ἡμιαυτονομίας, ἐνῷ στήν συνέχεια δόθηκαν γιά λίγο στούς Αὐτοκρατορικούς πλέον Γάλλους καί μετά  στούς Ἄγγλους μέχρι τήν Ἕνωση μέ τήν Ἑλλάδα τό 1864. Οἱ ἀπέναντι ἀκτές τῆς Ἠπείρου κατελήφθησαν ἀπό τόν Ἀλῆ Πασᾶ. Πάντως παραμένει λίαν ἐνδιαφέρον τό γεγονός ὅτι ἔχουμε ἔνοπλη ἐξέγερση ἑλληνικῶν πληθυσμῶν κατά τῶν στρατιωτῶν τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως στό ὄνομα, ὅπως λέγει ὁ Καποδίστριας, "τῆς πατρίδος, τῆς θρησκείας καί τῆς ἀληθοῦς ἐλευθερίας"!
          Τό ἐπισημαίνουμε αὐτό, διότι ἀπό ὁρισμένους ἱστορικούς τῆς ἐποχῆς μας ἐπαναλαμβάνεται συχνά ἡ ἄποψη ὅτι ἡ Ἑλληνική Ἐπανάσταση τοῦ 1821 εἶναι πνευματικό τέκνο τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως καί τῶν ἀρχῶν τοῦ Διαφωτισμοῦ. Κι ὅμως μαθαίνουμε ἀπό τόν Καποδίστρια ὅτι μόλις ἔγινε προσπάθεια ἐπιβολῆς τῶν ἀθεϊστικῶν στοιχείων τοῦ Διαφωτισμοῦ σέ ἑλληνικούς πληθυσμούς (Ἑπτάνησα καί παράλια Ἠπείρου) οἱ πληθυσμοί αὐτοί ἀντιστάθηκαν ἐνόπλως! Βεβαίως κάποιοι Ἕλληνες λόγιοι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ὅπως π.χ. ὁ Ρήγας, ἐπηρεάσθηκαν κατά τό μᾶλλον ἤ ἧττον ἀπό τίς διακηρύξεις τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως. Ὁ ἰσχυρισμός, ὅμως, ὅτι χωρίς τήν Γαλλική δέν θά ὐπῆρχε ἡ Ἑλληνική Ἐπανάσραση ἀποδεικνύεται ἀστήρικτος. Ἄλλωστε τοῦ 1821 εἶχαν προηγηθεῖ τοὐλάχιστον 100 ἐξεγέρσεις ἀνεπιτυχεῖς, μέ ἐπικεφαλῆς πάντοτε τόν Ὀρθόδοξο κλῆρο. Δέν περίμεναν οἱ Ἕλληνες τήν Γαλλική Ἐπανάσταση γιά νά τούς ....ἀνοίξει τά μάτια.
          2) Τό ἐνδιαφέρον του γιά τόν Ἑλληνισμό. Ἀπό τό 1809 ὥς τό 1822 ὁ Καποδίστριας ὑπηρέτησε ἀπό διάφορες θέσεις τήν ρωσική Ἐξωτερική Πολιτική καί ἔφθασε μέχρι τό ἀξίωμα τοῦ Γραμματέως τῶν Ἐξωτερικῶν. Θά λέγαμε σήμερα ὅτι ὑπῆρξε Ἀναπληρωτής Ὑπουργός Ἐξωτερικῶν, διότι Ὑπουργός ἦταν ὁ κόμης Νέσσελροντ. Πάντως ὁ Τσάρος Ἀλέξανδρος τόν ἐμπιστευόταν καί τόν ἐκτιμοῦσε πολύ, τοῦ εἶχε ἀναθέσει δέ καί τίς σχέσεις Ρωσίας -Τουρκίας. Αὐτό τό ἀξιοποίησε ὁ Καποδίστριας γιά νά ἐργάζεται μέ σύνεση καί χωρίς ὑπερβολές ὑπέρ τῶν συμφερόντων τοῦ ὑποδούλου Ἑλληνισμοῦ. Στό Ὑπόμνημα φάινεται ξεκάθαρα ὅτι μόλις εὕρισκε τήν εὐκαιρία ὁ σπουδαῖος Ἕλληνας παρακαλοῦσε τόν Ρῶσο Αὐτοκράτορα νά κάνει κάτι γιά τήν ἀπελευθέρωση ἤ τοὐλάχιστον τήν ἀνακούφιση τῶν ὁμοδόξων μέ τήν Ρωσία Ἑλλήνων. Δέν κατόρθωσε πολλά, διότι ὁ Τσάρος ἐτάσσετο κατά τῆς διαλύσεως τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας καί γενικά κατά τῶν πάσης φύσεως λαϊκῶν ἐξεγέρσεων. Γι' αὐτό ἄλλωστε παραιτήθηκε τό 1822 ὁ Καποδίστριας ἀπό τά ἀξιώματά του καί ἔφυγε στήν Γενεύη. Ἔβλεπε τήν ἐμμονή τοῦ Τσάρου στίς ἀρχές τῆς Ἱερᾶς Συμμαχίας καί τοῦ δήλωσε ὅτι δέν μπορεῖ νά συνεχίσει νά ὑπηρετεῖ στό Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν "τήν στιγμή πού ἡ Ρωσία πρόκειται νά ἀναπτύξει τήν δύναμή της ἐναντίον τοῦ δυστυχισμένου Ἑλληνικοῦ Ἔθνους".
