Ο ωραίος και η παρέα του!

Είναι νέοι, ωραίοι αλλά μπορεί να αποδειχτούν μοιραίοι...

Είναι νέοι, είναι άφθαρτοι, είναι δυσεύρετοι και ...κυβερνούν αυτόν τον τόπο. Κυβερνούν τρόπος του λέγειν, γιατί αν κρίνει κανείς από τα αποτελέσματα, μάλλον δεν κυβερνούν. Είναι οι “beautiful people” του Γιώργου, που πίστεψε πως «την Ιστορία την γράφουν οι παρέες» και έφερε τη δική του στο υπουργικό συμβούλιο. Πριν τους μεταφέρει στο πρωθυπουργικό μέγαρο, τους είχε στρατολογήσει στα πιο απίστευτα μέρη και αργότερα, μετά τη σύντομη στάση του στο υπουργείο Εξωτερικών, τους μετέφερε στη Χαριλάου Τρικούπη, όπου στελέχωσαν το γραφείο του προέδρου του ΠΑΣΟΚ.  Οι εκλεκτοί του Γιώργου, οι επονομαζόμενοι και beautiful people, λόγω σωματότυπου (γυμνασμένοι, ψηλοί και αμερικανοτραφείς οι περισσότεροι…)  είναι ο μαθητευόμνος «τσάρος» της οικονομίας, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο ιχθυοτρόφος, πρώην στέλεχος της Egon και «επικοινωνιολόγος», Παύλος Γερουλάνος, ο νομικός  και επονομαζόμενος «κονσιλιέρε» Χάρης Παμπούκης, ο παρολίγον διδάκτωρ Δημήτρης Δρούτσας, και ο οικολόγος Σπύρος Κουβέλης.  Οι εκλεκτοί του Γιώργου ήρθαν το 2009, με καθολική αποδοχή και λάμψη (μετά την εγκληματική πολιτική της ΝΔ) για να σώσουν τη χώρα. Τώρα, κινδυνεύουν, εξαιτίας λαθών και παραλείψεων, να συνυπογράψουν τη χρεοκοπία της Ελλάδας…
Στην (προ)Ιστορία του, το ΠΑΣΟΚ ήρθε ως ένα σοσιαλιστικό κόμμα με σύνθημα την ‘αλλαγή’. Έχτισε πάνω στη δίψα του λαού για εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα και δημιούργησε την περίφημη ‘μεσαία τάξη’ που είχε όμως μόνο εξαιρετικές πολυτέλειες να ζηλέψει από τους πλουσίους. Αυτή με τη σειρά της γιγαντώθηκε και κυριάρχησε, τουλάχιστον με την ψήφο της, φέρνοντας το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση για πάνω από 20 χρόνια. Μετά, ήρθε η κόπωση της εξουσίας, το βόλεμα των ‘πράσινων’ παιδιών που έθρεψε ένα υπερτροφικό Δημόσιο, ανίκανο να ανταπεξέλθει στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις του, καθώς το ζητούμενο πλέον της άρχουσας πια μεσαίας τάξης δεν ήταν η δουλειά, αλλά η αμοιβή χωρίς αυτήν. Ακολούθησαν τα δανεικά, οι μίζες, οι -διαχρονικά και ανεξαρτήτου κυβέρνησης- κακοί χειρισμοί και αίφνης ο Γιώργος Παπανδρέου, στην χειρότερη στιγμή, στο μη παρέκει, να γνωρίζει ότι πρέπει να απαλλαγεί από τα ‘βαρίδια’ που σηματοδοτούσαν αυτό το παρελθόν και να αναζητά νέους και άφθαρτους πολιτικούς. Κατάφερε δύο στα τρία. Νέους και άφθαρτους. Δεν βρήκε όμως πολιτικούς.
