Να την ρίξουμε εμείς!!!!

Αυλαία: πέφτει ή την ρίχνουμε;…

Δραματικές οι εβδομάδες και οι μήνες που περνάει η Ελλάδα και οι Έλληνες, αλλά ΚΩΜΙΚΕΣ (που προκαλούν έντονη θυμηδία) οι παρουσίες στελεχών της σημερινής Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και προηγούμενων Κυβερνήσεων Ν.Δ. στα τηλεοπτικά «πάνελ»…
Με άλλα λόγια άνδρες και γυναίκες που ΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ για την παρούσα επαιτεία μας και την επερχόμενη χρεοκοπία μας με απίστευτη ΘΡΑΣΥΤΗΤΑ τολμούν και αναλύουν, συμβουλεύουν και εξηγούν ΠΩΣ θα δανεισθούμε ακόμη περισσότερα και πώς θα χειρισθούν αυτοί για εμάς τα…δανεικά (τα οποία όχι μόνο δεν θα είναι…αγύριστα, αλλά έχουν και…τόκους!)
Δεν τους πληροφόρησε κανείς ότι η πολιτική ΑΥΛΑΙΑ έχει πέσει και στο πολύ άμεσο μέλλον θα εισπράξουν για την αποτυχημένη τους παράσταση λοιδορίες, ύβρεις και γιαούρτια;
Η οικονομική κρίση θα «ρίξει βίαια» την αυλαία στο υφιστάμενο σχήμα του Υπουργικού Συμβουλίου, στην μεταμόρφωση των πολιτικών Κομμάτων, στη λειτουργία καναλιών και στα συμβόλαια της επόμενης σαιζόν σε εκπομπές…
Στην υπαρξιακή θεώρηση η ζωή αποτελεί μια παρένθεση που στοχεύει στην αναίρεση του προκαθορισμένου τέλους, στο μετριασμό της άδικης μοίρας κάθε ζωντανού οργανισμού με την παρεμβολή μιας σειράς νοημάτων και πράξεων που ελπίζουμε ότι θα απαλύνουν το σοκ της ανυπαρξίας. Από τη στιγμή που γεννιόμαστε βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το θάνατο, από τη στιγμή που ανατέλλει στο στερέωμα η προσωπική μας ύπαρξη αρχίζει ο αγώνας για την παράταση της αναπόφευκτης δύσης..
Στο μέτρο που πασχίζουμε να γεμίσουμε με νοήματα την παρένθεση της προσωπικής μας ζωής δημιουργούμε την προσωπική μας ιστορία διευρύνοντας τους κύκλους των γνωριμιών, χτίζουμε καριέρες και κοινωνικές δραστηριότητες, συσσωρεύουμε υλικά αγαθά, απολαμβάνουμε την αναγνώριση. Και, φυσικά, διαιωνίζουμε την ύπαρξή μας στο χρόνο προεκτείνοντας το εγώ μας με τα παιδιά που γεννούμε, με τους απογόνους μας.
Στην πολιτική, στις επιστήμες, τις τέχνες, το εμπόριο, τα σπορ, γενικά στη ζωή, ισχύουν οι ίδιοι κανόνες...Οι πολλοί μένουν στην αφάνεια, μερικοί ξεφεύγουν από αυτήν δεσπόζουν στο στερέωμα για αρκετό χρονικό διάστημα, μαγεύουν , γοητεύουν και συγκινούν το κοινό απολαμβάνοντας ταυτόχρονα τα οικονομικά και ψυχοκοινωνικά αγαθά της αναγνώρισης και στη συνέχεια, νομοτελειακά, χάνονται από το προσκήνιο της επικαιρότητας.. Όπως και αν έχει η προσωπική ιστορία κάθε μεγάλου πολιτικού άνδρα από τη στιγμή που θα ανατείλει το άστρο του είναι ήδη προκαθορισμένη η εφήμερη τροχιά του, θα έλθει αργά ή γρήγορα η πίκρα, μαζί με τη χαρά η αναγνώριση μαζί με τα κατηγορώ και τελικά η αναπόφευκτη Δύση..
Να οδηγηθούμε λοιπόν στην μοιρολατρική αδράνεια; Να παραδώσουμε τα όπλα υποκύπτοντας στο βαρύ φορτίο της αναγνώρισης του γεγονότος ότι η ζωή και η ύπαρξή μας αποτελούν μια εφήμερη πραγματικότητα με προκαθορισμένο χρόνο ζωής, με ημερομηνία λήξεως;
Όχι, η απάντησή μου είναι ένα εμφαντικό ΟΧΙ!
Η αντιμετώπιση του τέλους, η αποδοχή της μοιραίας δύσης γίνεται ένας ακόμη σταθμός για την επίδειξη όλων εκείνων των πνευματικών και μαζί ψυχοσυναισθηματικών ικανοτήτων, χαρακτηριστικών προσωπικότητας και δομών χαρακτήρα που επί σειρά ετών είχαν βοηθήσει να τους καθιερώσουν στη συλλογική συνείδηση του κοινού. Ο θάνατος του σώματος είναι ίσως το τελευταίο πικρό ποτήρι που επιφυλάσσει η ανθρώπινη μοίρα σε όλα τα αστέρια της ζωής.
Οι μεγάλοι, όμως, οι πραγματικά μεγάλοι έχουν τον τρόπο να μετριάσουν το σοκ της πραγματικότητας να αποχωρήσουν από το παλκοσένικο με κομψότητα, με τακτ, με στυλ…Η τελευταία τους, η αποχαιρετιστήρια κίνηση, γοητεύει, συγκινεί, και τελικά ενθουσιάζει. Και για τους ελάχιστους, αυτούς που καταφέρνουν να μπουν στο Πάνθεο των μεγάλων οπωσδήποτε το πέσιμο της αυλαίας δεν είναι εύκολο πράγμα.
Σίγουρα δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι όταν την «αυλαία» αποφασίζει να ρίξει ο ίδιος ο μεγάλος άνδρας, η σπουδαία γυναίκα στην «σωστή» μάλιστα στιγμή - και όχι να τους την ρίξουνε – τότε δεν θα ΣΒΗΣΟΥΝ από την συλλογική μνήμη των συνανθρώπων τους, φίλων και εχθρών, έχοντας διασφαλίσει θετικά την υστεροφημία τους…
Στην Βουλή των Ελλήνων τα τελευταία 36 χρόνια μόνο ΜΙΑ βουλευτής το τόλμησε σε δημόσια θέα – η κ Άννα Συνοδινού!

του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