Άλλος ένας ήρωας της αριστεράς...

Η «ΕΠΕΤΕΙΟΣ» ΤΗΣ 6ΗΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ: ΑΠΟΘΕΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ…

«Η 6η Δεκεμβρίου είναι πάλι εδώ: Βγείτε στους δρόμους να διαδηλώσετε «εναντίον» μου, για να διασκεδάσετε την πλήξη και την ανία στην οποία εγώ σας έχω καταδικάσει να ζείτε…».

Με αυτά τα λόγια θα μπορούσε το «σύστημα» να περιγράψει αυτό που ζούμε και το οποίο δηλώνεται ως «επέτειος» της 6ης Δεκεμβρίου, για τα δύο χρόνια από το θάνατο του 15χρονου μαθητή στα Εξάρχεια…

Θυμάμαι ακόμα, ίσως με τον πιο ανεξίτηλο τρόπο, τα γεγονότα εκείνου του φρικιαστικού τριημέρου του Δεκεμβρίου 2008, που με αφορμή τη δολοφονία του μικρού μαθητή, αποτέλεσαν (ηθελημένα ή εσκεμμένα;) το έναυσμα για τα όσα ζούμε σήμερα και θα ζήσουμε για τα επόμενα 10 με 15 χρόνια τουλάχιστο.

Σαφέστατα, η δολοφονία ενός ανθρώπου είναι χωρίς άλλο άμεσα καταδικαστέα, ιδιαίτερα όταν προέρχεται από λειτουργούς του νόμου. Όμως ο «τσαμπουκάς» ενός νεαρού παιδιού του Ψυχικού και η «μαγκιά» απέναντι στον κακό «μπάτσο», το σύμβολο του «κακού συστήματος», στοίχισε την ίδια του τη ζωή… Αλήθεια όμως, πόσο «αντισυστημικό» μπορεί να είναι ένα παιδί μιας εύπορης οικογένειας των Βορείων Προαστίων, το οποίο σε σύγκριση με άλλα παιδιά της ηλικίας του, άλλων όμως περιοχών, περισσότερο λαϊκών και όχι τόσο «βόρειων», είχε ένα μέλλον σαφώς πιο «φωτεινό» και πιο εξασφαλισμένο; Τι ήταν και είναι αυτό που ώθησε και ωθεί τον Αλέξη και κάθε Αλέξη του μέλλοντός μας να θέλει τάχα να «συγκρουστεί» με το «κακό σύστημα», αναπόσπαστο μέλος του οποίου είναι και αυτός και η οικογένειά του; Γιατί το παιδί μιας οικογένειας που του εξασφαλίζει ένα πολύ καλό μέλλον βγαίνει να «επαναστατήσει» και να κάψει, να καταστρέψει, να λιντσάρει, βαφτίζοντας αυτή του την αντίδραση «επαναστατική πράξη», την ίδια στιγμή που το παιδί από τον Πειραιά, το Κερατσίνι, τη Δραπετσώνα και τόσες άλλες περιοχές της Αττικής και της Ελλάδας εν γένει, που δεν γνωρίζει τι του ξημερώνει και το οποίο από την ηλικία του Αλέξη και του κάθε Αλέξη βγαίνει στη βιοπάλη, έχοντας να ανταγωνιστεί τις διαρκώς βαίνουσες επί τα χείρω συνθήκες και ευρισκόμενο σε πραγματικό αδιέξοδο, κλείνεται στον εαυτό του και δεν τολμά ούτε από το σπίτι του να ξεμυτίσει;

Οι «επαναστάτες της 6ης του Δεκέμβρη» μας «έπεισαν» (τουλάχιστο εμένα όχι) ότι η εξέγερσή τους ήταν «αυθόρμητη» και ότι στόχος του κοπαδιού των χωρίς κρίση και λογική κατευθυνόμενων μαζών ήταν ο περαιτέρω «εκδημοκρατισμός της κοινωνίας» και η «καταδίκη της φασίζουσας εξουσίας». Πόση όμως «δημοκρατία» κερδήθηκε εκείνο το μαύρο τριήμερο; Πόση δημοκρατία κερδήθηκε εκείνο το τριήμερο στην Αθήνα, όταν κάηκαν τόσα μαγαζιά και καταστράφηκαν εκατοντάδες επιχειρήσεις, περισσότερες από τις οποίες – μην πω σχεδόν όλες – ήταν και είναι οι κόποι και τα όνειρα μιας ζωής; Η οικογενειακή – μικρομεσαία επιχείρηση, δυστυχώς, άπαξ και κλείσει δε μπορεί εύκολα να ξανανοίξει. Και το χειρότερο απ’όλα, ο θάνατος μιας επιχείρησης δεν οδηγεί απλά και μόνο στην οικονομική και ηθική εξόντωση του ιδιοκτήτη της, αλλά και στην ταυτόχρονη «εξόντωση» των υπαλλήλων που τυχόν απασχολούνται και οι οποίοι βγάζουν – έστω και με δυσκολία – τα προς το ζην. Το κλείσιμο της επιχείρησης αυξάνει την ανεργία και δυναμιτίζει περαιτέρω το φαύλο κύκλο της ύφεσης που ζούμε και θα συνεχίσουμε να ζούμε μέχρι το 2025 τουλάχιστο.