Αναλαμβάνοντας τα ηνία της χώρας τον Οκτώβριο του 2009 (ίσως και λίγο νωρίτερα, όταν κέρδισε στην εσωκομματική μάχη του 2007 τον Ευάγγελο Βενιζέλο) πήρε μπροστά του τις λίστες των στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Ήξερε πως δεν μπορούσε να κυβερνήσει με τον Άκη, τη Βάσω, τον Λαλιώτη, τον Κουλούρη και τον Αρσένη, ούτε καν με τον Γιάννο, τον Χριστοδουλάκη και τον Βερελή. Άλλοι είχαν κουράσει με την συνεχή παρουσία τους σε ηγετικές θέσεις, άλλοι είχαν ‘σκανδαλίσει’ με τις μυθώδεις περιουσίες που είχαν δημιουργήσει χωρίς να μπορούν να τις δικαιολογήσουν από τις βουλευτικές τους αποζημιώσεις και άλλοι σηματοδοτούσαν ακριβώς αυτό που ήθελε να αλλάξει ο Γιώργος Παπανδρέου.
Και κάπως έτσι, σκέφτηκε να βάλει στην κυβέρνηση τους ανθρώπους του. Μία παρέα ετερόκλητη, με ιδιαιτερότητες και πάντως ‘ουρανοκατέβατη’ στην πολιτική, που κατάφερε όμως να τον κάνει πρωθυπουργό, άσχετο αν η συγκυρία μπορούσε να τα καταφέρει από μόνη της. Ο Καραμανλής, άλλωστε, είχε κάνει τα πάντα για να φέρει το Γιώργο και το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση…


Εμπιστεύθηκε λοιπόν το κρισιμότερο ίσως εκείνη τη στιγμή υπουργείο Οικονομικών στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου. Ανιψιός του κεντρώου πολιτικού και υπουργού, Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, απόφοιτος του Κολεγίου, με όλα ίσως τα τραύματα που μπορεί να έχει ένας μαθητής με μικροαστική προέλευση μέσα στο φυτώριο της «άρχουσας τάξης» έκανε λαμπρές σπουδές στο εξωτερικό. Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου εργάστηκε επί δεκαετία σε μη υψηλόβαθμη θέση στον ΟΟΣΑ, έως ότου μιαν ωραία πρωία τον ‘ανακάλυψε’ ο Νίκος Θέμελης, alter ego του τότε πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. Αυτός τον έφερε στην Ελλάδα,  εξασφαλίζοντάς του μία θέση συμβούλου του πρωθυπουργού για θέματα Κοινωνίας της Πληροφορίας, αντικείμενο που ποτέ κανένας Έλληνας πολίτης δεν αντελήφθη επαρκώς ως επάγγελμα. Η ανέλιξή του ήταν ραγδαία, κερδίζοντας πότε μία θέση ειδικού γραμματέα σε υπουργείο, πότε μία άλλη στο ΔΣ του ΟΤΕ, πότε χρέη ‘συντονιστή’ για τη ‘διαδικασία της Λισαβόνας’, πάντα όμως κάπου εκεί, μεταξύ των παροικούντων της εξουσίας.
Και μετά… ήρθε ο ΓΑΠ
Και μετά, ήρθε στη ζωή του ο ...Γιώργος Παπανδρέου. Έγινε σύμβουλός του επί των οικονομικών αμέσως μόλις ανέλαβε τα ηνία του ΠΑΣΟΚ το 2004, ενώ υπηρέτησε παράλληλα σε διάφορες άλλες θέσεις, έως ότου αναλάβει τα καθήκοντα εκπροσώπου Τύπου του ΠΑΣΟΚ. Από τη θέση του πορτ παρόλ του ΠΑΣΟΚ, δεν είχε κανένα πρόβλημα να ανακοινώσει τη διαγραφή του μέντορά του και πρώην πρωθυπουργού, Κώστα Σημίτη. Κάτι που δεν πέρασε ασχολίαστο, αφού είναι γνωστό ότι στην πολιτική η αγνωμοσύνη, αν θες να επιβιώσεις, είναι αξίωμα.
Ως υπουργός Οικονομικών τον ενάμιση τελευταίο χρόνο, έγινε απόμακρος, επιεικώς αντιπαθής στους ΠΑΣΟΚους και δυσεύρετος για τους δημοσιογράφους. Έπαψε να απαντάει στα τηλέφωνα και άρχισε να σπεύδει απευθείας στον πρωθυπουργό κάθε φορά που είχε πρόβλημα, κυρίως για να δείξει ποιος είναι αυτός που τον στηρίζει, κλείνοντας κάθε ενδεχόμενο αμφισβήτησής του. Στην Οικονομία, κατεγράφη ως ο ‘αρχιτέκτονας’ του μνημονίου, ο άρχων της λιτότητας και ο πρώτος υπουργός της μεταπολίτευσης που έκοψε μισθούς και συντάξεις, χωρίς ποτέ να καταφέρει να πείσει πως «αν πάρει άλλα μέτρα, θα παραιτηθεί»... Αντιθέτως, προσπαθεί ακόμα να εξηγήσει τι κατά τη γνώμη του είναι «μέτρο» και τι όχι, προωθώντας τον πιο light χαρακτηρισμό της «μεγάλης τομής» που συνήθως όμως τσούζει το ίδιο στην τσέπη του πολίτη. Σήμερα, είναι πλέον προφανές ότι ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, αν παραμείνει υπουργός Οικονομικών, θα είναι ο πρώτος μετά τον πόλεμο «τσάρος» της οικονομίας που θα ανακοινώσει τη χρεοκοπία της χώρας.


Ο «κονσιλιέρε» Χάρι
Στους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής του, ο Γιώργος Παπανδρέου είχε δίπλα του, μυστικοσύμβουλο και συνομιλητή του τον υπουργό Επικρατείας Χάρη Παμπούκη. Ο ‘καθηγητής’ που έγινε full professor την ημέρα της εκλογικής νίκης του ΠΑΣΟΚ, συνδέθηκε με την οικογένεια Παπανδρέου τη δεκαετία του ’90. Εξουσιοδοτήθηκε τότε από τη Μαργαρίτα Παπανδρέου και τα παιδιά να διεκδικήσει τη βίλα του Παλαιού Ψυχικού, που είχε πουληθεί από τον Ανδρέα και τη Δήμητρα για να κατασκευαστεί η βίλα της οδού Αγράμπελης. Τότε, είχε βρεθεί ένα τμήμα της διαθήκης της Σοφίας Μινέικο, που κληροδοτούσε το σπίτι στη Σοφία Γεωργίου Παπανδρέου. Το Χάρη Παμπούκη έφερε σε επαφή με την οικογένεια η Μαριάνθη Αντρίκου Παπανδρέου, ο οποίος τότε συνδεόταν με μια φίλη της συζύγου του μικρότερου γιου του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Πνευματικό παιδί του Δημήτρη Κοντομηνά, σπούδασε νομικά στο Παρίσι και αργότερα επέστρεψε στην Ελλάδα για να εισέλθει γρήγορα στη νομική γραφειοκρατία του πανεπιστημίου Αθηνών. Πολύ γρήγορα συνδέθηκε με το Σπύρο Φλογαΐτη και τη Γλυκερία Σιούτη, εξέχοντες καθηγητές του διοικητικού δικαίου. Γρήγορα κατάφερε να γίνει απαραίτητος στην οικογένεια και, μάλιστα, ο Γιώργος και η Άντα του έκαναν προξενιό την επιστήθια φίλη τους, Ζωή Σαμούρκα, κόρη του αείμνηστου μεγαλοεπιχειρηματία Θόδωρου Σαμούρκα, ιδρυτή της βιομηχανίας καφέ Bravo, μεγάλου παίκτη στο real estate σε Ελλάδα και Νέα Υόρκη και στενού φίλου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και του Αριστείδη Αλαφούζου. Το προξενιό εξελίχθηκε σε έρωτα και ο έρωτας σε γάμο. Με κουμπάρους και νονούς των δυο παιδιών την Άντα και το Γιώργο Παπανδρέου. Γρήγορα ο Χάρης μπήκε στα άδυτα της οικογένειας, χωρίς, ωστόσο, να είναι αποδεκτός από όλα τα μέλη της. Ευφάνταστος, φιλόδοξος και κρυψίνους, πίστεψε ότι θα γίνει ο Λιβάνης του Γιώργου Παπανδρέου. Η πολιτική απειρία του και το υπερεγώ του τον οδήγησαν σε μοιραία λάθη, που στοίχισαν στο Γιώργο και το ΠΑΣΟΚ. Για παράδειγμα, το 2004, όταν έπεισε τον Παπανδρέου να φέρει το νεοφιλελεύθερο δίδυμο Μάνου-Ανδριανόπουλου, το οποίο, όπως λέγανε τότε οι δημοσκόποι, κόστισε στο ΠΑΣΟΚ τουλάχιστον 2,5 μονάδες.