          Ἀμέσως μετά τήν κήρυξη τῆς Ἐλληνικῆς Ἐπαναστάσεως καί τίς σφαγές στήν Κωνσταντινούπολη καί Μικρασία, ὁ Καποδίστριας πείθει τόν Τσάρο νά ἀποστείλει Τελεσίγραφο πρός τόν Σουλτάνο καί νά διαμαρτυρηθεῖ γιά τό ὄργιο αἵματος κατά τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων. Ὁ Σουλτάνος οὐσιαστικά δέν τό ἔλαβε ὑπ' ὄψιν του. Ἐνοχλημένος ὁ Καποδίστριας, ὅπως φαίνεται στό Ὑπόμνημα, προσπαθεῖ νά πείσει τόν Τσάρο νά κινηθεῖ ἐνόπλως κατά τῶν Τούρκων, ἀλλά ὁ Ἀλέξανδρος ἀρνεῖται φοβούμενος καθε νέο πόλεμο μετά τήν αἱματηρή συντριβή τοῦ Ναπολέοντος. Ὁ Καποδίστριας τοῦ ὑποβάλλει μία ἐνδιάμεση πρόταση. Νά διώξει ὁ ρωσικός στρατός καθε τουρκική παρουσία ἀπό τίς Παραδουνάβιες Ἡγεμονίες ( σημερινή Ρουμανία) καί νά ἐγγυηθεῖ ρητῶς τήν προστασία τῶν Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος, τῆς Σερβίας, τῆς Μολδαβίας καί τῆς Βλαχίας. Τό αἴτημά του δέν εἰσακούσθηκε. Πάντως ὁ Καποδίστριας ἐνδιαφέρθηκε πολύ καί γιά τήν παιδεία τῶν ἑλληνοπαίδων. Πρό τῆς Ἐπαναστάσεως ,μέ ἔγκριση τοῦ Τσάρου, ἀπέστειλε ἕνα σεβαστό ποσό γιά τήν ἐνίσχυση τῶν ἑλληνικῶν σχολείων στήν Ἀθήνα καί στό Πήλιο.
          3) Ἡ εὐρωπαϊκή δράση του. Ὁ Καποδίστριας διέπρεψε στό εὐρωπαϊκό στερέωμα τῆς ἐποχῆς του μέ ἀποτέλεσμα νά θεωρεῖται ὁ μεγάλος ἀντίπαλος τοῦ αὐστριακοῦ Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν Μέττερνιχ. Σπουδαία διπλωματική συμβολή του ἦταν ἡ πρότασή του πρός τόν Τσάρο νά μήν διαλύσουν οἱ Δυνάμεις τῆς ἐποχῆς τήν Γαλλία μετά τήν ὁριστική ἧττα τοῦ Ναπολέοντος Βοναπάρτη. Οἱ Γάλλοι ἀνταπέδωσαν τήν εὐεργεσία στόν Καποδίστρια ἀποστέλλοντας τό 1827 τόν Στρατηγό Μαιζῶνα μέ ἱππικό στήνΠελοπόννησο γιά νά ἐκδιώξει τόν Ἰμπραήμ. Στό Ὑπόμνημα περιγράφεται ἐξ ἄλλου καί ἡ συμβολή τοῦ Καποδίστρια στήν σύνταξη τοῦ Συντάγματος τῆς Ἑλβετίας. Τό 1813  μέ ἐντολή τοῦ Τσάρου μετέβη στήν Ἑλβετία γιά νά τήν ἀποσπάσει ἀπό τήν γαλλική ἐπιρροή. Ἐργάσθηκε ἐπί ἕνα χρόνο γιά τήν συμφιλίωση τῶν διαφόρων ἐθνοτήτων καί καντονίων τῆς χώρας καί τούς βοήθησε συγγράφοντας ἕνα πρότυπο Σύνταγμα Ὁμοσπονδιακῆς ὀργανώσεως, τό ὁποῖο λειτουργεῖ μέχρι σήμερα ! Σήμερα πού ἡ Ἑνωμένη Εὐρώπη ἀναζητεῖ νέα Συνταγματική Συνθήκη γιά μία Ὁμοσπονδιακοῦ χαλαρῆς ὑφῆς τό ἐπίτευγμα τοῦ Καποδίστρια καθίσται ἀκόμη πιό ἐπίκαιρο. Ὑπῆρξε πράγματι μεγάλος διπλωμάτης καί πατριώτης. Πρωτίστως δέ ὑπῆρξε πιστός καί συνειδητός Ὀρθόδοξος Χριστιανός. Αἰωνία του ἡ μνήμη!


