Να πάει σπίτι της να πλένει πιάτα .Οι μακακίες του ΚΚΕ....

 

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΓΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ

«Η κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ αποφάσισε να αποχωρήσει από τις διαδικασίες συζήτησης στη βουλή, αφού βεβαίως ολοκληρώθηκαν τόσο η παρέμβαση του γενικού εισηγητή, όσο και από την πλευρά μου, γιατί έπρεπε και από το βήμα της βουλής να αναπτύξουμε τις θέσεις μας...
.


...Πρέπει να ξεκαθαρίσω γιατί αποχωρήσαμε, γιατί δεν είναι μια πάγια τακτική, αλλά κάθε φορά πρέπει να κάνεις την κατάλληλη επιλογή την κατάλληλη στιγμή. Τούτη την ώρα δεν αξίζει τον κόπο να συζητήσεις ένα νομοσχέδιο το οποίο είναι ολοφάνερα επικίνδυνο για τα συμφέροντα των εργαζομένων και είναι και ο πρόλογος των καινούργιων μέτρων που θα έρθουν.
Αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι να συμβάλουμε και με αυτή τη στάση μας να αναρωτηθούν οι εργαζόμενοι γιατί δεν πήραμε μέρος στην κατ’ άρθρο συζήτηση. Τί να προτείνουμε; Αντί να μπει φόρος 3% να μπει 2,99; Να μπούμε στη λογική να αλλάξει το μίγμα όπως λέει και η ΝΔ; Οποιαδήποτε συζήτηση για τη βελτίωση του νομοσχεδίου είναι όχι απλώς αποπροσανατολισμός είναι επικίνδυνη. Σε μία φάση που ό,τι έρθει στη βουλή είναι τραγικό για τους εργαζόμενους, παλεύουμε πριν έρθει ένα σχέδιο νόμου στη βουλή. Όταν έρθει είναι αργά, υπάρχει μια πλειοψηφία στη βουλή που θα τα ψηφίσει. Και ακόμα και όταν υπάρχει ψήφος «όχι», όπως της ΝΔ, τότε αυτή η ψήφος γίνεται από θέσεις παραπλανητικές και εξίσου επικίνδυνες. Σήμερα, λοιπόν, δεν αρκεί να λες «όχι» σε ένα νομοσχέδιο, αυτό –αν θέλετε- μπορεί να είναι σχετικά εύκολο και γίνεται όταν ανεβαίνει η λαϊκή δυσαρέσκεια για να μην χαθεί η επαφή με την παραπλάνηση του λαού. Σημασία έχει ποιο είναι το «ναι», τι ζητάς και πως το διεκδικείς. Αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία.
Και επιτρέψτε μου να πω μόνο δύο σημεία που αναφέραμε στη βουλή απέναντι στην ομιλία του κ. Παπακωνσταντίνου που ήταν «μια απ’ τα ίδια» και απέναντι στην ομιλία του εκπρόσωπου της ΝΔ που ήταν «μια απ’ τα ίδια», δεν ακούσαμε τίποτα διαφορετικό. Να αναφέρουμε το εξής ζήτημα, συμβάλλοντας όσο μπορούμε στο αγωνιστικό κλίμα που πρέπει κάθε μέρα να γίνεται όλο και πιο θερμό και ταυτόχρονα όλο και πιο επιτελικό.
Σήμερα είναι η επέτειος όπου ματαιώθηκε στην Ελλάδα, τη μικρή Ελλάδα που λένε, η επιστράτευση των Ελλήνων από τις γερμανικές αρχές Κατοχής για να σταλούν στο μέτωπο κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Και αυτό έγινε στη μικρή Ελλάδα, ενώ σε άλλες χώρες δεν έγινε. Και ξέρουμε πολύ καλά και αυτό δεν αφορά μία συγκεκριμένη ιδεολογία, την κομμουνιστική, τότε ήταν κοινή πεποίθηση ότι αν οι Γερμανοί ηττηθούν στο σοβιετικό μέτωπο τότε θα ηττηθούν σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και αντίθετα αν οι Γερμανοί νικούσαν στο σοβιετικό μέτωπο, θα νικούσαν σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και πως ματαιώθηκε η επιστράτευση; Χάρη στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ. Δεν ματαιώθηκε ούτε απ’ την κυβέρνηση των δωσίλογων, ούτε απ’ τους προσεκτικούς και ρεαλιστές αστούς πολιτικούς εκείνης της εποχής, ούτε βεβαίως από εκείνους που είχαν καταφύγει στο Κάιρο, στον Λίβανο και στο Λονδίνο.
Και βάλαμε στη βουλή το ερώτημα: Το σύνθημα ο λαός να πάρει την υπόθεση στα χέρια του, είτε αφορά εξωτερικό εχθρό, είτε αφορά εσωτερικό εχθρό, αν και ο εσωτερικός και ο εξωτερικός είναι ενιαίος, αυτό το σύνθημα έχει ξεπεραστεί; Βεβαίως υπάρχουν συνθήματα που δεν είναι σύγχρονα σήμερα. Και ενδεχομένως σημερινά συνθήματα αύριο να είναι ξεπερασμένα. Ένα σύνθημα δεν πρόκειται να ξεπεραστεί ποτέ: Ο λαός, οι εργάτες, οι υπάλληλοι, ο εργαζόμενος λαός να πάρει την υπόθεση στα χέρια του. Είτε σήμερα είναι στην αντιπολίτευση, είτε αύριο θα είναι στην εξουσία. Αυτό είναι το ζήτημα που θέσαμε.
