Η «Αθήνα του Βορρά» συμπαραστέκεται στην αγωνιζόμενη μητέρα Αθήνα του Νότου

Εδιμβούργο, 29 Μαΐου 2011, Έλληνες και Ισπανοί «Αγανακτισμένοι» μαζί

«Η “Αθήνα του Βορρά” συμπαραστέκεται στην αγωνιζόμενη μητέρα Αθήνα του Νότου».
Λάμπρος Καούλλας.

Όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη, έτσι και στο Εδιμβούργο της Σκωτίας, στις 29 Μαΐου 2011 έλαβε χώρα μεγάλη εκδήλωση συμπαράστασης και αλληλεγγύης στο κύμα αγανάκτησης που σαρώνει την Μεσόγειο, με εμπροσθοφύλακες τις δύο ευρωπαϊκές όχθες της, την Ισπανία και την Ελλάδα μας. Οι διαδηλωτές απαίτησαν περισσότερη δημοκρατία, περισσότερη διαφάνεια, και απεξάρτηση από το τραπεζικό κεφάλαιο και τις ανεξέλεγκτες ιδιωτικοποιήσεις που στραγγαλίζουν το κράτος προνοίας, μειώνουν τους μισθούς, αυξάνουν την ανεργία και ξεπουλούν τον εθνικό πλούτο.

Οι Έλληνες φοιτητές και εργαζόμενοι του Εδιμβούργου, σε μια όμορφη και δυνατή σε παλμό διαδήλωση στο κέντρο της πόλης, ένωσαν συναγωνιστικά τα χέρια και τις φωνές τους με τους αγανακτισμένους Ισπανούς αλλά και μαζί με ντόπιους Σκωτσέζους και ανθρώπους από πολλές άλλες χωρές. Η πορεία ξεκίνησε από την πλατεία του Καθεδρικού Ναού του St. Giles, υπό το «βλέμμα» των αγαλμάτων των Σκωτσέζων Adam Smith και David Hume, και σταθεροποιήθηκε αρχικά μπροστά από το Δημαρχείο. Με την συνοδεία τυμπάνων και άλλων κρουστών, η «Αθήνα του Βορρά» (όπως αποκαλείται το Εδιμβούργο λόγω της συμβολής του στον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και την επιρροή την οποία δέχτηκε από την αρχαία Ελλάδα) σείστηκε κυριολεκτικά από συνθήματα στα αγγλικά, τα ισπανικά και τα ελληνικά. Μερικά από τα ελληνικά συνθήματα που δόνησαν την ατμόσφαιρα ήταν και τα «εεε οοο πάρε το Μνημόνιο και φύγε απ’ εδώ» και «παρ’ το ΔΝΤ και μπρος, δεν σε θέλει ο λαός».

Οι Ισπανοί ενημέρωσαν για την απρόκλητη και άγρια καταστολή από πλευράς Αστυνομίας του συγκεντρωμένου πλήθους στην Βαρκελώνη προ ολίγον ημερών, και αρκετές από τις πινακίδες τους στηλίτευαν την συμπεριφορά της τοπικής Αστυνομίας. Ένας Σκωτσέζος ομιλητής, προσεγγίζοντας το θέμα από μια άλλη σκοπιά, υπενθύμισε πως οι άνδρες των Σωμάτων Ασφαλείας είναι και αυτοί άνθρωποι και εργαζόμενοι οι οποίοι, όπως το έθεσε, «υφίστανται πλύση εγκεφάλου», με σκοπό να εξυπηρετούν τα συμφέροντα μια μικρής κάστας ανθρώπων, και πως ο αγώνας για ουσιαστική ελευθερία και πραγματική Δημοκρατία, ουσιαστικά, στο τέλος θα τους απελευθερώσει και αυτούς.

Έλληνες, Ισπανοί, Σκωτσέζοι και πολλοί άλλοι μπροστά από το Δημαρχείο του Εδιμβούργου. Στην αυλή του, διακρίνεται το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου με τον Βουκεφάλα.