Μετά τις εκλογές του 2004, απομακρύνθηκε. Πολλοί πίστεψαν –το διέδιδε άλλωστε και ο ίδιος- ότι δε θα ασχοληθεί με την πολιτική, αλλά στην κυβέρνηση του 2009 ανέλαβε εξωκοινοβουλευτικός υπουργός Επικρατείας. Στο μεταξύ, χώρισε διακριτικά με τη σύζυγό του Ζωή Σαμούρκα, όταν η τελευταία αρνήθηκε να του αναθέσει να διαμοιράσει την περιουσία του αείμνηστου πατέρα της, Θόδωρου.
Στην αρχή της διακυβέρνησης Γιώργου, ανέλαβε να συντονίσει το υπουργικό συμβούλιο, αλλά γρήγορα ακόμη και οι κλητήρες του Μαξίμου κατάλαβαν ότι οι συντονιστικές ικανότητές του ήταν ανύπαρκτές. Όπως έλεγε τότε και κορυφαίος υπουργός, «ο Χάρης δεν μπορεί να συντονίσει ούτε τον εαυτό του, πώς θα συντονίσει εμάς;». Πολύ γρήγορα, ο Γιάννης Ραγκούσης του απέσπασε το συντονισμό και όλες τις ουσιαστικές αρμοδιότητες.
Το επόμενο toy του Χάρη Παμπούκη ήταν το fast track και οι επενδύσεις από το εξωτερικό. Και στα δύο, απέτυχε παταγωδώς. Αρκεί να θυμηθεί κανείς την επένδυση στον Αστακό που δεν έγινε ποτέ, τα 5 δις από το Κατάρ που δεν είδαμε ποτέ, το Ελληνικό που παραμένει μακέτα κ.α.
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι η επιμονή του να γίνει μέλος του υπουργικού συμβουλίου, ήταν γιατί έτσι θα μπορούσε να δημιουργήσει μία μεγάλη ατζέντα γνωριμιών, για τη συνέχιση της δικηγορικής του καριέρας. Φαίνεται, όμως, τελικά ότι αυτό θα του γυρίσει μπούμερανγκ, αφού λόγω της επιπολαιότητάς του, έχει αποξενώσει τους περισσότερους επιχειρηματίες, με τους οποίους διατηρούσε στο παρελθόν προνομιακές σχέσεις.


Ο… (παραλίγο) διδάκτωρ Δρούτσας
Το στιλ του ατσαλάκωτου Δημήτρη Δρούτσα,  με τα british κοστούμια, τις μανσέτες και τα γιλέκα, μοιάζει με ersatz των ανώτατων δημόσιων υπαλλήλων που διοικούν με σιδερένια πυγμή τη γερμανική και την αυστριακή καγκελαρία. Απόμακρος και αγέλαστος, ως υπουργός Εξωτερικών είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα των Παπανδρέου. Δεν μιλάει, δε λαλάει για εξωτερική πολιτική, αφήνοντας πλήρως την πρωτοβουλία και το σχεδιασμό της στον πρωθυπουργό. Η μόνη, αλλά όχι και ασήμαντη παραφωνία σε αυτή την ατσαλάκωτη μέχρι στιγμής δημόσια εικόνα του ήταν η αποκάλυψη ότι το διδακτορικό του, που υποτίθεται ότι υποστήριξε στη Δρέσδη, ήταν μάλλον «μαϊμού».
Μέχρι να αναβαθμιστεί από αναπληρωτής σε υπουργό Εξωτερικών, ζούσε με το φόβο του Χάρη Παμπούκη, ο οποίος είναι γνωστό ότι εποφθαλμιούσε εξαρχής τη θέση του επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας. Δεν είναι τυχαίο ότι πριν τον τελευταίο ανασχηματισμό, ο Παμπούκης διέρρεε στους δημοσιογράφους ότι θα έπαιρνε τη θέση του Δημήτρη Δρούτσα. Οι σχέσεις τους υπήρξαν διαχρονικά κάτι παραπάνω από εχθρικές. Οι διοικητικοί υπάλληλοι και τα στελέχη της Χαριλάου Τρικούπη ακόμη θυμούνται τον καβγά ανάμεσα στο Χάρη και το Δημήτρη, λίγες μέρες πριν τις εκλογές του 2009, όπου παραλίγο να πιαστούν στα χέρια. Ο Δρούτσας διηγείται και το εξής επεισόδιο με το Χάρη: «Πριν από λίγο καιρό, ο Παμπούκης ήταν καλεσμένος σε δείπνο ενός μεγάλου επιχειρηματία, με προσκεκλημένους διάφορες προσωπικότητες της πόλης. Κάποια στιγμή, χτύπησε το τηλέφωνο του Παμπούκη και ο Χάρης κοίταξε την οθόνη, αναφώνησε ‘ο Νικολά’ και βγήκε στον κήπο. Επέστρεψε μετά από ένα τέταρτο, λέγοντας ότι ήταν ο Σαρκοζί, ο οποίος τον πιέζει να τα παρατήσει όλα στη μίζερη Ελλάδα και να πάει να εργαστεί δίπλα του στη Γαλλία». Κάθε φορά που ο Δρούτσας διηγείται αυτή την ιστορία σε φίλους του, στο τέλος ξεσπά σε τρανταχτά γέλια, αναφωνώντας: «Φαντάζεστε το Χάρη στη θέση του Λεγκέν»;
Για τους γνωρίζοντες, ο Δρούτσας, που μεταξύ μας δεν θεωρείται και ανίκανος, είναι ίσως εύκολη λεία λόγω ηλικίας και έλλειψης εμπειρίας, για προσωπικότητες όπως ο τούρκος ομόλογός του, Αχμέτ Νταβούτογλου ή η Χίλαρι Κλίντον, που την τελευταία φορά στη Νέα Υόρκη, τον είχε αντιμετωπίσει με «μητρική» επιείκεια.
Ανάμεσα στα λάθη του, του καταλογίζουν το σχεδιασμό της επίσκεψης  του Γιώργου Παπανδρέου στη Λιβύη, σε μία περίοδο που τα αυταρχικά καθεστώτα της Μέσης Ανατολής είχαν αρχίσει να κλονίζονται. Εκεί, ο πρωθυπουργός είχε φωτογραφηθεί στη σκηνή του δικτάτορα να παραλαμβάνει υπογεγραμμένη την φωτογραφία του προ δεκαετιών, με τον πατέρα του Ανδρέα Παπανδρέου. Έχοντας την εμπειρία του νομικού συμβούλου του υπουργού Εξωτερικών και μετέπειτα καγκελαρίου της Αυστρίας, Wolfgang Schussel, ουδέποτε συμβιβάστηκε με την ιδέα ότι μετέχει στο ελληνικό υπουργικό συμβούλιο, θεωρώντας ότι ανήκει το λιγότερο στην κυβέρνηση του ...Λουξεμβούργου. Στήριγμά του, η σύζυγός του Φαίη, έμπειρη διπλωματική συντάκτης, ικανή να τον προστατεύει από μεγάλες γκάφες και να συντηρεί μία κάποια, ελάχιστη επαφή του με τους δημοσιογράφους.

