Οι αντιφάδες. οι αριστεριστές, οι αναρχικοί.

Οι... αντιφασίστες

γράφει ο Τάσος Δημητρακόπουλος.
Τους γνωρίζουμε όλοι. Ή τουλάχιστον όλοι όσοι είχαν επαφή αυτό που λέμε «εθνικιστικός χώρος», αν και αυτό σαν έννοια πλέον θα αρχίσει να θέλει πολλή συζήτηση... Αλλά αυτό είναι ένα αντικείμενο το οποίο θα αναλυθεί κάποια άλλη φορά. Είναι οι αντιφασίστες. Οι αντιφάδες. Οι αριστεριστές. Οι αναρχικοί. Οι κάθε λογής αριστεροί που νομίζουν ότι έχουν νικήσει σε καθημερινή βάση τον φασισμό, όπως τουλάχιστον αυτοί με την βλακώδη λογική τους θεωρούν. Είναι αυτοί που ανήκουν σε ένα ευρύτερο μπλόκ, που περιλαμβάνει από κεντροαριστερούς μέχρι αναρχικούς. Είναι αυτοί που δεκαετίες τώρα παρεμβαίνουν με διάφορες μεθόδους στην διαμόρφωση μίας αντεθνικής πραγματικότητας.
Τους γνωρίσαμε στα πανεπιστήμια, όταν διέλυαν συνελεύσεις, όταν έμπαιναν μέσα σε αμφιθέατρα και βάραγαν αδιακρίτως όποιον έβρισαν μπροστά τους. Τους αντιμετωπίσαμε σε αμφιθέατρα, μέσα στις σχολές, όταν κρατάγαμε αντίσταση, για να μην διαλυθούν οι όποιες εκδηλώσεις γίνονταν με εθνικό περιεχόμενο. Τους αντιμετωπίσαμε στην Ιατρική, το ‘89, όταν όλοι μαζί ενωμένοι, από ΚΝΕ μέχρι ΟΣΕ, επιτέθηκαν βίαια με σκοπό να διαλύσουν εκδήλωση με ομιλία του Μητροπολίτη Σεβαστιανού για το Βορειοηπειρωτικό.
Τους είχαμε απέναντί μας όταν βγαίναμε για αφισοκολλήσεις, όταν μοιράζαμε φυλλάδια. Τους είδαμε να απειλούν παιδιά σε σχολεία, τους είδαμε να βαράνε πιτσιρικάδες που φορούσαν μπλουζάκια με την ελληνική σημαία. Τους είδαμε να χτυπάνε ακόμα και κοπέλες που απλά είχαν στα χέρια τους εθνικιστικές εφημερίδες. Τους είδαμε να θέλουν να βάζουν βόμβες, να πετάνε μολότοφ και το πιο ακραίο τους τμήμα, να «μεσουρανεί» στην τρομοκρατία, στην πατρίδα μας, για δεκαετίες. Τους είδαμε να κατεβαίνουν στο πεζοδρόμιο για να υπερασπιστούν τους λαθρομετανάστες και το κάθε λογής απόβρασμα που έχει μαζευτεί στη πατρίδα μας.
Τους έχουμε δει να καίνε, να καταστρέφουν περιουσίες αφήνοντας Έλληνες εργαζόμενους στον δρόμο, τους είδαμε να χαμογελούν ειρωνικά όταν αστυνομικοί σκοτώνονταν στο καθήκον, τους είδαμε να κάνουν αφισοκολλήσεις όταν ο Χριστόδουλος διεγνώσθη ότι θα πέθαινε από καρκίνο (ή από ότι τέλος πάντων πέθανε). Τους είδαμε μάρτυρες κατηγορίας σε δίκες που στέρησαν την ελευθερία ανθρώπων που το «ελάττωμά» τους ήταν ότι ήταν εθνικιστές και αγωνιστές. Τους είδαμε να στέκονται πίσω από το τζάμι στην Ασφάλεια και να «καρφώνουν» παιδιά 15 και 16 χρονών, επειδή τάχα κινήθηκαν απειλητικά ενάντια σε αριστερή συγκέντρωση στην Πανόρμου. Τους είδαμε να κάνουν συναυλίες συμπαράστασης σε φονιάδες, σε ληστές και εγκληματίες, που είναι απλά... αριστεριστές. Τους είδαμε να βγάζουν όλα τους τα σταλινικά απωθημένα ζητώντας να τεθούν εκτός νόμου κόμματα και οργανώσεις.
Τους είδαμε. Τους βλέπουμε ακόμα και δυστυχώς θα τους βλέπουμε. Απλά να ξέρουν -που το ξέρουν- ότι μόνο ένα ισχυρό και συγκροτημένο εθνικιστικό και πατριωτικό κίνημα μπορεί να τους αντιμετωπίσει και να τους απομονώσει. Το ξέρουν. Και το φοβούνται...
 http://elkosmos.gr/index.php