Η συγκέντρωση οργανώθηκε εντελώς αυθόρμητα, μέσα από ένα απλό κάλεσμα από σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, και τίποτα δεν ήταν προσχεδιασμένο. Ελλαδίτες και Κύπριοι φοιτητές προπορεύονταν της πορείας πλάι-πλάι με Ισπανούς και Καταλανούς, με τους οποίους φώναζαν κοινά συνθήματα όπως «From Greece to Spain, the problem is the same» («Από την Ελλάδα μέχρι την Ισπανία, το πρόβλημα είναι το ίδιο»). Οι επιγραφές των δύο ομάδων αλληλοσυμπλήρωναν η μία την άλλη. Το πανό των Ιβήρων έγραφε «They don’t represent us!» («Δεν μας εκπροσωπούν!») και έφερε την ισπανική σημαία. Δίπλα, το πανό των Ελλήνων έγραφε «Real democracy is direct democracy!» («Η πραγματική δημοκρατία είναι η άμεση δημοκρατία!»), με ζωγραφισμένες την ελληνική και την κυπριακή σημαία. Δεν θα μπορούσε να λείπει και το «Ελευθερία ή Θάνατος», ένα σύνθημα που στις διάφορες παραλλαγές του ακούστηκε σε κάθε φάση αντίστασης της ελληνικής ιστορίας.

Η άψογη παρουσία κατενθουσίασε τους παρευρισκομένους. Η παρουσία σημαιών και συνθημάτων στα ελληνικά προκάλεσε το ενδιαφέρον πολλών ξένων οι οποίοι ρωτούσαν συνεχώς και μάθαιναν για την κατάσταση στην Ελλάδα με το ΔΝΤ, για το παρηκμασμένο πολιτικό κατεστημένο που την κυβερνά, για την υποβάθμιση της κρατικής κυριαρχίας, για την τουρκική κατοχή και τις βρετανικές βάσεις που πληγώνουν την Κύπρο, για τις μαζικές διαδηλώσεις αντίδρασης των αγανακτισμένων (πλην συνειδητοποιημένων πλέον) Ελλήνων στο Σύνταγμα, στον Λευκό Πύργο και σε όλη την Ελλάδα.

Κανείς δεν είναι αφελής να θεωρεί πως μια μικρή παρουσία Ελλήνων σε μια ξένη χώρα θα κάνει κάποια διαφορά στο τι γίνεται στην Ελλάδα. Η ουσία της αλληλεγγύης στο Εδιμβούργο, όπως και σε πολλές άλλες πόλεις της Ευρώπης, δεν έγκειται στην πράξη αυτήν καθ’ εαυτήν, αλλά στον συμβολισμό της. Πόσα, άλλωστε, μπορεί να κάνει κάποιος από τόσο μακριά; Συνεπώς, πρακτική σημασία δεν έχει τόσο το γεγονός, αλλά η δημοσιοποίηση του. Διότι δείχνει στους συμπατριώτες μας, κάτω στην Αθήνα, την μάνα-Αθήνα της Δημοκρατίας, την Θεσσαλονίκη, και αλλού, πως είμαστε και εμείς εκεί, όπως μπορούμε, και όσο μπορούμε. Τονώνει το ηθικό τους, παίρνουν δύναμη γνωρίζοντας πως κάτω από τους συννεφιασμένους ουρανούς της Σκωτίας τους θυμόμαστε και τασσόμαστε φανερά και θαρραλέα μαζί τους.

Οι Έλληνες μπορούμε! Η Πλατεία Συντάγματος μας έδωσε το έναυσμα. Όλοι μαζί, σε όλες τις πόλεις, τα χωριά και τα νησιά της Ελλάδας, στην Κύπρο, στην Διασπορά, είναι η ώρα να συνεχίσουμε και να παλέψουμε πέρα από τα στενά και αποπροσανατολιστικά πλαίσια ολοκληρωτικών ιδεολογιών, για αυτά που μας ενώνουν: για εθνική ανεξαρτησία, για λαϊκή χειραφέτηση, για ισχυρή, παραγωγική οικονομία που θα επιτρέψει στιβαρούς θεσμούς και κρατική ασφάλεια, για μια πραγματική Δημοκρατία, πέρα από τις ολιγαρχικές και παρασιτικές τάσεις του παρόντος, ελλειμματικού κοινοβουλευτισμού. Οι Έλληνες του Εδιμβούργου, μέσα στο κοσμοπολίτικο κέντρο μιας απόμακρης ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, ανάμεσα σε ένα πολυπολιτισμικό πλήθος, ύψωσαν, εντελώς αυθόρμητα και καλοπροαίρετα, ενωμένοι και περήφανοι το ανάστημα τους, κέρδισαν τις εντυπώσεις, και έγιναν οι καλύτεροι πρεσβευτές ενός δημοκράτη λαού που αρνείται να υποτακτεί στην νεοφιλελεύθερη δικτατορία και την συνεπακόλουθη πνευματική και εθνική μιζέρια.