Ο προσδιορισμός του εχθρού...

Ο προσδιορισμός του κυριώτερου εχθρού

γράφει ο Δημήτρης Ζαφειρόπουλος Δεν είναι λίγοι αυτοί που θεώρησαν πως με την ένταξη της χώρας μας στο ΔΝΤ και την εφαρμογή του μνημονίου θα δινόταν η ευκαιρία να γίνουν κάποιες διαρθρωτικές αλλαγές στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα. Είδαν δηλαδή το μνημόνιο, ως ένα αναγκαίο κακό για να γίνουν επιτέλους κάποιες αλλαγές στο πολιτικό σύστημα και στους τρόπους που αυτό επηρεάζει την καθημερινότητα του Έλληνα πολίτη. Και σίγουρα κάποιες αλλαγές δεν άργησαν να φανούν. Ένα από τα μεγαλύτερα θέματα που έθεσε η Τρόικα, είναι η ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ και οι γενικότερες αλλαγές στον σίγουρα υπερτροφικό δημόσιο τομέα. Οι αλλαγές αυτές έχουν αρχίσει ήδη να παίρνουν τον δρόμο τους και όπως ήταν αναμενόμενο, προκάλεσαν τις αντιδράσεις των σχετικών με τις ΔΕΚΟ συνδικάτων και μέρους του πολιτικού κόσμου. Τα συνδικάτα αυτά βρίσκονται ήδη σε συγκρουσιακή τροχιά με την κυβέρνηση αλλά και όπως εξελίσσονται τα γεγονότα και με μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Ειδικά αυτή την εορταστική περίοδο, με τις απεργίες σε βασικούς τομείς, τόσο στις συγκοινωνίες, όσο και σε άλλους οργανισμούς κοινής ωφελείας, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας ταλαιπωρείται από αυτές, πλήττεται οικονομικά και θεωρεί το δημόσιο ως τον κύριο ένοχο για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Ο μόνος κερδισμένος από όλα αυτά είναι η κυβέρνηση που θέλει να εφαρμόσει πιστά τις εντολές του ΔΝΤ και αντί να πλήττεται από την οργή του κόσμου, βλέπει να μεταφέρεται αυτή η οργή σε ένα άλλο κομμάτι της κοινωνίας, αυτό που εργάζεται και ζει στον δημόσιο τομέα.
Όπως και λίγο καιρό πριν, έγινε το ίδιο με τον κλάδο των μεταφορέων που αριστοτεχνικά η ίδια η κυβέρνηση κατάφερε να τον θέσει αντίπαλο με το μεγαλύτερο κομμάτι των υπόλοιπων Ελλήνων και να τσακίσει έτσι τις αντιδράσεις του. Σε αυτό το σημείο και ο πατριωτικός χώρος καλείται να πάρει θέση για το συγκεκριμένο ζήτημα και βλέπουμε ένα μεγάλο κομμάτι αυτού να ταυτίζεται με τις κυβερνητικές θέσεις και πρακτικές και να θεωρεί συλλήβδην το δημόσιο ως τον κύριο εκφραστή της κακοδαιμονίας της πατρίδας μας. Είναι όμως τα πράγματα έτσι; Πριν απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, θα πρέπει να δούμε τι σημαίνει ελληνικό δημόσιο. Το νεώτερο ελληνικό κράτος, από την πρώτη στιγμή της γέννεσής του, επέλεξε να εφαρμόσει την δυτικόφερτη αντίληψη περί κράτους, η οποία θεωρεί το κράτος αντίπαλο προς τον λαό και υπηρέτη των συμφερόντων της κρατικής εξουσίας. Αντί να συμβαίνει το εντελώς αντίθετο. Αποτέλεσμα αυτής της αντίληψης, ήταν το δημόσιο και γενικότερα ο κρατικός μηχανισμός να καταστεί ένα μέσο εξυπηρέτησης της πελατειακής δομής των κοινοβουλευτικών κομμάτων, τα οποία φρόντιζαν να το διογκώσουν αλόγιστα, εις βάρος των πραγματικών αναγκών της κοινωνίας, αλλά προς όφελος των δικών τους πολιτικών στοχεύσεων. Και αυτό είναι ένα φαινόμενο, το οποίο πάει πολύ πίσω, ασχέτως του αν μετά το 1974 έλαβε ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις. Σε καμία περίπτωση το κράτος και οι όποιες εκφάνσεις του δεν μπορούν να γίνουν επιχειρηματίες.