25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821

Άλλη μια μαρτυρία που διαψεύδει τους αποδομητές



Κάθε χρόνο τίς ἡμέρες πού προηγοῦνται τῆς 25ης Μαρτίου παρατηροῦμε μία ἐνορχηστρωμένη προσπάθεια ἀποδομήσεως τῆς ἐθνικῆς μας ἱστορίας καί συκοφαντήσεως προσωπικοτήτων, κυρίως ἐκκλησιαστικῶν. Οἱ ἀποδομητές νομίζουν ὅτι ἡ Ἱστορία γράφεται ἀπό τήν ἄνεση τοῦ γραφείου τους καί ὡς συνονθύλευμα διαφόρων ἰδεολογιῶν καί ἰδεοληψιῶν. Ὅμως ἡ πραγματική Ἱστορία εἶναι ἡ μελέτη τῶν πηγῶν. Σημασία ἔχει τί ἔγραφαν οἱ ἄνθρωποι πού ἔζησαν ΤΟΤΕ τά γεγονότα και ὄχι τί πιστεύει ὁ καθένας μας σήμερα.
Παραθέτω, λοιπόν, μία μαρτυρία , ἡ ὁποία δικαιώνει τήν πατριωτική δράση τοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου Ε΄ καί τοῦ Μητροπολίτου Παλαιῶν Πατρῶν (δηλαδή τῆς Πάτρας τῆς Πελοποννήσου, διότι Νέαι Πάτρια ἦταν ἡ Ὑπάτη) Γερμανοῦ. Πρόκειται γιά τήν ἀναφορά, τήν ὁποία ἔστειλε στήν Κυβέρνησή του ὁ ἐπιτετραμμένος (ἀναπληρωτής τοῦ Πρέσβεως) τῆς Ὁλλανδίας στήν Κωνσταντινούπολη σχετικά μέ τόν ἀπαγχονισμό τοῦ Γρηγορίου Ε΄. Τό ἔγγραφο ἔχει ἡμερομηνία 13/25 Ἀπριλίου 1821 –τόν 19ο αἰῶνα ἡ διαφορά παλαιοῦ κάι νέου ἡμερολογίου ἦταν 12 ἡμέρες- καί τό ἀνεκάλυψε ὁ Καθηγητής Γεώργιος Ζώρας ( δημοσιεύεται στό βιβλίο του:  Ὁ ἀπαγχονισμός τοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ Ε΄ εἰς ἔκθεσιν τοῦ Ὁλλανδοῦ Ἐπιτετραμμένου Κωνσταντινουπόλεως, Ἀθῆναι 1976, σελ. 13-14).
            Ἔγραφε, λοιπόν, ὁ Ὁλλανδός διπλωμάτης Γκασπάρ Τέστα στήν ἀναφορά του τά ἑξῆς: «Ὁ ἀρχηγός οὗτος τῆς Ἐκκλησίας ὀνόματι Γρηγόριος εἶχεν ἐξελεγχθῆ ὡς συνένοχος καί κύριος ὑποκινητής τῆς συνωμοσίας τῶν Ἑλλήνων. Γεννημένος ἐν Πελοποννήσῳ καί ἐπιθυμῶν κατά τόν καλύτερον τρόπον νά ἀποκρύψῃ τό «παιχνίδι» του ἀπό τούς ὀφθαλμούς τῆς Κυβερνήσεως εἶχε καταστῆ -λένε- ἐγγυτής ὑπέρ τοῦ Μητροπολίτου Πατρῶν, ὑποκινητοῦ τῆς ἐπαναστάσεως τῆς Πελοποννήσου. Πιστοποιηθείσης τῆς συμμετοχῆς του διά σαφῶν ἀποδείξεων καί ἐγγράφων, ὁ σουλτάνος τοῦ ἐπέβαλε τήν ποινήν, τήν ὁποίαν ἐπέσυρε τό κακούργημά του. Ἡ συνημμένη προκήρυξις ἀναρτηθεῖσα ἐπί τοῦ νεκροῦ, θά πληροφορήσῃ τήν Ἐξοχότητά σας περί τῶν κατηγοριῶν αἵτινες τόν ὡδήγησαν εἰς τήν ἀγχόνην».
            Μαθαίνουμε, λοιπόν, ὅτι καί ὁ Σουλτάνος, ἀλλάκαί οἱ ξένοι διπλωμάτες γνώριζαν τόν πατριωτισμό τοῦ Γρηγορίου Ε΄ καί καταλάβαιναν ὅτι ἡ ἀποκήρυξη τῆς ἐξεγέρσεως τοῦ Ὑψηλάντη –δέν πρόκειται γιά ἀφορισμό, διότι ἀφορισμός ἰσχύει μόνο γιά θέματα πίστεως καί δόγματος-  ἦταν ἕνα τέχνασμα. Ἐπιπλέον τό κείμενο καταγράφει τήν ἀντίληψη πού εἶχαν σχηματίσει οἱ ξένοι διπλωμάτες βάσει πληροφοριῶν ὅτι ἡ Πελοπόννησος ἐξεγέρθηκε μέ κύριο ὑποκινητή τόν Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανό, τόν ὁποῖο σήμερα κάποιοι ἀποκαλοῦν «φιλότουρκο». Εἴπαμε, ὅμως: Ἱστορία γράφουν οἱ πηγές καί οἱ γραπτές μαρτυρίες, ὅπως ἡ προαναφερθεῖσα. Καί οἱ μαρτυρίες καταδεικνύουν ὅτι μύθοι δέν εἶναι αὐτά πού μαθαίναμε τόσα χρόνια στό σχολεῖο, ἀλλά τά ἀνιστόρητα φληναφήματα πού κατασκευάζονται ἀπό τούς ἀποδομητές.
Κ.Χ. 2-4-2009

