Ναι στην Ευρώπη των λαών!

Όχι στην ΕΟΚ των “Εβραίων και των Καπιταλιστών”!

Συμπληρώθηκαν περισσότερα από 20 χρόνια, όταν μαθητής Λυκείου ακόμη, είδα κολλημένο σε κάποιον τοίχο της Αθήνας ένα αυτοκόλλητο με αυτό το σύνθημα και την άγνωστη για εμένα τότε υπογραφή: “Εθνικό Μέτωπο”. Από τότε συνέβησαν πολλά, ικανά να αλλάξουν την ζωή του καθενός, κυρίως όμως άλλαξε η καθημερινότητα της πατρίδας μας και του λαού μας.

Σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται στα όρια της οικονομικής, αλλά και της ηθικής χρεωκοπίας, εξαιτίας των επιλογών μίας ανίκανης και διεφθαρμένης πολιτικής, οικονομικής και πνευματικής ελίτ. Με ανοιχτά εθνικά μέτωπα και χλευάζοντας γείτονες, με ογκώδη κοινωνικά προβλήματα και την μετανάστευση να απειλεί την ίδια την εθνική ύπαρξη, η Ελλάδα μοιάζει με ακυβέρνητο καράβι, χωρίς ελπίδες, χωρίς ιδέες και χωρίς οράματα.

Όλη η ψεύτικη γλώσσα των κομμάτων εξουσίας, αλλά και ο ξύλινος λόγος της αντισυστημικής υποτίθεται αριστεράς, έχουν λάμψει από το το μεγαλείο της αποτυχίας τους.

Απέναντι σε όλα αυτά στέκεται η ορθότητα ενός συνθήματος, η οποία γεννήθηκε όχι από κάποια προφητική ενόραση, αλλά από την μετουσίωση σε πολιτικό λόγο της εθνικιστικής ιδεολογίας. Μιας ιδεολογίας που σήμερα είναι επίκαιρη περισσότερο από ποτέ, γιατί πολύ απλά είναι η μόνη που δεν μπορεί να χρεωθεί κάτι από το μέγεθος της αποτυχίας που υπάρχει γύρω μας. Φτάνει όμως αυτό; Μας αρκεί να χαιρόμαστε πάνω από τον σωρό των ερειπίων και να καγχάζουμε ως σύγχρονοι Νέρωνες ότι εμείς απλά “τα είχαμε πει”, τα είχαμε προβλέψει;
Ασφαλώς και όχι! Το μεγαλείο μίας ιδέας έγκειται στο να μπορεί να ωθεί τους εκφραστές της στην παραγωγή έργου. Αυτό χρειάζεται σήμερα η πατρίδα μας, αυτό χρειάζεται ο “χώρος” μας. Έργα και όχι απλά λόγια. Προτάσεις, απόψεις συγκεκριμένες και λύσεις για τα προβλήματα. Αλλιώτικα τα συνθήματα ξεθωριάζουν μαζί με την μπογιά στους τοίχους και η πολιτική γίνεται άλλο ένα χόμπυ θαμώνων καφενείου.

Ακριβώς επειδή η ελληνική κοινωνία, όχι εξαιτίας ενόρασης, αλλά από την ανάγκη, έχει έλθει αταβιστικά κοντά στις ιδέες μας, το χρέος όλων μας μεγαλώνει. Χωρίς τις μόνιμες παιδικές ασθένειες του αρχηγισμού, της ιδεολογικής αγκύλωσης, του τυχοδιωκτισμού αλλά και της σκέτης εκτόνωσης, οφείλουμε να κτίσουμε το πατριωτικό κίνημα του σήμερα. Όχι του μέλλοντος, όχι του αύριο, αλλά του τώρα. Γιατί σήμερα είναι η εποχή μας και ήδη πολύς κόπος και ενέργεια έχει πεταχτεί στην ποδιά μάταιων φιλοδοξιών και αλλότριων συμφερόντων. Επιτέλους ήλθε η ώρα να μαζευτούμε, να γίνουμε περισσότεροι και πάνω από όλα να αγωνιστούμε.

Δημήτρης Ζαφειρόπουλος