Ένα... προφητικό άρθρο...

Να φορολογήσουν την τρομοκρατία

ΕΝΑ... ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΙ ΣΗΜΕΡΑ Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ.
Οι τελευταίες επιθέσεις της “Ομοσπονδίας Αναρχικών” ή κάτι τέτοιο, γιατί τα ονόματα μπερδεύονται περίεργα μερικές φορές και μπορεί να σε κατηγορήσουν και για προβοκάτορα, που έλαβαν χώρα στην Ιταλία και προκάλεσαν τραυματισμούς, προκάλεσαν ιδιαίτερη αναταραχή στην γείτονα.
Ειδικά ο τελευταίος εντοπισμός ύποπτου πακέτου στην πρεσβεία των ΗΠΑ στο Βατικανό, προκάλεσε πολλές αντιδράσεις, καθώς η αποστολή επιστολών βομβών σε έναν χώρο που για εκατομμύρια ανθρώπους θεωρείται το επίκεντρο της θρησκευτικής τους πίστης, είναι αν μη τι άλλο ιδιαίτερα προκλητική.
Αυτές όμως οι “δράσεις” των Ιταλών αναρχικών, αναδεικνύουν μια πολύ σημαντική για την χώρα μας παράμετρο. Το μοναδικό προϊόν που παράγουμε αλλά και εξάγουμε επιτυχημένα τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη είναι η πολιτική τρομοκρατία, η οποία σε μεγάλο ποσοστό είχε εκλείψει. Σίγουρα δεν είναι κάτι τυχαίο. Είναι προφανές, ότι η πολιτική, η σχετιζόμενη με τα Πανεπιστημιακά ιδρύματα, στην χώρα μας, είχε τελικά σκοπό, τον οποίο όλοι εμείς οι αφελείς δεν είχαμε κατανοήσει.
Την παραγωγή “επιστημόνων”, όχι όμως με την συμβατική τους έννοια, αλλά “επιστημόνων τρομοκρατών”, οι οποίοι έχουν πλέον την δυνατότητα να εξάγουν τεχνογνωσία και στο εξωτερικό. Και αν στην γειτονική Ιταλία οι κομάντος “Λάμπρος Φούντας” έστελναν τα πακετάκια – βόμβες, δεν είναι μοναδική περίπτωση. Στην Γερμανία υπήρξαν επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, για “υποστήριξη” στους Έλληνες αναρχικούς. Σύντομα από ό,τι καταλαβαίνουμε σε όλη την Ευρώπη θα υπάρχουν παραρτήματα των ελληνικών τρομοκρατικών οργανώσεων.
Λογικό, αφού μόλις τελειώσουν τα ανώτατα ιδρύματα τρομοκρατίας στην χώρα μας οι επιστήμονες πάνε για μεταπτυχιακά στο εξωτερικό. Δεν είναι όμως καιρός και το ελληνικό κράτος να φορολογήσει επιτέλους το μοναδικό εξαγώγιμο προϊόν της χώρας μας; Να βγάλει κάτι και αυτό, που επί τόσα χρόνια, από το 1974 και μετά τόσα και τόσα έχει προσφέρει για την ανάπτυξη του επιστημονικού αυτού κλάδου. Και δεν είναι μόνον το πανεπιστημιακό άσυλο, το οποίο τόσα χρόνια υπερασπίζεται με συνέπεια, προκειμένου να μπορεί να λειτουργεί όχι μόνο ως ζωτικός χώρος των διαφόρων τρομοκρατικών ομάδων αλλά και σαν χώρος εκπαίδευσης και επαναστατικής γυμναστικής.
Είναι και η υλικοτεχνική υποστήριξή τους. Λίγο το έχεις να πληρώνονται από το ελληνικό δημόσιο τα έξοδα ιστοσελίδων όπως το indymedia; Λίγο το έχεις οι εκάστοτε κυβερνήσεις να χαϊδεύουν με πολιτικό κόστος τα αυτιά αυτών που τα σπάνε κάθε λίγο και λιγάκι; Είναι νομίζετε εύκολο να καταφέρνεις 100-200-1000-2000 άτομα να κάνουν κόλαση κάθε λίγο και λιγάκι την ζωή 4.000.000 πολιτών της Αθήνας; Όχι βέβαια. Και άρα κάτι πρέπει να πάρει και το κράτος για την στήριξή του αυτή.
Πέρα όμως από την πλάκα, η πολιτική τρομοκρατία που “εξάγεται” από την χώρα μας πλέον, όπως αποδεικνύουν οι πρόσφατες επιθέσεις στην Ιταλία, έχει την προοπτική να εξελιχθεί σε ένα αγκάθι για την χώρα μας. Και δυστυχώς η πολιτική τρομοκρατία έχει πολλά επίπεδα. Δεν εξαντλείται στις σφαίρες και στις βόμβες. Υπάρχει και εκεί, όπου κάποιες καλά οργανωμένες μειοψηφίες, με τσαμπουκά προσπαθούν να επιβάλλουν την θέλησή τους εις βάρος των πολλών. Όπως ακριβώς συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις στην ελληνική κοινωνία. Ας μείνουμε όμως στο θέμα μας, το οποίο είναι η ένοπλη βία.
Το ελληνικό κράτος επιδεικνύει μια άνευ προηγουμένου ανοχή για τέτοιου είδους καταστάσεις. Όταν άνθρωποι που συλλαμβάνονται με τα όπλα στο χέρι, που έχουν τραυματίσει ανθρώπους, παραλίγο να τους σκοτώσουν και από τα δικαστήρια αντιμετωπίζονται με ποινές χάδια, υπάρχει ένα ζήτημα. Όταν υπάρχουν επίσημες επιτροπές αλληλεγγύης μόνο στους θύτες και ποτέ στα θύματα, τότε σίγουρα υπάρχει πρόβλημα. Και το πρόβλημα αυτό εδράζεται στην ιδεολογική επικυριαρχία της αριστεράς τα τελευταία 30 χρόνια, που την κάνει να θεωρεί ότι έχει ένα ηθικό πλεονέκτημα, που της επιτρέπει να κάνει ό,τι θέλει, και να έχει πάντα δίκιο. Καλώς ή κακώς, το συγκεκριμένο ζήτημα, ποτέ δεν αντιμετωπίστηκε σοβαρά από την δεξιά, παρόλο που της κόστισε αρκετά. Θέλετε από φόβο, θέλετε από ένα κόμπλεξ κατωτερότητας, δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία, είναι ότι υφίσταται το πρόβλημα, το οποίο μάλιστα υπάρχει περίπτωση να επιδεινωθεί. Και το ελληνικό κράτος συνεχίζει να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου.
Δημήτρης Παπαγεωργίου