Όλα για να σωθεί η Δημοκρατία.

Πώς το μνημόνιο σώζει το Democracy!

του Δ. Παπαγεωργίου
Ή αλλιώς πώς αντί για πολιτικό reset, έχουμε απλά μια "αναδιάταξη δυνάμεων"
Τελικά το Democracy, ή αλλιώς το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα μπορεί να μην είχε "εφεδρείες", έδειξε όμως ότι μπορεί να τις δημιουργεί εφόσον χρειαστεί ή κριθεί απαραίτητο. Αυτό είδαμε να εκτυλίσσεται τους τελευταίους μήνες μπροστά στα μάτια μας, υπό την αιγίδα της Τρόικα και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Πίστευα προσωπικά ότι τα πρώτα διαλυτικά σημάδια που είχαν φανεί, απεδείκνυαν ότι πλησιάζαμε προς το τέλος της σάπιας πολιτικά αλλά και κοινωνικά εποχής της μεταπολίτευσης, που ανέθρεψε το σιχαμένο είδος του νεοέλληνα είτε πολιτικού είτε πολίτη, που επέλεξε να ζει ένα grandeur παρών, φορτώνοντας πιστωτικές κάρτες και φροντίζοντας να δέσει την επόμενη γενιά χειροπόδαρα με χρέη.
Η αυξανόμενη δυσπιστία των πολιτών προς τους πολιτικούς αυξανόταν συνεχώς. Η αριστερά έπαιρνε την θέση που της άξιζε σε ένα μουσείο και το δικομματικό σύστημα επιβίωνε μόνον και μόνον χάρις στην συντήρηση ενός τεράστιου μηχανισμού πελατοκρατείας, οι όροι για την επιβίωση όμως του οποίου δυσχέραιναν συνεχώς.
Και μετά ήλθε και το ΔΝΤ και το Μνημόνιο. Το οποίο κατά τους περισσότερους σήμανε το τέλος της μεταπολίτευσης όπως την ξέραμε, θέτοντας υπό συνολική αμφισβήτηση το πολιτικό σκηνικό. Είναι τελικά έτσι όμως σχεδόν δύο χρόνια μετά;
Η αλήθεια είναι πως όχι. Δεν άλλαξε άρδην το πολιτικό σκηνικό. Ο ελληνικός λαός και όλες οι πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες θέλουν να υφαρπάζουν την πολιτική του εκπροσώπηση σύρθηκαν στο δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο παίρνοντας θέση υπέρ, κατά ή και τα δύο (βλ. ΝΔ και ΛΑΟΣ). Διαφοροποιήσεις οι οποίες δεν αντικατόπτριζαν αναγκαστικά τις διαθέσεις του λαού, αλλά καθρέφτιζαν περισσότερο μια οπτική η οποία είχε να κάνει με την "ευρωπαϊκή" πορεία της χώρας ή την αντίληψη περί προστασίας του, όταν (πράγμα σπάνιο) δεν συνδεόντουσαν άμεσα με συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα που ήταν υπέρ ή κατά ανά πάσα στιγμή. Οι μάζες του λαού ακολούθησαν, παίρνοντας θέση υπέρ ή κατά του μνημονίου, με το μεγαλύτερο ποσοστό ακολουθώντας το ένστικτο της επιβίωσης να επιλέγει τον δεύτερο δρόμο.
Το μνημόνιο και τα επακόλουθα αυτού "αναμορφωτικά προγράμματα" - όπως το μεσοπρόθεσμο και το μνημόνιο ΙΙ - της χώρας μας αναδείχθηκαν σε κυρίαρχο πολιτικό ζήτημα, πάνω στην βάση του οποίου είχαμε ανακατατάξεις στην πολιτική σκηνή της χώρας, τα οποία ακρωτηρίασαν κόμματα, οδήγησαν σε γεννήσεις νέων πολιτικών κινημάτων τα οποία συγχωνεύτηκαν με άλλα προυπάρχοντα κόμματα. Όσες φορές και να πολλαπλάσιάσεις οποιονδήποτε αριθμό με το μηδέν, το πηλίκον θα είναι και πάλι μηδέν. Τόση είναι και η αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, τελικά. Τα στελέχη της μεταπολίτευσης επιλέγουν εάν θα συνεχίσουν την πολιτική τους καρριέρα με βάση τις επιταγές των διεθνών παραγόντων ή το κύμα της λαϊκής αγανάκτησης που σαρώνει την χώρα. Αλλαγή επί της ουσίας; Ουδεμία. Τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα κάτω από ταμπέλες "αντί" ή "υπέρ", οι οποίοι κατάφεραν να δεσμεύσουν ολόκληρο τον ελληνικό λαό στο δίλημμα του μνημονίου, χωρίς να αφήνουν χώρο για να αναπνεύσουν φωνές που ζητούν την εκ βάθρων αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού.