Και ένα δεύτερο ζήτημα που αναφέραμε σήμερα στη βουλή. Μας ζητήθηκε να επιβάλουμε με υπογραφές ονομαστική ψηφοφορία, για να φέρουμε κάποιους βουλευτές σε αντίθεση με τα κόμματα που ανήκουν και ιδιαίτερα βουλευτές του κυβερνητικού κόμματος.
Κοιτάξτε σε ένα άλλο νομοσχέδιο ενδεχομένως -και έχουμε χρησιμοποιήσει την ονομαστική ψηφοφορία και μάλιστα όταν ένα κόμμα έχει συν ένα βουλευτή- μπορεί κάτι να γίνει. Τι να γίνει; Να φύγει μια κυβέρνηση και να έρθει μια άλλη, εν πάση περιπτώσει. Όμως εμείς δηλώσαμε σήμερα στην κυβέρνηση ότι πολεμάμε την πολιτική της, όπως και της προηγούμενης, με καθαρά χαρτιά. Δεν μπορούμε να παίξουμε με τις προσωπικές ή επιμέρους διαφωνίες μέσα στην εκάστοτε κυβέρνηση. Όποιος βουλευτής ανήκει σε ένα κόμμα κυβερνητικό, ή στην αξιωματική αντιπολίτευση και έχει διαφωνία αρχής με το κόμμα του, τότε παραιτείται και έρχεται στο Σύνταγμα και διαδηλώνει με το λαό. Σήμερα δεν υπάρχουν «ναι μεν αλλά». Όταν δρομολογούνται μέτρα όχι απλώς καταπιεστικά, αλλά τραγωδία για το λαό και το πιστεύεις τότε δεν λες «ξέρετε, ναι μεν αλλά», «εγώ το ψήφισα, αλλά διαφωνώ».
Γιατί πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Υπάρχουν δύο στρατόπεδα, βεβαίως στο κάθε στο στρατόπεδο υπάρχουν και οι διαφωνίες, οι ιδιαιτερότητες και η πολυμορφία, αλλά τα στρατόπεδα είναι δύο. Στο ένα στρατόπεδο είναι τα κόμματα της κυρίαρχης τάξης, στο άλλο στρατόπεδο είναι κόμματα, πολιτικές δυνάμεις -το λέμε θεωρητικά- αλλά πάνω απ’ όλα σήμερα είναι το στρατόπεδο της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολουμένων, της φτωχής αγροτιάς. Σε αυτό το στρατόπεδο σαφώς είναι και το ΚΚΕ. Χωρίς να απαιτούμε –και δεν νομίζουμε ότι μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς– από τις κοινωνικές δυνάμεις να συμφωνούν στο σύνολο μαζί μας, αλλά είναι βέβαιο ότι είμαστε σταθερά στο λαϊκό στρατόπεδο και κανείς δεν πρόκειται να μας βγάλει από αυτό. Επομένως όποιος θέλει έχοντας διαφωνίες με το ΚΚΕ, διαφωνώντας πάνω στις θέσεις μας για το σοσιαλισμό, αν θέλει όμως να συγκροτήσει το αντίπαλο δέος, αν θέλει να συγκροτήσει το κίνημα της αντεπίθεσης ας μην έρθει στο ΚΚΕ, αλλά ας έρθει στο στρατόπεδο της εργατιάς, της αγροτιάς, των φτωχομάγαζων, της νεολαίας, των γυναικών.
Να ενώσουμε και εμείς τη φωνή μας με τη φωνή του ΠΑΜΕ και της ΟΓΕ που τη Δευτέρα 8 Μάρτη, παγκόσμια μέρα της εργαζόμενης γυναίκας και όχι γενικά της γυναίκας, χρειάζεται να βουλιάξει πραγματικά η Αθήνα και οι άλλες πόλεις με ένα συλλαλητήριο που λέει: Στοπ στα μέτρα, θα σας χαλάσουμε το σχέδιο. Αλλά και με ένα συλλαλητήριο που θα διατρανώνει ότι ο αγώνας για την ισοτιμία της γυναίκας είναι αγώνας και της εργατιάς και της αγροτιάς και των μικρομάγαζων. Δεν υπάρχει πόλεμος ανάμεσα στα δύο φύλα, υπάρχει ένας ενιαίος αγώνας κατά της πλουτοκρατίας».

Δυστυχώς είναι αμετανόητη . Ο νους της είναι στην 10ετία του 40 και δεν έχει καταλάβει ακόμη τι έχει συμβεί στην Ευρώπη και στην πρώην Σοβιετική Ένωση . Πας στην Ρωσία δηλώνεις κομμουνιστής και σε πλακώνουν στις φάπες . Γιατί δεν πάει κατά κει  μια βόλτα ; Ακόμη και στην Ιταλία όπου υπήρχε το μεγαλύτερο κομμουνιστικό κόμμα της Ευρώπης ντρέπονται σήμερα να δηλώσουν κομμουνιστές. Εμείς  εδώ ακόμη τους ανεχόμαστε και είμαστε υποχρεωμένοι να ακούμε τις μακακίες τους. Α ρε < εθνάρχη > τις μας έκανες !!!     

Νίκος Αγαπηνός .