Αυτό όμως αναγκαστικά δεν σημαίνει ότι κάποιοι τομείς, οι οποίοι αφορούν στο γενικό σύνολο πρέπει και μπορούν να ανήκουν στον ιδιωτικό τομέα. Τομείς που σχετίζονται τόσο με τις κοινωνικές παροχές όσο και άπτονται της εθνικής ασφαλείας. Όπως για παράδειγμα είναι οι τηλεπικοινωνίες, αλλά και τομείς όπως η ενέργεια, οι οποίοι μπορούν να καταστούν παράγοντες γεωπολιτικής αυτοτέλειας και δύναμης της χώρας και όχι πηγή πλουτισμού για κάποιους ντόπιους ή ξένους επιχειρηματίες. Το ότι στο δημόσιο έχουν βρει καταφύγιο κομματικά αρπακτικά τα οποία πληρώνονται με προκλητικά παχυλούς μισθούς, δεν σημαίνει ότι αυτό το γεγονός καταργεί την όποια κοινωνική και εθνική σημασία συγκεκριμένων τομέων του δημοσίου. Και σίγουρα η λύση για αυτή την κακοδαιμονία δεν είναι το ξεπούλημα αυτών των τομέων σε κάποιες πολυεθνικές. Το να βλέπουμε στο δημόσιο και τους διεφθαρμένους κρατικούς λειτουργούς του το μοναδικό αίτιο δυσλειτουργίας της οικονομίας και της κοινωνίας, είναι σαν να βλέπουμε το δέντρο και όχι το δάσος. Γιατί η ρίζα όλων των κακών είναι ακριβώς αυτό το πολιτικό σύστημα, το οποίο τρέφει τον δημόσιο τομέα, καταστρέφει την οικονομία, φτωχαίνει τους Έλληνες και τώρα σαν λύση όλων αυτών, προβάλλει το ξεπούλημα των πάντων. Όσο για κάποιους επιχειρηματίες οι οποίοι τώρα μιλούν κατά του δημοσίου και ζητούν ιδιωτικοποιήσεις, ας μην ξεχνάμε ότι στην μεγάλη πλειοψηφία τους, είναι αυτοί που πριν λίγα χρόνια συμμετείχαν σε σκανδαλώδεις κρατικούς πλειστηριασμούς, έπαιρναν επιδοτήσεις, κρατικές πάντα και είναι οι ίδιοι που πολλές φορές πήραν τις επιχειρήσεις τους και τις μετέφεραν στο εξωτερικό, αφήνοντας χιλιάδες Έλληνες ανέργους.
Για να μεταφέρουμε τα λόγια του Γάλλου διανοητή Αλαίν ντε Μπενουά στην ελληνική πραγματικότητα, ο προσδιορισμός του κυριώτερου εχθρού βρίσκεται στο πολιτικό σύστημα της χώρας και όχι στον γείτονά μας, που για διάφορες αιτίες βρέθηκε να ανήκει στον δημόσιο τομέα. Και η επίλυση των προβλημάτων θα έρθει με την ανατροπή ακριβώς αυτού του συστήματος, το οποίο σήμερα με την βοήθεια πολλών παπαγάλων διαφόρων αποχρώσεων, έχει σηκώσει την σημαία του γενικού ξεπουλήματος και προβάλλει αυτό ως την μοναδική λύση.
www.elkosmos.gr