15.1.12
agaphnos
Είναι πολύ εύκολο να απορρίψει κανείς αυτό το θέμα και να επιλέξει να διαβάσει κάτι πιο ευχάριστο και διασκεδαστικό. Αλλά αν θέλετε να ξέρετε την αλήθεια για μια από τα πιο σκοτεινά μυστικά των εξουσιαστών του κόσμου μας, των τρομερών εγκλημάτων κατά των γυναικών που οι φεμινίστριες με παράξενο τρόπο προτιμούν να σιωπούν, τότε σας καλώ να διαβάσετε αυτό τα άρθρο.
Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα αυτού του αιώνα, και ίσως ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά των γυναικών σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, υπήρξε ο μαζικός βιασμός γυναικών κατακτημένης Ευρώπης μετά από την κομμουνιστική νίκη του 1945. Οι βιαστές υπήρξαν κυρίως οι στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού, πολλοί απ’ αυτούς μη λευκοί στρατιώτες από τις ασιατικές και καυκάσιες χώρες της Σοβιετικής Ένωσης. Δυστυχώς, όμως πρέπει να τονιστεί ότι πολλοί βιαστές, περιλαμβανομένων και των Αμερικανών, ανήκαν στη δική μας Λευκή Φυλή. Οι στρατιώτες αυτοί, σίγουρα, ενήργησαν σαν ζώα. Όλες οι ενέργειές τους είχαν επιτραπεί και ενθαρρυνθεί από τις ηγεσίες των Συμμάχων, οι οποίες τους υποκίνησαν εναντίων των Γερμανών αλλά και εκείνων των εθνών οι οποίοι ήταν σύμμαχοι του αντικομουνιστικού μπλοκ της Γερμανίας. Είναι αδύνατο να μαθαίνουμε χωρίς ρίγος για τα όργια βιασμού και της σεξουαλικής δουλείας των αθώων γυναικών και των νεαρών κοριτσιών.
Δεν είμαι ο πρώτος ο οποίος έγραψε γ’ αυτό το στυγερό έγκλημα που διαπράχθηκε κυρίως από αυτούς που ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ ονόμασε «ο ευγενής σοβιετικός σύμμαχός μας». Από τους πρώτους που έγραψε γ’ αυτό το θέμα είναι ο Dr. Austin J. App, καθηγητής και ειδικός στη αγγλική λογοτεχνία στο Καθολικό Πανεπιστήμιο, στο Πανεπιστήμιο Σκρέντον και στο Κολέγιο του Λασσάλ, ο οποίος διακινδυνεύοντας με την καριέρα και τα προς το ζην του, μας παρουσίασε την αλήθεια. Όταν το Απρίλιο του 1946 δημοσίευσε την εργασία του «Βιασμός των Γυναικών στη κατακτημένη Ευρώπη» (Ravishing the the Women of Conquered Europe), ο Α. App ήταν μια μοναχική φωνή έκκλησης στη δικαιοσύνη στην Αμερική, όπου η προπαγάνδα ακόμα εξήγγελλε για την «μεγάλη νίκη», η οποία (η «νίκη») μεταγενέστερα, στα χρόνια του «ψυχρού πολέμου», αποδείχτηκε για την Αμερική και την Δύση όχι και τόσο «νίκη».
Το 1945 όσο ο Κόκκινος Στρατός προχωρούσε προς τα μπρός το Βερολίνο γινόταν σταδιακά μια πόλη χωρίς άνδρες. Από τον άμαχο πληθυσμό τον 2.700.000 ατόμων τα 2.000.000 ήταν γυναίκες. Και δεν είναι καθόλου παράξενοι οι φόβοι για τους βιασμούς οι οποίες διαδίνονταν εκείνο τον καιρό στο Βερολίνο σαν την πανούκλα. Οι γυναίκες πολιορκούσαν τους γιατρούς για να πληροφορηθούν σχετικά με τους γρήγορους τρόπους αυτοκτονίας. Τα δηλητήρια ήταν σε μεγάλη ζήτηση.
Στο Βερολίνο υπήρχε ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα, το Delem House, ένα μαιευτήριο και ορφανοτροφείο. Οι σοβιετικοί στρατιώτες μπούκαραν στο ίδρυμα και κατ’ επανάληψη βίασαν τις έγκυες γυναίκες και τις γυναίκες που είχαν μόλις γεννήσει. Δεν είναι γνωστό πόσες ακριβός γυναίκες έχουν βιαστεί, αλλά με τις εκτιμήσεις των γιατρών μόνο στο Βερολίνο ανέρχονται στους 100.000 γυναίκες ηλικίας από 10 έως 70 ετών.