Τι και αν το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στο 8%, αφού τα στελέχη του ήδη κατακλύζουν την Δημοκρατική Αριστερά του κ. Κουβέλη ακόμη και τον ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα. Τι και αν οι διαφωνούντες με την μνημονιακή πολιτική του κ. Σαμαρά ιδρύσουν ένα νέο κόμμα, τι και αν ο ΛΑΟΣ αποφάσισε τελικά να συνταχθεί με το αντιμνημονιακό μέτωπο. Η ουσία της πολιτικής διεργασίας παραμένει απαράλλακτη. Ανεξαρτήτως της ρητορικής παραμένει υποταγμένη στις διαταγές της πλουτοκρατίας, είτε αυτή έχει ποντάρει στην χρεωκοπία της χώρας είτε αυτή έχει ποντάρει στην παραμονή της χώρας στο ευρώ. Κάποιοι "εναλλακτικοί" που φωνάζουν για "εθνική αυτάρκεια", λές και το ζητούμενο της αυτάρκειας στην εποχή μας είναι το ... μπαμπάκι και το αλεύρι και όχι οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές και η καθαρή ενέργεια, δικαίως καταφέρνουν να συγκινήσουν μόνο αντικοινωνικούς χαρακτήρες ή άτομα που ζούν μέσα σε ιδεοληπτικές καταστάσεις και αρνούνται να επικοινωνήσουν με το παρόν. Ο νέος "εχθρός" της Ελλάδας είναι η Μέρκελ και τα παλαιά οικοδομικά υλικά του πολιτικού συστήματος όπως ο Γλέζος απολαμβάνουν ξανά στιγμές δόξας. Στο πρόσωπο της Γερμανίδας πολιτικού, το ελληνικό κατεστημένο βρήκε έναν πολύ όμορφο στόχο.
Το Democracy λοιπόν δημιούργησε τις εφεδρείες του, στέφοντας με δάφνες αντιμνημονιακού αγώνα έναν έναν, αρκετούς από τους συνυπεύθυνους για την πορεία της χώρας τα τελευταία χρόνια, δίνοντας ένα διέξοδο στην φωνή ενός οργισμένου αλλά ακόμη άμυαλου, ανεκπαίδευτου και στην τελική συνυπεύθυνου λαού που αντιδρά προς όπου μπορεί, μέσα όμως στα πλαίσια της πολιτικής ορθότητας, ή στα επιτρεπτά από αυτήν τέλος πάντων ξεχειλώματά της είτε αυτά βρίσκονται στα αριστερά είτε στα δεξιά.
Προοπτική ρήξης και ανατροπής; Προσωπικά δεν βλέπω καμία. Το σύστημα δείχνει να καταφέρνει να επιβιώσει και από αυτή την αναταραχή, έστω με ισχυρή υποστήριξη από το εξωτερικό. Οι χαζοβιόληδες αριστεροί που μαζεύονται και νομίζουν ότι επαναστατούν λειτουργούν ως τελευταία γραμμή άμυνας του συστήματος, αφού καταφέρνουν να παγιδεύουν τον απλό κόσμο, την ταλαιπώρημένη αστική τάξη που φτωχοποιείται στους καναπέδες της, αφού ενστικτωδώς αυτή ξέρει ότι από τα όνειρα χάους που θρέφουν οι υποτίθεται εξεγερμένοι είναι καλύτερο το να περιμένουν.
Είναι ακριβώς αυτή η αστική τάξη, της οποίας το βιοτικό επίπεδο έχει πάρει τον κατήφορο που θα μπορούσε να γεννήσει από κινήματα ανυπακοής μέχρι επαναστατικά. Αλλά δεν το κάνει δεσμευμένη στις ελπίδες της και στην ανυπαρξία οιασδήποτε σοβαρής πρότασης που να αντιμετωπίζει ριζοσπαστικά τα σημερινά προβλήματα. Το ερώτημα στο οποίο καλείται να απαντήσει ο ελληνικός λαός είναι ξεκάθαρα διαχειριστικό. Ποιός δηλαδή θα διαχειριστεί την κρίση υπό τις παρούσες συνθήκες. Οι αστείες προσπάθειες τύπου Γλέζου και Θεοδωράκη έχουν ως σκοπό μονο την άντληση πολιτικής υπεραξίας και σίγουρα δεν εντυπώνονται ως σοβαρές στην συλλογική συνείδηση των Ελλήνων, παρά μόνο σε μερικούς εξ επαγγέλματος ή βίτσιου "επαναστάτες".