Πως κατάντησαν τον υπερήφανο Έλληνα!

Κάποιοι στέλνουν Ελληνόπουλα στα ιδρύματα...

Την ώρα που κάποιοι πολιτικοί εξακολουθούν σε καιρούς κρίσης και παρά την γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την κοινωνική κατακραυγή, να διοργανώνουν δείπνα που κοστίζουν περιουσίες, ήρθε και ο κυνισμός του συστήματος να εξοργίσει τον κόσμο. Ο Συνήγορος του (αριστερού ή αλλοδαπού) Πολίτη έρχεται να παραδεχθεί ότι αυξάνονται τα φαινόμενα ασιτίας στα σχολεία (μα, δεν τα αρνείτο το υπουργείο –πάλαι ποτέ Εθνικής- Παιδείας;), λέγοντας παράλληλα και αφού προνόησε να παίρνουν επιδόματα πολυτεκνίας και οικογένειες μεταναστών, ότι 2.500 παιδιά κατέληξαν σε δημόσια ιδρύματα παιδικής προστασίας ή σε ιδιωτικές δομές φροντίδας, όπως αυτές των ΜΚΟ και της Εκκλησίας.
«Εκσυγχρονιστικές» προτεραιότητες...
Ένας τύπος, Βοηθός της πολιτικά ορθής Συνηγόρου του Πολίτη, εν ονόματι Γιώργος Μόσχος, παρατηρεί μιλώντας στην κοινοβουλευτική επιτροπή Ισότητας, Νεολαίας και Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αυτό που πια όλοι γνωρίζουν: «ολοένα και περισσότερα παιδιά δεν προσέρχονται φροντισμένα στο σχολείο, δεν έχουν ούτε ένα σάντουιτς στην τσαντούλα τους ή δεν έχουν χαρτζιλίκι για να πάρουν κάτι από το κυλικείο». Και ήρθε ο γραμματέας της ΟΛΜΕ Θέμις Κοτσυφάκης να πει ότι «οι εκπαιδευτικοί που πρώτοι επισήμαναν το πρόβλημα, αρχικά χλευάστηκαν από το Υπουργείο Παιδείας» και να στηλιτεύσει τις δαπάνες του Υπουργείου Παιδείας για το ψηφιακό σχολείο, ύψους 400.000 ευρώ. Ο καθείς με τις προτεραιότητές του και οι «εκσυγχρονιστές» με τις δικές τους...
Να μάθουν κάποιοι να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους
Έτσι αντιμετωπίζονται στην ίδια την πατρίδα τους τα Ελληνόπουλα. Η κρίση έχει γονατίσει την ελληνική οικογένεια, ενώ οι περικοπές επιδομάτων και η διάλυση των προνοιακών υποδομών, οξύνει το πρόβλημα. Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: τα παραπάνω, δεν δικαιολογούν κάποιους ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΥΣ Έλληνες, οι οποίοι εγκαταλείπουν τα παιδιά τους σε ιδρύματα. Η δικαιολογία «δεν μπορούν να τα ζήσουν», δεν μας λέει κάτι. Αυτοί δηλαδή πως ζουν; Είναι καιρός, να μάθουμε ως κοινωνία, να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και να αντιμετωπίζουμε αυστηρά τους ΑΝΑΞΙΟΥΣ.