24 Μαρτίου ο «ευγενής σοβιετικός σύμμαχος» (κατά τον Ρούσβελτ) εισήλθε στο Danzing. Μια πενηντάχρονη δασκάλα ενός σχολίου της πόλης έγραψε στα απομνημονεύματα της ότι την ανιψιά της, μια κοπέλα 15 ετών, είχαν βιάσει 7 φορές και την δεύτερη ανιψιά της, 22 ετών, βίασαν 15 φορές. Στην επαρχιακή αυτή πόλη της Γερμανίας ακόμα και στις μέρες μας θυμούνται το περιστατικό όταν ένας σοβιετικός αξιωματικός «συμβούλεψε» στις γυναίκες να κρυφτούν στο καθεδρικό ναό. Όταν οι γυναίκες μαζευτήκαν εκεί τα μπολσεβίκικα κτήνη μέσα στο ναό και κάτω από τους ήχους των καμπαναριών «γιόρτασαν» τα όργιά τους, βιάζοντας την κάθε γυναίκα πάνω από τριάντα φορές.
Ο καθολικός πάστορας του Danzing έγραφε: «Βίαζαν ακόμα και τα 8-χρονα κοριτσάκια και χωρίς δισταγμό πυροβολούσαν εκείνα τα αγόρια και γέρους που προσπαθούσαν να προστατέψουν τις γυναίκες, μητέρες και τις αδελφές τους».
Ο Σεβασμιότατος Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Bernard Griffin για να μελετήσει τις συνθήκες μετά από το τέλος του πολέμου περιόδευσε στην Ευρώπη. Έγραψε: «Μόνο στη Βιέννη βίασαν πάνω από 90.000 γυναίκες, όχι μια αλλά πολλές φορές, ακόμα και κορίτσια 10 ετών και ηλικιωμένες γυναίκες». Ένας Λουθηρανικός πάστορας στη Γερμανία στις 7 Αυγούστου 1945 με επιστολή προς τον Επίσκοπο του Κάϊτσεστερ (Αγγλία) γράφει ότι ενός φίλου του «οι δύο κόρες και ο εγγονός του 10 χρονών πάσχουν από βλεννόρροια που απέκτησαν από βιασμούς» και ότι «σκοτώθηκε η σύζυγος του, η κυρία Ν. όταν προσπάθησε να αντισταθεί σε αυτά».
Μετά από την κατάληψη της πόλης Neisse της Σιλέσιας ο «ευγενικός συμμαχικός στρατός» βίασε 182 καθολικές καλόγριες. Στην επισκοπή Κατόβιτσε μετρήθηκαν 66 έγκυες καλόγριες. Σε ένα από τα μοναστήρια πυροβολήθηκαν 2 ηγούμενες και οι βοηθοί τους στην προσπάθειά τους να προστατέψουν τις νέες καλόγριες.
Στο περιοδικό «Nord Amerika» ημερομηνίας 1 Νοεμβρίου 1945 ένας ιερέας ανέφερε ότι γνώριζε «αρκετά χωριά όπου όλες οι γυναίκες, ακόμη και οι ηλικιωμένες και τα κορίτσια 12 χρόνων, μίνες ολόκληρες βιάζονταν από τους σοβιετικούς στρατιώτες».
Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα αυτού του αιώνα, και ίσως ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά των γυναικών σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, υπήρξε ο μαζικός βιασμός γυναικών κατακτημένης Ευρώπης μετά από την κομμουνιστική νίκη του 1945. Οι βιαστές υπήρξαν κυρίως οι στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού, πολλοί απ’ αυτούς μη λευκοί στρατιώτες από τις ασιατικές και καυκάσιες χώρες της Σοβιετικής Ένωσης. Δυστυχώς, όμως πρέπει να τονιστεί ότι πολλοί βιαστές, περιλαμβανομένων και των Αμερικανών, ανήκαν στη δική μας Λευκή Φυλή. Οι στρατιώτες αυτοί, σίγουρα, ενήργησαν σαν ζώα. Όλες οι ενέργειές τους είχαν επιτραπεί και ενθαρρυνθεί από τις ηγεσίες των Συμμάχων, οι οποίες τους υποκίνησαν εναντίων των Γερμανών αλλά και εκείνων των εθνών οι οποίοι ήταν σύμμαχοι του αντικομουνιστικού μπλοκ της Γερμανίας. Είναι αδύνατο να μαθαίνουμε χωρίς ρίγος για τα όργια βιασμού και της σεξουαλικής δουλείας των αθώων γυναικών και των νεαρών κοριτσιών.
Δεν είμαι ο πρώτος ο οποίος έγραψε γ’ αυτό το στυγερό έγκλημα που διαπράχθηκε κυρίως από αυτούς που ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ ονόμασε «ο ευγενής σοβιετικός σύμμαχός μας». Από τους πρώτους που έγραψε γ’ αυτό το θέμα είναι ο Dr. Austin J. App, καθηγητής και ειδικός στη αγγλική λογοτεχνία στο Καθολικό Πανεπιστήμιο, στο Πανεπιστήμιο Σκρέντον και στο Κολέγιο του Λασσάλ, ο οποίος διακινδυνεύοντας με την καριέρα και τα προς το ζην του, μας παρουσίασε την αλήθεια. Όταν το Απρίλιο του 1946 δημοσίευσε την εργασία του «Βιασμός των Γυναικών στη κατακτημένη Ευρώπη» (Ravishing the the Women of Conquered Europe), ο Α. App ήταν μια μοναχική φωνή έκκλησης στη δικαιοσύνη στην Αμερική, όπου η προπαγάνδα ακόμα εξήγγελλε για την «μεγάλη νίκη», η οποία (η «νίκη») μεταγενέστερα, στα χρόνια του «ψυχρού πολέμου», αποδείχτηκε για την Αμερική και την Δύση όχι και τόσο «νίκη».