Κωνσταντῖνος Χολέβας
Πολιτικός Ἐπιστήμων


Στρατηγός ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ !!!!!!

Ο λόγος του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη στην Πνύκα to 1838

Ο λόγος του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη στην Πνύκα
8 Οκτωβρίου 1838

Ο λόγος που έβγαλε ο Κολοκοτρώνης ανεβασμένος στα βράχια της Πνύκας, όπως στα παλιά τα χρόνια τόσοι τρανοί ρήτορες στους Αθηναίους, στέκεται η πνευματική διαθήκη του ήρωα στο Έθνος. Ο λόγος του αγράμματου, μα σοφού στρατηγού προς τα νιάτα της Αθήνας του 1838.

Εφημερίς "Ο Αιών", 13 Νοεμβρίου 1838


Παιδιά μου! Εις τον τόπον τούτον, οπού εγώ πατώ σήμερα, επατούσαν και  εδημηγορούσαν τον παλαιόν  καιρόν άντρες σοφοί και άντρες με τους οποίους  δεν είμαι άξιος να συγκριθώ, και ούτε να φθάσω τα ίχνη των....

Εγώ επιθυμούσα να σας ιδώ, παιδιά μου, στη μεγάλη δόξα των προπατόρων μας κι έρχομαι να σας είπω όσα στον καιρό του αγώνα μας και πριν απ' αυτόν κι ύστερα απ' αυτόν ο ίδιος παρατήρησα κι απ' αυτά να κάμωμεν συμπερασμούς και για την μέλλουσαν ευτυχία σας, μολονότι ο Θεός μόνος ηξεύρει τα μέλλοντα.

Και διά τους παλαιούς Έλληνας, οποίας γνώσεις είχαν και ποία δόξα και τιμήν έχαιραν κοντά εις τα άλλα έθνη του καιρού των, οποίους ήρωας στρατηγούς, πολιτικούς είχαν, διά ταύτα σας λέγουν καθ' ημέραν οι διδάσκαλοί σας και οι πεπαιδευμένοι σας. Εγώ δεν είμαι αρκετός. Σας λέγω μόνον πως ήτον σοφοί, και από εδώ επήραν και εδανείσθηκαν τα άλλα έθνη την σοφίαν των... Αυτοί διέφεραν από ημάς εις την θρησκείαν, διότι επροσκυνούσαν τις πέτρες και τα ξύλα. Αφού ύστερα ήλθεν εις τον κόσμον ο Χριστός, οι λαοί όλοι επίστευσαν εις το Ευαγγέλιό του και έπαυσαν να λατρεύουν τα είδωλα... Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοια και ετρώγονταν μεταξύ τους και έτσι έλαβαν καιρόν πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι, και τους υπόταξαν. Ύστερα ήλθαν και οι Μουσουλμάνοι, και έκαμαν ότι μπορούσαν, διά να αλλάξει ο λαός την πίστη του... Έκοψαν γλώσσες σε πολλούς ανθρώπους, αλλ' εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν... Τον ένα έκοβαν, ο άλλος τον σταυρό του έκανε.