Prince Paul
Ο τομέας του Πολιτισμού και του Τουρισμού στη νέα κυβέρνηση ανατέθηκε εξ αρχής στον Παύλο Γερουλάνο, στενό συνεργάτη του Γιώργου Παπανδρέου και έμπιστου συνομιλητή του τα τελευταία 15 χρόνια. Γιος του αυλάρχη του Γλίξμπουργκ, Μαρίνου Γερουλάνου, ο Παύλος ανήκει και από τις δύο μεριές της οικογένειάς του στη μεγαλοαστική ελληνική ελίτ. Ο προπάππος του, Μαρίνος Γερουλάνος, είναι ο ιδρυτής του Λαϊκού Νοσοκομείου και ο άνθρωπος που εισήγαγε τη μοντέρνα χειρουργική στην Ελλάδα, ενώ ο προπάππος του από την πλευρά της μητέρας του είναι ο Παύλος Καλλιγάς, υπουργός του Βενιζέλου, συνιδρυτής της Εθνικής Τράπεζας και της Αθηναϊκής Λέσχης. Η μητέρα του προέρχεται κατευθείαν από την οικογένεια του Εμμανουήλ Μπενάκη, εξ ου και η συγγένειά του με τον Αντώνη Σαμαρά. Γεννήθηκε στην Αθήνα, στην οδό Μουρούζη, πήγε Γυμνάσιο στο Κολέγιο, αλλά σε ηλικία 14 ετών «μετανάστευσε» στο Λονδίνο και γράφτηκε στο ελληνικό κολέγιο του Λονδίνου, που είχαν ιδρύσει και χρηματοδοτήσει οι έλληνες εφοπλιστές του Σίτι για να σπουδάσουν οι απόγονοι της έκπτωτης βασιλικής οικογένειας. Για 4 χρόνια, ζούσε στο σπίτι των Γλίξμπουργκ στο Λονδίνο και η σχέση του με την έκπτωτη βασιλική οικογένεια είναι αδελφική. Το Γιώργο τον συνάντησε το 1989 στη Βοστόνη, σε ένα βιβλιοπωλείο και έκτοτε οι δρόμοι τους δεν χώρισαν ποτέ. Οι εχθροί του λένε ότι ήταν η πρώτη φορά στη ζωή του που άκουγε τη λέξη «Αριστερά»…
Το 2001, εισήλθε στο γραφείο του Γιώργου στο υπουργείο Εξωτερικών με τον απροσδιόριστο ρόλο του οργανωτή του χρόνου του υπουργού των Εξωτερικών. Η πολιτική του απειρία και η μεγαλοαστική του καταγωγή προκαλούσαν τους ΠΑΣΟΚους. Ήταν τότε που ο Πάγκαλος έλεγε δημόσια ότι στους διαδρόμους του ΥΠΕΞ μιλάνε αγγλικά. Τα λάθη του 2004 τον έσπρωξαν εκτός ΠΑΣΟΚ, χωρίς να διαταραχθεί η σχέση του με το Γιώργο. Επανήλθε το 2006, ως διευθυντής του γραφείου του ΓΑΠ, αλλά μετά τις εκλογές του 2007, παραχώρησε τη θέση του στον Νίκο Αθανασάκη, αναλαμβάνοντας τον τομέα της επικοινωνίας. Το 2009, ο Παπανδρέου, επιβραβεύοντάς τον για τις πιστές υπηρεσίες που του προσέφερε, τον συμπεριέλαβε στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, αναθέτοντάς του –με υφυπουργό την Άντζελα- το υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού. Υπερσυγκεντρωτικός και αναποφάσιστος, έχασε πολύτιμο χρόνο, παραπέμποντας στις καλένδες τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και αλλαγές, που χρειάζονταν ένας τόσο ευαίσθητος τομέας όπως αυτός του τουρισμού, σε περίοδο ύφεσης και κρίσης. Δεν είναι τυχαίο ότι πέρυσι, οι