Το 1945 όσο ο Κόκκινος Στρατός προχωρούσε προς τα μπρός το Βερολίνο γινόταν σταδιακά μια πόλη χωρίς άνδρες. Από τον άμαχο πληθυσμό τον 2.700.000 ατόμων τα 2.000.000 ήταν γυναίκες. Και δεν είναι καθόλου παράξενοι οι φόβοι για τους βιασμούς οι οποίες διαδίνονταν εκείνο τον καιρό στο Βερολίνο σαν την πανούκλα. Οι γυναίκες πολιορκούσαν τους γιατρούς για να πληροφορηθούν σχετικά με τους γρήγορους τρόπους αυτοκτονίας. Τα δηλητήρια ήταν σε μεγάλη ζήτηση.
Στο Βερολίνο υπήρχε ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα, το Delem House, ένα μαιευτήριο και ορφανοτροφείο. Οι σοβιετικοί στρατιώτες μπούκαραν στο ίδρυμα και κατ’ επανάληψη βίασαν τις έγκυες γυναίκες και τις γυναίκες που είχαν μόλις γεννήσει. Δεν είναι γνωστό πόσες ακριβός γυναίκες έχουν βιαστεί, αλλά με τις εκτιμήσεις των γιατρών μόνο στο Βερολίνο ανέρχονται στους 100.000 γυναίκες ηλικίας από 10 έως 70 ετών.
24 Μαρτίου ο «ευγενής σοβιετικός σύμμαχος» (κατά τον Ρούσβελτ) εισήλθε στο Danzing. Μια πενηντάχρονη δασκάλα ενός σχολίου της πόλης έγραψε στα απομνημονεύματα της ότι την ανιψιά της, μια κοπέλα 15 ετών, είχαν βιάσει 7 φορές και την δεύτερη ανιψιά της, 22 ετών, βίασαν 15 φορές. Στην επαρχιακή αυτή πόλη της Γερμανίας ακόμα και στις μέρες μας θυμούνται το περιστατικό όταν ένας σοβιετικός αξιωματικός «συμβούλεψε» στις γυναίκες να κρυφτούν στο καθεδρικό ναό. Όταν οι γυναίκες μαζευτήκαν εκεί τα μπολσεβίκικα κτήνη μέσα στο ναό και κάτω από τους ήχους των καμπαναριών «γιόρτασαν» τα όργιά τους, βιάζοντας την κάθε γυναίκα πάνω από τριάντα φορές.
Ο καθολικός πάστορας του Danzing έγραφε: «Βίαζαν ακόμα και τα 8-χρονα κοριτσάκια και χωρίς δισταγμό πυροβολούσαν εκείνα τα αγόρια και γέρους που προσπαθούσαν να προστατέψουν τις γυναίκες, μητέρες και τις αδελφές τους».
Ο Σεβασμιότατος Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Bernard Griffin για να μελετήσει τις συνθήκες μετά από το τέλος του πολέμου περιόδευσε στην Ευρώπη. Έγραψε: «Μόνο στη Βιέννη βίασαν πάνω από 90.000 γυναίκες, όχι μια αλλά πολλές φορές, ακόμα και κορίτσια 10 ετών και ηλικιωμένες γυναίκες». Ένας Λουθηρανικός πάστορας στη Γερμανία στις 7 Αυγούστου 1945 με επιστολή προς τον Επίσκοπο του Κάϊτσεστερ (Αγγλία) γράφει ότι ενός φίλου του «οι δύο κόρες και ο εγγονός του 10 χρονών πάσχουν από βλεννόρροια που απέκτησαν από βιασμούς» και ότι «σκοτώθηκε η σύζυγος του, η κυρία Ν. όταν προσπάθησε να αντισταθεί σε αυτά».
Μετά από την κατάληψη της πόλης Neisse της Σιλέσιας ο «ευγενικός συμμαχικός στρατός» βίασε 182 καθολικές καλόγριες. Στην επισκοπή Κατόβιτσε μετρήθηκαν 66 έγκυες καλόγριες. Σε ένα από τα μοναστήρια πυροβολήθηκαν 2 ηγούμενες και οι βοηθοί τους στην προσπάθειά τους να προστατέψουν τις νέες καλόγριες.
Στο περιοδικό «Nord Amerika» ημερομηνίας 1 Νοεμβρίου 1945 ένας ιερέας ανέφερε ότι γνώριζε «αρκετά χωριά όπου όλες οι γυναίκες, ακόμη και οι ηλικιωμένες και τα κορίτσια 12 χρόνων, μίνες ολόκληρες βιάζονταν από τους σοβιετικούς στρατιώτες».
Athens Time
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου