Ποιός να σας ακούσει.......

Κραυγές απόγνωσης από τους καταστηματάρχες του κέντρου. Φοβόμαστε, θα φύγουμε απ' την Ομόνοια

Κραυγές απόγνωσης από τους καταστηματάρχες του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, που δηλώνουν ανυπεράσπιστοι απέναντι στην εγκληματικότητα. «Φοβόμαστε για τη ζωή και την περιουσία μας» φωνάζουν αγανακτισμένοι οι έμποροι που νιώθουν ότι δίνουν καθημερινά έναν άνισο αγώνα επαγγελματικής -και όχι μόνο- επιβίωσης.

Η συστηματική υποβάθμιση της περιοχής, η τρομακτική ...... αύξηση της εγκληματικότητας και η μεγάλη διακίνηση ναρκωτικών έχουν αλλάξει ριζικά τη φυσιογνωμία του ιστορικού και εμπορικού κέντρου της Αθήνας.

«Σκεφτόμαστε να φύγουμε μετά από σαράντα χρόνια στην Ομόνοια, δεν αντέχουμε άλλο» δηλώνει στην «Espresso» o κ. Παπαχαραλάμπους που μαζί με τη γυναίκα του διατηρεί κατάστημα επί της οδού Αγίου Κωνσταντίνου. Με την απογοήτευση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του προσθέτει: «Το ιστορικό κέντρο της Αθήνας δυστυχώς έχει απαξιωθεί. Τα τελευταία πέντε χρόνια η κατάσταση έχει βγει εκτός ελέγχου. Πλέον, σκεφτόμαστε να το κλείσουμε. Δεν αντέχουμε άλλο». Καθημερινά έρχονται αντιμέτωποι με δεκάδες απόπειρες κλοπής αφού «ήδη σήμερα επιχείρησαν να μας κλέψουν τρεις φορές. Και δεκατέσσερα μάτια να είχαμε, πάλι δεν θα έφταναν» δηλώνει με έκδηλη αγανάκτηση ο κ. Παπαχαραλάμπους, ενώ η σύζυγός του συμπληρώνει πως η ένταση της καθημερινότητάς τους μεταφέρεται και στο σπίτι όπου «μιλάμε και συμπεριφερόμαστε σαν να τσακωνόμαστε».

Την αδιαφορία των αρχών για τα κακοποιά στοιχεία του κέντρου της Αθήνας μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες καταγγέλλει η κυρία Ελένη που διατηρεί περίπτερο με τον πατέρα της στην πλατεία Ομόνοιας. «Ειδικά, δε, τα τελευταία δύο χρόνια η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου. Η εμπορική κίνηση έχει πέσει δραματικά» μας λέει αγανακτισμένη. Τελευταία υπάρχει μεγαλύτερη αστυνόμευση, αλλά, όπως μας λέει: «Πιθανόν να φοβούνται και αυτοί να εισβάλουν στα γκέτο, γιατί ειδικά οι έμποροι ναρκωτικών είναι αδίστακτοι».

Ανάλογα προβλήματα αντιμετωπίζει και ο συνάδελφός της, ο κ. Γιώργος που διατηρεί με τη σύζυγό του περίπτερο λίγα μέτρα πιο κάτω: «Στην Ομόνοια είναι έκδηλο από την πρώτη στιγμή πως οι παράνομοι έχουν πλέον αποθρασυνθεί και δεν λογαριάζουν τίποτα. Αρπάζουν εν ριπή οφθαλμού». Ο ίδιος έχει εργαστεί ως ναυτικός για δέκα χρόνια και όντας κοσμογυρισμένος ομολογεί πως ανάλογη κατάσταση δεν είδε πουθενά: «Στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες δεν τολμάς ούτε σκουπίδι να πετάξεις. Στην Ομόνοια απλώς δεν τολμάς να κυκλοφορήσεις» περιγράφει χαρακτηριστικά ο κ. Γιώργος και συνεχίζει: «Για να επιβιώσουμε κάναμε αναγκαστικά “συμμαχίες”. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες κλοπών και αγοραπωλησίας ναρκωτικών, αλλά προσποιούμαστε πως ούτε βλέπουμε, ούτε ακούμε τίποτα. Κάνω καρτερική υπομονή μέχρι του χρόνου που συνταξιοδοτούμαι ώστε να βρω και πάλι την ηρεμία στη ζωή μου».