Σαν είδε τούτο ο  σουλτάνος, διώρισε έναν βιτσερέ (αντιβασιλέα), έναν Πατριάρχη και του έδωσε την εξουσία της Εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός Κλήρος έκαμαν ό,τι τους έλεγε ο Σουλτάνος. Ύστερον έγιναν οι Κοτζαμπάσηδες εις όλα τα μέρη. Η τρίτη τάξις, οι έμποροι, και οι προκομμένοι, το καλλίτερο  μέρος των πολιτών, μη υποφέροντες τον ζυγό έφευγαν κι οι  γραμματισμένοι επήραν τα βιβλία και φύγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα των, κι έτσι έμεινε ο λαός, όστις στερημένος από τα μέσα της  προκοπής, εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση, και αυτή αύξαινε καθ' ημέρα  χειρότερα... διότι αν βρισκόταν μεταξύ του λαού κανείς με λίγη άνθηση τον λάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, ή εσύρετο από τον έμπορον της Ευρώπης ως βοηθός του ή εγίνετο γραμματικός του προεστού. Και μερικοί μη υποφέροντες την τυραννίαν των Τούρκων και βλέποντες τις δόξες και τις ηδονές οπού απελάμβανον αυτοί, άφηναν την πίστη τους και εγίνοντο Μουσουλμάνοι. Και τοιουτοτρόπως κάθε μέρα ο λαός ελίγνευε και επτώχυνε.

Εις αυτήν την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετέφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία. Και  σαν τους πρέπει να χρεωστούμεν  ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς οπού κανένας άνθρωπος από το λαό εμάνθανεν τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία και έβλεπε ποίους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης και οι άλλοι πολλοί παλαιοί μας, και εβλέπαμεν και εις ποίαν κατάσταση ευρισκόμεθα τότε... Όθεν μας ήρθε στο νου να τους μιμηθούμε και να γίνομε ευτυχέστεροι και έτσι έγινε και επροόδευσεν η εταιρεία.

Όταν  αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι ήμεθα, ούτε πως δεν έχομεν άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι  εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε, "πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιτοκάραβα βατσέλα", αλλά, ως μία βροχή, έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της Ελευθερίας μας... και όλοι, και οι κληρικοί και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι συμφωνήσαμεν σ' αυτό το σκοπό και κάναμεν την επανάσταση.

Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοιαν και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι... Ο ένας πήγαινε στον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα στο  στρατόπεδο και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμεν και εις την Κωνσταντινούπολη...

Τόσο τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουαν Έλληνα και φεύγαν χίλια μίλια μακριά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός κι ένα καράβι μια αρμάδα. Αλλά δεν εβάσταξε. Ήλθαν μερικοί και ηθέλησαν να γένουν μπαρμπέρηδες εις του κασίδη το κεφάλι. Μας πονούσε το μπαρμπέρισμά τους μα τι να κάνουμε; Είχαμε κι αυτουνών την ανάγκη.

Από τότε ήρχισεν η διχόνοια και εχάθη η πρώτη προθυμία και ομόνοια. Κι όταν έλεγες του Κώστα να δώσει χρήματα διά τας ανάγκας του έθνους, ή να πάει στον πόλεμο, τούτος πρόβαλλε το Γιάννη. Και με αυτό τον τρόπο κανείς δεν ήθελε να συντράμει, μήτε να πολεμήσει. Και τούτο εγίνετο, επειδή δεν είχαμε έναν αρχηγό και μίαν κεφαλή. Αλλά μας έμπαινε Πρόεδρος έξι μήνες, εσηκώνετο ο άλλος και τον έρριχνε, και εκάθετο  αυτός άλλους τόσους, και έτσι ο ένας ήθελε τούτο κι ο άλλος το άλλο. Ίσως όλοι ηθέλαμε το καλό, πλην καθένας κατά τη γνώμη του. Όταν προστάζουνε πολλοί, ποτέ το σπίτι δεν κτίζεται, ούτε τελειώνει. Ο ένας λέει ότι η πόρτα πρέπει να βλέπει στο ανατολικό μέρος, ο άλλος στο αντικρυνό κι ο άλλος στο βοριά, σαν να ήταν το σπίτι στον αραμπά και να γυρίζει καθώς λέγει ο καθένας. Με τούτον τον τρόπο δεν κτίζεται ποτέ το σπίτι, αλλά πρέπει να είναι αρχιτέκτονας, οπού να προστάζει πώς θα γίνει. Παρομοίως κι εμείς χρειαζόμαστε έναν αρχηγό κι έναν αρχιτέκτονα, όστις να προστάζει κι οι άλλοι να υπακούνε και ν' ακολουθάνε. Αλλά επειδή είμαστε σε τέτοια κατάσταση, εξαιτίας της διχόνοιάς μας, έπεσε η Τουρκιά πάνω μας και κοντέψαμε να χαθούμε και εις τους στερνούς επτά χρόνους δεν κατορθώσαμε μεγάλα πράγματα.

Εις  αυτή την κατάσταση έρχεται ο Βασιλεύς, τα πράματα ησυχάζουν και το εμπόριο κι η γεωργία κι οι τέχνες αρχίζουν να προοδεύουν και μάλιστα η παιδεία. Αυτή η μάθηση θα μας αυξήσει και θα μας ευτυχήσει. Αλλά για να αυξήσουμε, χρειάζεται κι η στερέωση της πολιτείας μας, που γίνεται με την καλλιέργεια και με την υποστήριξη του θρόνου. Ο Βασιλεύς είναι νέος, και συμμορφώνεται με τον τόπο μας. Δεν είναι προσωρινός αλλ' η βασιλεία του είναι διαδοχική, και θα περάσει στα παιδιά των παιδιών του, και με αυτόν και σεις και τα παιδιά σας θα ζήσετε. Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να τη στερεώσετε, διότι όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως κι ύστερα υπέρ Πατρίδος. Όλα τα έθνη του κόσμου έχουν και φυλάνε μία θρησκεία. Να μην έχετε πολυτέλεια, να μην πηγαίνετε στους καφενέδες και στα μπιλιάρδα. Να δοθήτε εις τας σπουδάς σας και καλλίτερα να κοπιάσετε ολίγον, δυο και τρεις χρόνους και να ζήσετε ελεύθεροι στο επίλοιπο της ζωής σας, παρά να περάσετε τέσσερις-πέντε χρόνους τη νεότητά σας και να μείνετε αγράμματοι, να σκλαβωθείτε εις τα γεράματά σας. Να ακούετε τας συμβουλάς των διδασκάλων και γεροντοτέρων και κατά την παροιμία "μύρια ήξευρε και χίλια μάθαινε".

Η προκοπή σας και η μάθησή σας να μη γενεί σκεπάρνι μόνο για το άτομό σας, μα να κοιτάζει το καλό της κοινότητας, γιατί μέσα στο καλό αυτό βρίσκεται και το δικό σας.

Εγώ παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη, εξαιτίας των περιστάσεων, έμεινα αγράμματος και διά τούτο σας ζητώ συγχώρεση, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοί σας. Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, ήκουσα και εγνώρισα, διά να ωφεληθήτε από τα περασμένα κι από τα κακά αποτελέσματα της διχόνοιας, την οποία να αποστρέφεσθε, και να έχετε ομόνοια. Εμάς μη μας τηράτε πλέον. Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε και οι μέρες της γενιάς που σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν σε λίγο περάσει. Την ημέρα της ζωής μας θέλει διαδεχθεί η νύκτα του θανάτου μας, καθώς την ημέρα των Αγίων Ασωμάτων θέλει διαδεχθεί η νύκτα και η αυριανή ημέρα.  

        Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο όπου ημείς ελευθερώσαμε και διά να γίνει τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της Πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία, την καλλιέργεια του θρόνου και την φρόνιμον ελευθερία. Τελειώνω τον λόγον μου. Ζήτω ο Βασιλεύς μας Όθων! Ζήτω οι σοφοί διδάσκαλοι! Ζήτω η Ελληνική Νεολαία!


Περί της αναγνώρισης της Γενοκτονίας .......

Περί της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου από το κοινοβούλιο της Σουηδίας

Κωνσταντίνος Φωτιάδης Καθηγητής Ιστορίας του Νέου Ελληνισμού Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας

« Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία » Α. Κάλβος

Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων από τo Σουηδικό Κοινοβούλιο αποτελεί σταθμό για την έκβαση της δικαίωσης όσων συντελέστηκαν μέσα στη ροή του χρόνου από την Κυβέρνηση των Νεοτούρκων. Πρόκειται για μια δικαίωση που καταλύει τους φραγμούς του χρόνου και αγγίζει ευθέως και καταλυτικά την παρούσα ηγεσία του τουρκικού κράτους, κυρίως επειδή εμφορούμενη από έναν άκριτο σωβινισμό και από μια μισερή μισαλλοδοξία αρνείται να αποκηρύξει ένα αιμοσταγές παρελθόν και να συνδράμει στην οικοδόμηση ενός ελπιδοφόρου μέλλοντος ανάμεσα στους δύο λαούς. Οι σπασμωδικές ενέργειες της κυβέρνησης Ερντογάν, οι ενοχικές στρατηγικές της, η αμηχανία της και οι εμμονές της στην άρνηση των ιστορικών της ευθυνών αποτελούν αξιόμεμπτα κακουργήματα που δεν επιτρέπουν την συμπόρευσή μας σε ένα τοπίο αγαστής γειτονίας.

