Οι δημοκρατίες σπανίως ή ποτέ δεν εκλέγουν τους καλλίτερους ηγέτες!

Oι δημοκρατίες ,σπανίως ή ποτέ, δεν εκλέγουν τους καλλίτερους ηγέτες.

Σύμφωνα με άρθρο,το οποίο δημοσιεύθηκε στην Daily Mail, έρευνα του καθηγητού David Dunning, ενός ψυχολόγου του πανεπιστημίου Cornell, επισημαίνει ότι η θεωρία της δημοκρατίας έχει ένα ατυχές ελάττωμα επί της αρχής - η πλειοψηφία των πολιτών,ψηφοφόρων, είναι πολύ ηλίθιοι για να επιλέξουν τον καταλληλότερο υποψήφιο.
Σύμφωνα λοιπόν με την μελέτη, η δημοκρατική διαδικασία βασίζεται στην υπόθεση ότι η πλειοψηφία των πολιτών, αναγνωρίζει τον καλλίτερο πολιτικό υποψήφιο, ή την καλλίτερη πολιτική ιδέα, και βάσει λογικής θα έπρεπε να επιλέξη αντιστοίχως τον καλλίτερο υποψήφιο και την καλλίτερη πολιτική ιδέα.Αντιθέτως ,όμως, ένα μεγάλο μέρος ,με αυξανόμενες τάσεις, της έρευνας απέδειξε ότι οι δημοκρατικές διαδικασίες παράγουν μέτριους πολιτικούς ηγέτες και αντίστοιχες πολιτικές. Θα θέλαμε σε αυτό το σημείο να συμβάλουμε στην έρευνα και να επισημάνουμε πως στην χώρας μας προάγονται όχι μέτριοι πολιτικοί αλλά ανίκανοι σε βαθμό επικινδυνότητος.
Συνεχίζοντας η έρευνα, δείχνει πως άνθρωποι με χαμηλό πνευματικό επίπεδο είναι εκ φύσεως ανίκανοι να κρίνουν την επάρκεια άλλων ανθρώπων, ή την ποιότητα των ιδεών των. Για παράδειγμα αν οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν από φορολογικές μεταρρυθμίσεις, είναι πολύ δύσκολο γι αυτούς να αναγνωρίσουν τους υποψηφίους που είναι γνώστες του αντικειμένου. Ως αποτέλεσμα αυτού, όσες πληροφορίες και να έχουμε για τους πολιτικούς υποψηφίους, δεν μπορούν να αντισταθμίσουν την εγγενή αδυναμία πολλών ψηφοφόρων να κρίνουν ορθώς.
Ο καθηγητής David Dunning και ο συνάδελφος του καθηγητής Justin Kruger του πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, έχουν αποδείξει επανειλημμένως την αυταπάτη( ψευδαίσθηση που τους έχει δημιουργήσει το ίδιο το πολιτικό σύστημα) των ανθρώπων όταν πρόκειται για τις ίδιες τις δικές τους διανοητικές δεξιότητες.Είτε εξέταζαν την ικανότητα ανθρώπων να βαθμολογήσουν το πόσο αστείο είναι ένα ανέκδοτο, την ορθότητα της γραμματικής, ή την προσωπική τους επίδοση σε μια παρτίδα σκάκι, οι δυο καθηγητές ανεκάλυψαν πως οι άνθρωποι αξιολογούν την προσωπική τους επίδοση ως «άνω του μετρίου» - ακόμα κι αυτοί που αντικειμενικώς έχουν πολύ χαμηλές επιδόσεις.Παραδόξως,βέβαιως, οι άνθρωποι που μετείχαν στην έρευνα κατάφεραν με τρομερή ακρίβεια να αναγνωρίσουν αυτούς που είχαν χαμηλές επιδόσεις αλλά απέτυχαν να αναγνωρίσουν αυτούς με τις καλλίτερες.
«Αν έχεις ελλείψεις στις γνώσεις σου σε έναν συγκεκριμένο τομέα, τότε δεν είσαι σε θέση να αξιολογήσεις τις ελλείψεις σου ή τις ελλείψεις των άλλων» αναφέρει ο καθηγητής Dunning και συμπληρώνει « οι πραγματικά αδαείς άνθρωποι μπορούν να είναι οι χειρότεροι κριτές υποψηφίων και ιδεών, αλλά όλοι μας πάσχουμε από κάποιο βαθμό τύφλωσης που απορρέει από την προσωπική μας έλλειψη εμπειρογνωμοσύνης» .Φυσικά και δεν μπορούμε να είμαστε γνώστες κάθε επιστήμης και θεωρίας, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα αναγνωρίσουμε σε κάποιον την ανωτερότητα του σε διαφόρους τομείς. Άλλωστε αυτό αποτελεί και τον θεμέλιο λίθο της ιδεολογίας μας, η ιεραρχική δομή που πηγάζει από την φυσική αριστοκρατία.
Ο δόκτωρ Nato Nagel,Γερμανός κοινωνιολόγος, εφήρμοσε στην πράξη την θεωρία των Dunning και Kruger προσομοιώνοντας σε υπολογιστή μια δημοκρατική εκλογή. Στο μαθηματικό του μοντέλο για την εκλογή,αξίωσε ότι οι ηγετικές ικανότητες των ψηφοφόρων διανεμήθηκαν σε μια κωδωνόσχημη καμπύλη (bell curve)- μερικοί ήταν πραγματικά καλοί ηγέτες, κάποιοι πολύ κακοί, αλλά οι περισσότεροι ήταν μέτριοι - και ότι κάθε ψηφοφόρος δεν ήταν σε θέση να αναγνωρίσει τις ηγετικές ικανότητες ενός πολιτικού υποψηφίου, ως καλλίτερες από τις δικές του.Όταν έγινε η προσομοίωση ανεδείχθησαν νικητές, οι υποψήφιοι των οποίων οι ηγετικές ικανότητες ήταν κατά το ελάχιστο καλλίτερες από τον μέσο όρο.
Ο Δρ Nagel κατέληξε στο συμπέρασμα ότι: οι δημοκρατίες σπανίως ή ποτέ δεν εκλέγουν τους καλλίτερους ηγέτες.
ΠΗΓΗ