Η νίκη ήταν των Τούρκων...

Εθνικές εκλογές στη Θράκη: οι τουρκόφρονες νίκησαν, αλλά δεν θριάμβευσαν…

 

 «Η νίκη ήταν των Τούρκων» επιγράφει θριαμβευτικά το δημοσίευμά του στις 18 Ιουνίου το τουρκοπεριοδικό της Κομοτηνής «Ρόντοπ Ρουζγκαρί» (απ’ όπου και η παρακείμενη φωτογραφία) – και συνεχίζει αναγράφοντας τα εκλογικά σκορ που έφεραν στην ελληνική Βουλή τρεις μειονοτικούς βουλευτές, τους Αχμέτ Χατζηοσμάν (ΠΑΣΟΚ) και Αϊχάν Καραγιουσούφ (ΣΥΡΙΖΑ) από τον νομό Ροδόπης και τον Χουσεΐν Ζεϊμπέκ (ΣΥΡΙΖΑ) από τον νομό Ξάνθης.

    Ωστόσο, όσο και αν επιχαίρουν οι τουρκόψυχοι, για μας τα τοπικά αποτελέσματα, δεν ήταν καταστροφή: 3 μειονοτικοί στους 6 (των νομών Ξάνθης και Ροδόπης) είναι – με βάση τις συνθήκες και τα δεδομένα των τελευταίων ημερών – λογικό νούμερο, καθώς θυμίζουμε ότι θεωρητικά τουλάχιστον θα μπορούσαν να εκλεγούν και 1-2 ακόμη «εκλεκτοί» της Άγκυρας, πράγμα που τελικά απεφεύχθη. Πολύ εντυπωσιακή (αν και αναμενόμενη) και η πτώση της ΝΔ σε απίστευτα εκλογικά ποσοστά – κάτω του 4% (!!!) – στο σύνολο των μειονοτικών τμημάτων της Ροδόπης και ενώ στα χριστιανικά ήταν άνω του 50% (και ας ελπίσουμε όλα αυτά να σωφρονίσουν κάποιους – ντόπιους και μη – στο εν λόγω γελοίο κόμμα, που άρχισε να αλληθωρίζει και αυτό εσχάτως προς την κατεύθυνση των γνωστών…προξενικών φλερτ). Εντυπωσιακά όμως και τα περίπου σταλινικά ποσοστά που κατέγραψαν στα μειονοτικά χωριά ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ. Τελικά στον νομό Ροδόπης εξελέγησαν Στυλιανίδης (ΝΔ) με 18.890 ψήφους, Χατζηοσμάν (ΠΑΣΟΚ) με 14.221 και Καραγιουσούφ (ΣΥΡΙΖΑ) με 13.676. Απ’ έξω έμεινε δηλαδή ο επικεφαλής της λίστας της ΔΗΜΑΡ Αχμέτ Ιλχάν (με 12.183 ψήφους), μια εκκωφαντική αποτυχία (1 μήνα μετά την επίσης οριακή αποτυχία του να εκλεγεί με τα…χρώματα της ΔΗΣΥ), που εμάς φυσικά μας χαροποίησε ιδιαίτερα ως μεγαλοπρεπής νίλα των γνωστών ελληνοφοβικών κοπριτών πού μεθόδευσαν τη μεταγραφή του στο άθλιο κουβελορεπουσοσκυλολόι.

     Να μην εφησυχάζουμε βέβαια, καθότι – παρ’ όλα αυτά – η γραμμή (και οι πρακτικές απαρτχάιντ του Προξενείου) δεν απέτυχε, αλλά τί περιμένατε; Μέσα στους καταθλιπτικούς κατοχικούς καιρούς που ζούμε (και μάλιστα έξτρα κατοχικούς στο Θρακεστάν, ελέω…Τουρκοκρατίας), δεν μπορούσαμε ειλικρινά σε αυτή τη χρονική φάση να προσβλέπουμε και σε τίποτε καλύτερο. Επειδή όμως βέβαια η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, ελπίζουμε κάποια στιγμή να έρθουν και καλύτερες μέρες. Ο αγώνας ο δικός μας πάντως συνεχίζεται. Καλό κουράγιο, συνέλληνες, και καλή λευτεριά…