επιχειρηματίες του τουρισμού στη Ρόδο, απογοητευμένοι από την αδυναμία του ΕΟΤ να τους βοηθήσει, συγκέντρωσαν χρήματα φτιάχνοντας έναν ιδιωτικό ΕΟΤ στο νησί, κάτι που οδήγησε σε αύξηση κατά 10% του τουρισμού στα Δωδεκάνησα. Η σύγκρουσή του με την χυμώδη Άντζελα Γκερέκου έγραψε ιστορία στο υπουργείο. Όπως γράφει η ιστορία, η παροιμιώδης αναβλητικότητά του, που εξοργίζει συστηματικά ανθρώπους του πολιτισμού και του τουρισμού, αλλά και τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.  Όπως όλοι οι υπόλοιποι εκπρόσωποι των beautiful people, για να καταφέρεις να συναντήσεις τον Παύλο Γερουλάνο, πρέπει να υπογράψεις συμβόλαιο με το Θεό. Δεν είναι τυχαία η έκρηξη, προ ημερών στη Βουλή, του βουλευτή και ηθοποιού, Γιάννη Βούρου, που του είπε: «λιώσανε τα κεράκια, τέρμα τα αστειάκια», θέλοντας να εκφράσει τη δυσαρέσκεια των βουλευτών, αφού ο Παύλος Γερουλάνος δεν απαντά ούτε επιστρέφει τις κλήσεις που του κάνουν.
Το νομοθετικό του έργο είναι ανύπαρκτο μέχρι στιγμής, αφού η μόνη του συμβολή είναι ένα νομοσχέδιο για τον κινηματογράφο σε μία χώρα χωρίς κινηματογραφική βιομηχανία. Ως υπουργός έδωσε ακόμα αμοιβή μέσω του ΟΠΑΠ στον πρώην εργοδότη του, αναθέτοντας στην Egon Zehnder το ‘δύσκολο έργο’ της ανεύρεσης ανωτάτων στελεχών για το opengov.

Ο ζεν πρεμιέ των ΜΚΟ
Οικολόγος  και ζεν πρεμιέ των ΜΚΟ, υπήρξε για χρόνια γραφειοκράτης των «πράσινων» οργανώσεων. Ο λόγος για τον υφυπουργό Εξωτερικών Σπύρο Κουβέλη. Ένας ‘γραφειοκράτης των ΜΚΟ’ για πολλούς, αφού για πολλά χρόνια ασχολήθηκε με πλήθος Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων πάντα υπέρ της σωτηρίας της χλωρίδας και πανίδας του τόπου, μέσα από τα σπλάχνα της MedWet, της WWF και εκ των πρωτεργατών της ιδέας της Αειφόρου Ανάπτυξης. Έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό την περίοδο των μεγάλων πυρκαγιών στην Ηλεία, οπότε έβγαινε στα ραδιόφωνα να καταγγείλει την ακολουθούμενη τακτική αντιμετώπισης, λάμπει σήμερα δια της απουσίας του από το κυβερνητικό έργο. Συνηθίζει να συνοδεύει άλλους υπουργούς σε ταξίδια τους στο εξωτερικό, να μιλά για ανάπλαση στο Ελληνικό και να φωτογραφίζεται πλάι στον Χοσέ Ασεμπίγιο, να δικαιολογεί την ματαίωση της επένδυσης στον Αστακό ως μη υπαιτιότητας της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά πέραν αυτού, ουδέν...
Θα καταφέρουν, παρόλα αυτά, να σώσουν τη χώρα ή θα την οδηγήσουν στη χρεοκοπία; Ο χρόνος μόνο θα δείξει, αν οι εκλεκτοί του Γιώργου θα αποδειχθούν εκλεκτοί της ελληνικής κοινωνίας. Πάντως, οι ως τώρα επιδόσεις τους, μάλλον προϊδεάζουν για το δεύτερο…