Πέρα όμως από την επίσημη απόδοση ευθυνών στην σύγχρονη Τουρκία η απόφαση του Σουηδικού Κοινοβουλίου συνιστά υπέρβαση στο επίπεδο των άτεγκτων επιταγών της παγκοσμιοποίησης. Έξω και πέρα από τις νόρμες της ισοπέδωσης των αξιών, πέρα από τη διάσταση της προοδοπληξίας αλλά και ξεπερνώντας τις ανάγκες της ντόπιας τους βιομηχανίας που έχει αναλάβει να εξοπλίσει με σύγχρονη τεχνογνωσία την Τουρκία, οι Σουηδοί απέδειξαν ότι δεν ορρωδούν προ ουδενός και ότι υπηρετούν την ηθική και το δίκαιο. Πραγματικά η ενέργεια των Σουηδών βουλευτών συνιστά μια πράξη ευθύνης απέναντι στην ιστορία, μια νίκη του φωτός έναντι των σκοτεινών δυνάμεων που απεργάζονται την οικοδόμηση ενός κόσμου χωρίς προσδοκία, ελπίδα και φως για τους λαούς του. Και μάλιστα παραφράζοντας την αρχαία μας κληρονομιά θα λέγαμε ότι η αναγνώριση που ήρθε από το Σουηδικό κοινοβούλιο αποτελεί νίκη της Αντιγόνης έναντι του Κρέοντα, νίκη που δεν είχαν προβλέψει οι Κασσάνδρες του εφησυχασμού, του ωχαδερφισμού και της δουλικής προσαρμογής στην εθνική μας μιζέρια.

Μέσα σε αυτό το φως ήχησε πολύ μικρόψυχη η δήλωση του Τούρκου Προέδρου που αδύναμος να ανταποκριθεί στις προκλήσεις των καιρών μίλησε για ζητήματα που αφορούν μόνο τους ιστορικούς. Κύριε Πρόεδρε, το κυνήγι της αλήθειας είναι υπόθεση όλων μας όπως και η ίδια η ιστορία που συνιστά αναπαλλοτρίωτο κομμάτι της πανανθρώπινης επιστήμης. Και αν τα κράτη εγκλωβισμένα μέσα σε αδιέξοδα επιβίωσης δεν μπορούν να αναμετρηθούν με την ιστορία γνωρίζουν πολύ καλά ότι η ώρα της κρίσεως έρχεται και ότι η ιστορία τους εκδικείται μέσα στην εναλλαγή των συγκυριών που δεν μπορούν να τις προκαθορίσουν οι στημένες εισηγήσεις των προσκεκλημένων στα τούρκικα συνέδρια, οι λεονταρισμοί της τούρκικης ηγεσίας, η εγκάθετη νομενκλατούρα των αμερικανοεπιχορηγούμενων Πανεπιστημίων τους.

Επειδή όμως κάθε μεγάλη νίκη σαν αυτή έχει τους συντελεστές της αξίζει να επισημανθεί ότι πολλά οφείλουμε ως πόντιοι, ως πρόσφυγες και ως Έλληνες στους οικονομικούς παράγοντες που εκπροσώπησαν επάξια τον ελληνισμό στη Σουηδία, αυτούς που μόχθησαν με αγάπη για την Ελλάδα με πίστη στη δικαίωση του αγώνα και με πεποίθηση ότι η ελληνική ιστορία αξίζει να τιμηθεί από όλους μας . Μνημονεύω πρώτιστα τον αγώνα των ομογενών Παπαδόπουλου και Σταφυλίδη αν και γνωρίζω ότι προσκρούω στη σεμνότητά τους. Και εύχομαι ο αγώνας τους και η αγωνία τους να εμπνεύσουν και άλλες μη αφυπνισμένες δυνάμεις του Ελληνισμού ανά τον κόσμο. Γιατί είμαστε πολλοί και δυνατοί όταν μας συνδέει ο πόθος της αλήθειας.

Σε αυτό το σημείο είναι ανγκαίο να επισημανθεί ότι επιβάλλεται να απομονώσουμε όλους εκείνους που δεν πήραν μέρος στον αγώνα, έσπευσαν όμως με αρκετή δόση χυδαίου αρριβισμού να δρέψουν τους καρπούς μιας νίκης που δεν τους ανήκε. Πρόκειται για τους συνήθεις ύποπτους που βλάπτουν με τον ατέρμονο εγωκεντρισμό τους, με την ασύδοτη ρητορική τους και με την ιδιοτελή προβολή ως δικών τους εκείνων των επιτευγμάτων για τα οποία μόχθησαν άλλοι. Δεν θα ασχοληθούμε μαζί τους. Θα τους παραδώσουμε στην μήνιν της ιστορίας. Εξάλλου η τιμωρία τους έρχεται: ο καθένας τους είναι εγκλωβισμένος σε ένα αξίωμα. Όπως το πουλί στο κλουβί του. Ένα αξίωμα που δεν τους αξίζει..

