Στην σημερινή Ελλάδα όλα μας πονούν!

Ο πόνος της τσέπης.

"Την Ελλάδα θέλωμεν κι ας τρώγωμεν πέτρες

Κι ας οδεύομεν στις αγχόνες

Κι ας καιόμαστεν ζωντανοί σαν λαμπάδες

Εμείς, την Ελλάδα θέλωμεν".

Γρηγόρης Αυξεντίου.

Πεποίθησή μου είναι, ότι όποιος εμπλέκεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με την πολιτική, θα πρέπει κατ΄αρχήν να διαθέτει θάρρος. Εννοείται ότι αυτή η πεποίθησή μου, αναφέρεται κυρίως σε αυτούς τους πολίτες, οι οποίοι θεωρούν την πολιτική ως μέσο υπηρετήσεως του εθνικού συνόλου κι όχι σαν ευκαιρία εξυπηρετήσεως προσωπικών συμφερόντων και φιλοδοξιών.

Κι όταν λέω θάρρος, εννοώ να μπορεί κανείς να διακρίνει την πραγματικότητα και να την επισημάνει, αδιαφορώντας για το οποιοδήποτε πολιτικό ή άλλο κόστος.

Υπηρετώντας τα πιο πολλά χρόνια της ζωής μου την κατασυκοφαντημένη εθνικιστική ιδεολογία, παρατηρώ παράλληλα την συμπεριφορά του ελληνικού λαού εκλογικά αλλά και τη στάση που κρατάει σε όλα τα ζητήματα που τον απασχολούν.

Τελευταία παρατηρώ, όπως όλοι, την πιο μεγάλη απαξίωση του πολιτικού συστήματος μεταπολιτευτικά. Με αφορμή την οικονομική κρίση, ο ελληνικός λαός φαίνεται ότι αρχίζει να συνειδητοποιεί τί ακριβώς του φταίει και να αποδίδει τις ευθύνες εκεί που πρέπει δηλαδή στον πολιτικό κόσμο, ο οποίος ρήμαξε στην κυριολεξία τον πλούτο της πατρίδας μας.

Εκείνο όμως που με στεναχωρεί, είναι ότι ένας λαός ο οποίος διαχρονικά είναι ταγμένος να υπηρετεί Υψηλές Ιδέες και Ιδανικά, αδιαφόρησε και στην χειρότερη περίπτωση αρνήθηκε, να ζητήσει την τιμωρία των υπευθύνων για ΕΘΝΙΚΑ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ εγκλήματα που έχουν συντελεστεί.

Ξέχασε την Κύπρο, αλλά θυμήθηκε τήν ΑΤΑ.

Ξέχασε τη Βόρειο Ήπειρο, αλλά θυμήθηκε τα επιδόματα.

Ξέχασε τη Μακεδονία μας και το διεκδικούμενο από παντού Αιγαίο μας αλλά θυμήθηκε τα εργασιακά του.

Ξέχασε ότι η ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ τσακίζει τον εθνικό ιστό της Ελλάδας και τη θυμήθηκε μόνο όταν άρχισε να αιμορραγεί οικονομικά.

Ξεπουλήθηκε άνευ όρων σε μια Ευρωπαική Ένωση, η οποία εκ φύσεως, είναι αντίθετη στις εθνικές συνειδήσεις και στα εθνικά κράτη.

Ξέχασε τον πολιτιστικό του προορισμό και δεν είπε κουβέντα.

Δέχθηκε στο όνομα μιας προσωρινής ευδαιμονίας, να ξεφύγει από τον προορισμό του που τόσο εύστοχα περιέγραψε πριν από 100, περίπου χρόνια, ο Περικλής Γιαννόπουλος: "Σκοπός του Έλληνος είναι και τώρα και πάντα, ο εξανθρωπισμός της Οικουμένης".

Μόνο λύπη προκαλεί το γεγονός, ότι ένας λαός Ηρώων, ναυτικών, εμπόρων και παραγωγών πολιτισμού, δεν αντιδρά σε τίποτα εκτός από τον πόνο της τσέπης.

Φυσικά και δεν είμαι εναντίον αυτής της αντίδρασης.

Προηγούνται όμως άλλα, σημαντικά και καίρια που θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να συζητηθούν και να αναλυθούν. Κι εκεί, ο Έλληνας δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων.

Γνώμη μου είναι ότι ο Έλληνας πρέπει να καταλάβει, ότι την οικονομία του, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο θα την φτιάξει. Ο πλούσιος τόπος μας και το ανήσυχο πνεύμα του λαού μας θα φροντίσουν γι αυτό αν τα διαχειριστούμε σωστά.

Για να το πετύχουμε όμως, πρέπει να έχουμε πρώτα και κύρια μια πραγματικά ελεύθερη και ανεξάρτητη πατρίδα. Μια πατρίδα μόνο Ελληνική. Είναι το χρέος μας, προς αυτούς που ήρθαν και θα έρθουν. Να είμαστε το "ΕΜΕΙΣ κι όχι το ΕΓΩ" του Μακρυγιάννη.

Μας το λένε οι ήρωές μας και οι φιλόσοφοί μας.

 http://tziopasinfo.blogspot.com