Λοιπόν κύριοι «δημοκράτες», αυτή είναι η «δημοκρατία» σας; Η καταστροφή της μικρομεσαίας επιχείρησης, η αύξηση της ανεργίας, η παρακώλυση ανθρώπων που πρέπει να εργαστούν, λόγω των συγκεντρώσεων και του κλειστού κέντρου της πόλης;

Και πέραν των προφανών καταστροφών, τις «δημοκρατικές εκδηλώσεις» της 6ης Δεκεμβρίου 2008, ακολούθησαν πολύ σημαντικά γεγονότα που μας οδήγησαν στη σημερινή ανυπόφορη κατάσταση. Ένα σύντομο χρονικό της μέχρι τώρα εξέλιξης, θα μας θύμιζε τι ζήσαμε και το κυριότερο, τί μπορούμε να «περιμένουμε» από την άθλια αυτή φασιστική «δημοκρατία»:

 Καταστροφή της Αθήνας και του ιστορικού της κέντρου, κάψιμο και πλιάτσικο στα μαγαζιά από τις ορδές των «πεινασμένων και εξαθλιωμένων προσφύγων» - εποίκων-λαθρομεταναστών,
 Διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, με αύξηση της ανεργίας και καίριο χτύπημα στην παραγωγική βάση της οικονομίας, τη μικρομεσαία επιχείρηση,
 «Αυθόρμητες» βομβιστικές επιθέσεις εναντίον αστυνομικών και στόχων στο κέντρο της Αθήνας. Αλήθεια, για τους αστυνομικούς που έπεσαν εν ώρα καθήκοντος ή που καθηλώθηκαν σε αναπηρικά καροτσάκια, οι «δημοκράτες του κώλου» έχουν να πουν τίποτα;
 Τηλεοπτικές γελοιότητες του Καραγκιόζη Τζέφρη στο λιμάνι του Πειραιά, όταν ως άλλος ποπολάρος-αγρότης, πήγε να συμπαρασταθεί σε αυτούς που θεωρεί πρόβατα, αναπνέοντας τα δακρυγόνα και «δακρύζοντας» με τον πόνο των αγροτών,
 Πρώτα σημάδια για τη δημιουργία αρνητικού κλίματος αναφορικά με τις δυνατότητες δανεισμού της χώρας από τα γνωστά Μέσα των διαπλεκόμενων νταβατζήδων, που άρχισαν να σπέρνουν τον πανικό στον κόσμο, ότι «δήθεν η Ελλάδα δε μπορεί να δανειστεί από τις διεθνείς αγορές»,
 Ανάδειξη των δήθεν «ρατσιστικών επιθέσεων σε κατατρεγμένους πρόσφυγες» από τα γνωστά διαπλεκόμενα μέσα, με σκοπό τη δημιουργία κλίματος και το «στρώσιμο του χαλιού», που οδήγησε στο γνωστό λαθρονόμο.
 Γενικότερη αναταραχή στην κοινωνία, υπό το διαστρεβλωτικό μεγεθυντικό φακό των καναλιών των νταβατζήδων, με σκοπό την πτώση της Κυβέρνησης της Ν.Δ. και την άνοδο των νεοφιλελεύθερων σοσια-ληστών υπαλλήλων του ΔΝΤ στην εξουσία.

Κοιτάζοντας προς τα πίσω, η εικόνα είναι πλέον σαφής. Το τυχαίο (;) γεγονός της δολοφονίας ενός παιδιού στάθηκε η αφορμή για το μεταγενέστερο ξεχαρβάλωμα της ελληνικής κοινωνίας, σχέδιο που ακολουθήθηκε και ακολουθείται με ευλαβική συνέπεια. Προσωπικά θεωρώ ότι ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι πάντα ένα θλιβερό και καταδικαστέο γεγονός, ιδιαίτερα για τους γονείς χάνουν το παιδί τους. Όμως, κλείνοντας, θέλω να ρωτήσω όλους εσάς που μου κάνετε την τιμή και με διαβάζετε, κατά πόσο ένα παιδί 15 χρονών είναι σε θέση – λόγω ηλικίας, καταγωγής, ικανότητας, κτλ – να μπορεί να γράψει ιστορία, όταν καλά καλά δεν έχει γνωρίσει τον κόσμο;



Πλούταρχος