Και έρχομαι στα θλιβερά φαινόμενα της νεοελληνικής μας μιζέριας. Μιας μιζέριας που μας καθιστά άξιους μιας αρνητικής τύχης, ανίκανους να εκμαιεύσουμε τον σεβασμό των λοιπών ευρωπαίων, αδύναμους μπροστά στην επελαύνουσα συγκυρία. Πρώτα από όλα τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης αντί να βρίθουν αναφορών σχετικών με την αναγνώριση της φίλης Σουηδίας αρκέστηκαν στην καλύτερη περίπτωση σε σκόρπιες άνευρες επισημάνσεις αποστασιοποιημένες από αυτή καθευατή την ουσία της απόφασης. Ένιωθες ακούγοντας τα ελληνικά κανάλια πως απευθύνονταν σε ένα κοινό που η ταυτότητά του είχε ανεπίστρεπτα αλλοιωθεί.

Και οι χειρότερες των περιπτώσεων μας επιφύλαξαν και άλλες εκπλήξεις. Έτσι για το MEGA η αναγνώριση του Σουηδικού Κοινοβουλίου αφορούσε τους Αρμενίους κατά το νου και την ψυχή μας.. Ένα μεγάλο τίποτα και το Ελληνικό Κοινοβούλιο συλλήβδην. Η αλήθεια δεν τους αγγίζει, την γενναιότητα την προσπερνούν, την πατρίδα την υποτάσσουν σε σκοπιμότητες, την χλεύη των αξιών μας την βαφτίζουν στοχαστική προσαρμογή. Δεν έχω να πω τίποτα καλό και για τους ποντιακής και προσφυγικής καταγωγής βουλευτές. Δεν όρθωσαν το ανάστημά τους στην καπηλεία της ιστορίας μας, δεν ανταποκρίθηκαν στην ωριμότητα των συγκυριών, δεν έχουν μέσα στην ψυχη τους την Ελλάδα. Μοιραίοι και άβουλοι αντάμα πορεύονται μέσα στις απρόσωπες βιοτικές τους μέριμνες και τις μικροκομματικές τους σκοπιμότητες που τις βάφτισαν ισορροπίες. Και δεν διαπίστωσαν ότι δεν υπάρχει πιο μεγάλη ανισορροπία από την πατροκτονία που διαπράττουν. Η σιωπή είναι ενοχή.. Αλλά και χωρίς εσάς η αλήθεια θα λάμψει. Είναι ο καιρός του θερισμού..


Η ιστοσελίδα μας.

Αγαπητοί φίλοι συμπατριώτες συναγωνιστές ,όσοι από εσάς παρακολουθείτε την ιστοσελίδα μας , θέλουμε να σας ενημερώσουμε ότι κάθε σαββατοκύριακο θα αναρτούμε άρθρα και σχόλια επωνύμων Ελλήνων πατριωτών .Τα άρθρα αυτά εγράφησαν πρόσφατα ή στο παρελθόν και τα οποία σήμερα εξακολουθούν να είναι επίκαιρα . Τα άρθρα αυτά θα   σχολιάζουν και θα κάνουν κριτική στην πολιτική, οικονομική , κοινωνική , πολιτιστική κατάσταση που επικρατεί στην χώρα μας . 
Επίσης θα σας παρουσιάζουμε την πρόσφατη πατριωτική βιβλιογραφία η οποία θα αναφέρεται σε ιστορικά,οικονομικά ,πολιτιστικά θέματα . Ακόμη θα σας ενημερώνουμε για τις πατριωτικές εκδηλώσεις που θα πραγματοποιούνται στην Αθήνα η σε άλλες πόλεις. 
Θέλουμε επίσης να σας υπενθυμίσουμε να παρακολουθείτε καθημερινά την ιστοσελίδα του ευώνυμου για να έχετε άμεση ενημέρωση τι ακριβώς συμβαίνει εντός και εκτός της βουλής .
Φυσικά είμαστε φανατικοί αναγνώστες της εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ την ανάγνωση της οποίας κάθε Σαββατοκύριακο σας συνιστούμε ανεπιφύλακτα . 
Από το βιβλιοπωλείο των εκδόσεων ΛΟΓΧΗ , Ζαλοκώστα  5  2ος όροφος Σύνταγμα ,μπορείτε να προμηθεύεστε τα βιβλία σας αλλά και πολλά άλλα δώρα . Αξίζει τον κόπο μια επίσκεψή σας στον χώρο του βιβλιοπωλείου .  


Νίκος Αγαπηνός


Twitter Delicious Facebook Digg Favorites More